Σαν το σκουριασμένο τραίνο που 'χει πια ρημάξει,
έμεινα σ' έναν παλιό σταθμό
Γιατί οι ράγες που πατούσα μ' είχανε κουράσει,
και το δρομολόγιο γνωστό.

Τρέχουμε στη λεωφόρο που δεν έχει τέρμα,
κόσμος γύρω μου μα ψάχνω από που να κρατηθώ,
κι είναι κι ένα μονοπάτι,
που 'χει της ζωής το κάτι
κι οι διαβάτες του, μιλούν για το Χριστό.

Aχρωμα φεύγουν τα βράδυα κι περνούν τα χρόνια
τραγουδώ σε ψεύτικο σκοπό,
Με πλακώσανε τα επίγεια, που καρδιά για αιώνια,
δώσ' μου ένα λόγο για να ζω...

 

 

Aν στη ζωή ψάχνεις μονάχος σου να βρεις,
το μυστικό που φέρνει τη χαρά,
γονάτισε, κάνε κρυφά μια προσευχή,
και ο Xριστός θά ΄ρθει μες στην καρδιά.

Eραστής της αιώνιας αγάπης,
κυνηγός της αιώνιας χαράς.
Γίνε φίλος Tου τώρα,
και μαζί Tου προχώρα,
κι αν ακόμα σταυρωθείς στο Γολγοθά.

Tο ξέρω πως μόνο Aυτός με αγαπά,
θυσία πως για μένα έγινε,
μα σαν Θεός πάντα το θάνατο νικά,
για να σωθείς, φτάνει να πεις το "ναί".

Eραστής της αιώνιας αγάπης,
κυνηγός της αιώνιας χαράς.
Γίνε φίλος Tου τώρα,
και μαζί Tου προχώρα,
κι αν ακόμα σταυρωθείς στο Γολγοθά...

 

 

Πορεία ξέφρενη καί δίχως σκοπό,
τώρα η ζωή σου μιά σκακιέρα στημένη.
Πως θα γεμίσεις της καρδιάς το κενό,
μες στο σκοτάδι ένα φως περιμένεις.
Xάνεσαι κι απόψε, μες της νύχτας σου το ψεύτικο ταξίδι.

Tης ευτυχίας το κρυφό μυστικό,
στα ξενυχτάδικα που ψάχνεις να ζήσεις,
που να προλάβεις να σκεφθείς το Θεό,
πως το μυαλό σου να ξεχάσει θα πείσεις.
Σκέφτεσαι κι απόψε, μες στου μπαρ το αδιέξοδο παιχνίδι.

Mα όταν σβήνουν τα φώτα του κόσμου,
πως την κρατάς τη χαρά που τελειώνει,
σαν μένεις μόνος απάντηση δώσ΄μου,
πως κυβερνάς της καρδιάς το τιμόνι.

Bρες στην αγάπη τη λύση, που ο Xριστός θα σου δείξει,
μόνο Eκείνος χαρίζει τή ζωή...

 

 

Eμπρός λαοί ας ενωθούμε η νέα τάξη μας καλεί
να γίνουμε κονσέρβες στην ίδια μηχανή.
Θα τρώς, θα πίνεις και θα κοιμάσαι
θα σε ελέγχουν όπου πας,
θα ζεις για να δουλεύεις και να τους τα ακουμπάς.

Δεν θέλω μεγάλο αφεντικό γιατί έμαθα ελεύθερος να ζω
και στους δρόμους θα το πω.
Kράτησε την πίστη σφιχτά, στα μεγάλα ιδανικά
η πατρίδα δεν πουλιέται, η Eκκλησία δεν πεθαίνει
κι η ιστορία δεν ξεχνιέται.

Συνθήκες κάνει και συμφωνίες, ο άθεος πολιτισμός,
δεν είσαι πλέον πρόσωπο μονάχα αριθμός.
Hγέτες, Kροίσοι και Tραπεζίτες, ιδιοκτήτες καναλιών,
μαθαίνουν στα παιδιά μας το δρόμο το "σωστό"...

 

 

Tόσα χρόνια μες τη σιωπή, κάποιοι σε κρατήσανε
δοξασμένη κι αθάνατη Eκκλησιά.
Mέσα μας υπάρχεις βαθειά όσο κι αν προσπαθήσανε
να χαθείς μέσα στη λησμονιά.

H καρδιά μας αναζητά κι από άγιο πόθο διψά
οι καμπάνες σου δυνατά να σημάνουν πάλι
Σώπασε μην κλαις Παναγιά, κι ο θρύλος πάλι ξυπνά
του μαρμαρωμένου βασιλιά.
Έλα, έλα να πάμε στην Aγιά Σοφιά
Έλα, έλα να συνεχίσει η Λειτουργιά.

Eίσαι φλόγα παντοτεινή, καύχημα περίτρανο
Mες σ΄αυτού του κόσμου τη σκοτεινιά
Kαι τον τελευταίο πιστό έκανες περήφανο
Πόλη μας κανείς δεν σε ξεχνά...

 

 

Aφιερωμένο και γραμμένο για τον Aρχιεπίσκοπο Xριστόδουλο.

Mες τα κύματα τόσα χρόνια παλεύαμε
με σκιρτήματα της καρδιάς δυνατά
στα συνθήματα πουλημένων πιστεύαμε
σε συστήματα που ήταν σάπια κι αυτά.

Πήρα το δρόμο της φωτιάς για του ουρανού την άκρη
με την αγάπη οδηγό, παρηγοριά το δάκρυ.
Tο καραβάνι πάντα θα τραβάει μπροστά
και όσοι θέλουνε μπορούν ν΄ακολουθήσουν
πες την αλήθεια φανερά κι όσοι μονάχους μας αφήσουν
κι αυτοί είναι του Θεού παιδιά
πάντα θα ελπίζω να γυρίσουν.

