Του Πρωτοσυγκέλου της Ι.Μ. Φωκίδος Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη 4/4/2016

«Εγώ ειμί το φως του κόσμου», «Φως ιλαρόν…Ιησού Χριστέ», «Φως Χριστού φαίνει πάσι», «Δεύτε λάβετε Φως», «Είδομεν το Φως το αληθινόν», «Χριστέ, το Φως το αληθινόν…ίνα οψόμεθα Φως το απρόσιτον», «Νυν τα πάντα πεπλήρωται Φωτός», «Ιησούς, το Φως το ανέσπερον».

Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ, γιατί η Εκκλησία μας αποδίδει στον Ιησού Χριστό, τον Θεό μας, τον χαρακτηρισμό Φως; Διότι ο Ιησούς είναι ο Ων, ο Υπάρχων δηλαδή Θεός, ενώ όλοι οι άλλοι θεοί είναι ανύπαρκτοι. Το σκοτάδι, σε σχέση με το φως που είναι το μόνο υπαρκτό, θεωρείται ανύπαρκτο, διότι δεν είναι παρά η έλλειψη του φωτός. Όπως η έλλειψη της ζέστης δημιουργεί το κρύο, έτσι και η έλλειψη του φωτός δημιουργεί το σκοτάδι. Γι’ αυτό, όταν εμφανίζεται το φως, αυτομάτως εξαφανίζεται το σκοτάδι ως κάτι το ανύπαρκτο.

Θέλοντας ο ίδιος ο Ιησούς να δώσει στον κόσμο να κατανοήσουν ότι είναι ο μόνος υπάρχων Θεός, απεκάλεσε τον εαυτό του Φως και τόνισε μάλιστα ότι «Εγώ ειμί το Φως του κόσμου». Με λίγα λόγια είπε προς την ανθρωπότητα, ότι «ο μόνος υπάρχων Θεός είμαι εγώ», ενώ όλοι οι άλλοι είναι σκότος και ανύπαρκτοι θεοί. Κάτι παρόμοιο ουδέποτε τόλμησαν να πουν ή να υπονοήσουν για τον εαυτό τους ούτε οι Βούδες, ούτε ο Μωάμεθ, ούτε οποιοσδήποτε ιδρυτής θρησκείας. Ο μόνος που προσέδωσε στον εαυτό Του τον τίτλο του Φωτός είναι ο Χριστός, γι’ αυτό και όσοι Τον ακολουθούν, οφείλουν η ζωή τους να είναι μια πορεία προς το Φως. Η δε προσωπικότητα του Ιησού υπήρξε τόσο φωτεινή και δυνατή, που χώρισε ακόμα και την ιστορία της ανθρωπότητας στα δύο. Σε ιστορία προ Χριστού και σε ιστορία μετά Χριστόν.

Δύο τινά συμβαίνουν λοιπόν. Ή ότι ο Ιησούς ήταν τρελός ή ότι είναι όντως Θεός. Όσοι πιστέψαμε στα λόγια Του, ότι μας είπε αλήθεια, Τον εμπιστευτήκαμε (διότι πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη), Τον ακολουθήσαμε και ονομαστήκαμε Χριστιανοί. Υπήρξαν, όμως, και άνθρωποι που δεν Τον πίστεψαν, δεν Τον εμπιστεύτηκαν δηλαδή, γι’ αυτό και η ανθρωπότητα χωρίστηκε, έκτοτε, σε πιστούς και απίστους. Όποιος ακολουθεί τον Χριστό, οφείλει και αυτός να είναι φως, διότι ο ίδιος ο Ιησούς είπε σε όσους Τον ακολουθούσαν και Τον εμπιστευόντουσαν: «Υμείς εστέ το φως του κόσμου». Ο Χριστιανός δεν είναι σκοταδιστής, διότι ακολουθεί το Φως και η ζωή του φωτίζεται από το Φως που είναι ο Χριστός. Σκοταδιστής είναι εκείνος που δεν ακολουθεί τον Χριστό και ακολουθεί το ανύπαρκτο σκότος. Γι’ αυτό και στο τέλος χάνονται όσοι ακολούθησαν το ανύπαρκτο σκότος.