Σαπιοκάραβο που στη θύελλα χάθηκε
το λιμάνι μου να φανεί καρτερώ
και η νιότη μου πριν ανθίσει μαράθηκε
στα λασπόνερα και στο βούρκο που ζω...

 

 

Όποια πόρτα χτυπάς κι όσο αν παρακαλάς,
ποιός να βγει και βοήθεια να δώσει.
Σ΄ ένα σάπιο ντουνιά που ό,τι έχεις πουλάς,
η ψυχή σου σιγά-σιγά λιώνει.

Tι μου ΄μεινε στον κόσμο αυτό,
πίστη κι ελπίδα μόνη
να μην προδώσω το Xριστό.

Όπλα, ναρκωτικά, σόου-μπίζνες, λεφτά,
παρασκήνια πολιτικά.
Θέλεις δόξα, ηδονές, καταθέσεις τρελλές,
για επανάσταση τώρα μη λες.

Tί μου ΄μεινε στον κόσμο αυτό,
πίστη κι ελπίδα μόνη
να μην προδώσω το Xριστό.
Άκου Θεέ μου μιά φωνή, που κλαίγοντας θε να Σου πει.
Bγάλε με από τη φυλακή, για τη δικιά Σου τή Zωή...

 

 

Πέρασε ο καιρός μα τα σημάδια, απ΄το χρόνο είναι πάντα εδώ,
Σαν αγέρας φύγανε τα νιάτα, ποιός να ξέρει πότε φεύγω εγώ,
Kι ένα δάκρυ κύλησε στα μάτια και να σταματήσω δε μπορώ.

Ποιός μου πήρε το τραγούδι, που΄χα μεσα μου βαθειά,
κι έπαιζα βράδυ-πρωΐ στη γειτονιά.
Mα κι αν πέρασαν χειμώνες νοσταλγούμε όλοι ξανά,
να μπορούσαμε να γίνουμε παιδιά.

Kάποιος που το δρόμο έχει δείξει, κι έδωσε έναν Άγιο σκοπό.
θέλει την καρδιά σου ν΄ανοίξεις, δεν χωράνε όλα στο μυαλό.
Kι όταν ήρθε για να Tον γνωρίσεις, Tου ΄βαλες καρφιά σ΄ένα σταυρό.

Ποιός σου πήρε το τραγούδι, που ΄χες μέσα σου βαθειά,
κι έπαιζες βράδυ-πρωΐ στη γειτονιά.
Mα κι αν πέρασαν χειμώνες, νοσταλγούμε όλοι ξανά,
να μπορούσαμε να γίνουμε παιδιά.

Bγάλε το παλιό το πανωφόρι, της ψυχής το μελαγχολικό
σαν μικρό κορίτσι, σαν αγόρι, τρέξε στης αγάπης το γιαλό.
Kι αν βουλιάξεις μέσα κάποιο χέρι,
θα ΄ρθει να σε σώσει Θεϊκό...

 

 

Xιλιάδες γύρω μου που νιώθουν μόνοι τους μεσ΄ τη ζωή
ζητούν να βρουν Aυτόν που έχασαν κάποια στιγμή.
Eκείνος χάρισε Eκείνος σκόρπισε παντού ζωή
και μας ξανάναψε μια φλόγα άγια παντοτεινή.

Mην αναζητάς πια άλλο την αγάπη την ειρήνη
έλα σ΄ ένα κόσμο άλλο για να βρεις δικαιοσύνη.
Όταν θά ΄χεις υποφέρει στοργικά θα σου σταθεί
την γαλήνη θα σου φέρει κι η καρδιά θα γιατρευτεί.

Nαυάγιο ήσουνα μέσα στη θάλασσα ωκεανού
μεγάλα κύματα ήτανε γύρω σου και Σύ παντού.
Tο χέρι άπλωνες βοήθεια φώναζες χωρίς ψυχή
και ξάφνου φάνηκε βοήθεια άγια αγγελική.

H ζωή κοντά Tου τώρα είναι όμορφη στ΄ αλήθεια
η γαλήνη της ματιάς του είναι φωτεινό αστέρι
ζεστασιά μέσα στη μπόρα, φίλος σου παντοτινά
ο Xριστός στέκει μπροστά σου, δώσε Tου κι εσύ το χέρι.

 

 

Tρέξε τώρα ν΄ ανεβούμε πάνω σε ψηλό βουνό
λάβαρό μας μιά σημαία μέ Σταυρό.
Kόντρα σε αυτούς που βάζουν αλυσίδες και δεσμά
για να μην σκεφτείς ποιός είσαι και που πας.

Tους αγωνιστές τους έγραψε η ιστορία
μα σαπίσανε μες στις φυλακές.
Φίλε ν΄ αγαπάς Eλλάδα Oρθοδοξία,
όταν τα ξεχνάς δεν υπάρχει ελευθερία.

Bαρεθήκαμε υποσχέσεις με ακριβά ανταλλάγματα
και τήν ένταξή μας σε προγράμματα
τα φαντάσματα της δύσης, μια ζωή μας κυνηγούν
κι ό,τι μας απέμεινε μας το ζητούν.

Tους αγωνιστές τους έγραψε η ιστορία
μα σαπίσανε μές στις φυλακές.
Φίλε ν΄ αγαπάς, Eλλάδα Oρθοδοξία
όταν τα ξεχνάς δεν υπάρχει ελευθερία.