Αυτός που ακολουθεί τον Χριστό, ονομάζεται Χριστιανός και απορρίπτει το σκότος από την ώρα που γίνεται μέλος της Εκκλησίας του Χριστού μέσω της ιερής τελετής του μυστηρίου της Βαπτίσεως. Γι’ αυτό και τα ρούχα που φορεί ο βαπτιζόμενος, ο οποίος μετά τη βάπτισή του ονομάζεται νεοφώτιστος, πρέπει να είναι μόνο λευκά, είτε είναι άνδρας είτε είναι γυναίκα. Γι’ αυτό, επίσης, και η λαμπάδα που κρατά την ώρα της Βαπτίσεως ο ανάδοχος (νονός) είναι λευκή και ενωμένη στο επάνω μέρος της με τη φλόγα, που είναι το Φως. Με το βάπτισμά του ο άνθρωπος αρνείται το σκοτάδι και όλα τα έργα αυτού. Ο βαπτιζόμενος, με τη βάπτισή του, λούζεται από Φως και η ζωή του έκτοτε πρέπει να είναι ένας συνεχής αγώνας προς τη χώρα του Φωτός. Γι’ αυτό, κάθε χρόνο το Μεγάλο Σάββατο, ο ανάδοχος (νονός) προσφέρει στο βαπτιστήρι του (αναδεκτό) λευκή λαμπάδα. Στην ουσία ο ανάδοχος, δι’ αυτού του συμβολικού τρόπου, υπενθυμίζει στο βαπτιστήρι του, ότι πρέπει η ζωή του κάθε χρόνο να είναι και να παραμένει λευκή, σαν το λευκό κερί που του παραδίδει. Τον προτρέπει δε με αυτή τη λαμπάδα, το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ, να πάει στον ιερό ναό και την ώρα που ο ιερεύς αναφωνεί το «Δεύτε λάβετε Φως, εκ του ανεσπέρου Φωτός», να ενώσει τη λευκή του λαμπάδα που συμβολίζει την λευκή και καθαρή ζωή του με τη φλόγα του Φωτός που είναι ο Χριστός.

Αυτή η συμβολική κίνηση που τελείται το Μεγάλο Σαββάτο, υπενθυμίζει σε όλους μας το σκοπό και το λόγο υπάρξεως της ζωής μας που είναι η Θέωση, η ένωσή μας δηλαδή με τον Χριστό. Όλο το χρόνο, δηλαδή, πρέπει η ζωή μας να παραμένει καθαρή, αγνή, φωτεινή και λευκή σαν το χιόνι, για να μπορέσουμε να ενωθούμε με τον Χριστό που είναι το Φως. Όσοι το πέτυχαν στη ζωή τους και ενώθηκαν με τον Άγιο Ιησού που είναι το Φως, τους αποκαλούμε Αγίους κατά χάρη, και στην κεφαλή τους τούς φορούμε φωτεινό στεφάνι (Φωτοστέφανο), σε ένδειξη ότι ενώθηκαν με το Φως και ότι ζουν πλέον στη χώρα του Φωτός.

Επίσης, αυτή τη λευκή λαμπάδα του Μεγάλου Σαββάτου, που μας προσφέρει ο ανάδοχος όσο είμαστε μικροί, όταν μεγαλώσουμε, την προμηθευόμαστε πλέον μόνοι μας, για να μην ξεχνούμε ότι πρέπει να διατηρούμε το σώμα και την ψυχή μας λευκά ως χριστιανοί, δηλαδή ως οπαδοί του Χριστού που είναι το Φως. Γι’ αυτό ο χριστιανός, ως ακόλουθος του Φωτός, που επιθυμεί και θέλει την ένωσή του με τον Χριστό, το Φως το αληθινό, ουδεμία σχέση μπορεί να έχει πλέον με την αμαρτία που συμβολίζει το σκοτάδι. Το Φως και το σκοτάδι δεν μπορούν να συνυπάρχουν ούτε και να ενωθούν ποτέ.

Τη λευκή λαμπάδα τη συναντούμε, επίσης, και στο μυστήριο του γάμου. Ενώπιον του νυμφίου και της νύφης βρίσκεται μια λευκή λαμπάδα αντίστοιχα, οι οποίες είναι ενωμένες με το Φως. Εδώ ο συμβολισμός των λευκών λαμπάδων είναι ο ίδιος που αναφέραμε ανωτέρω. Δηλαδή, ο γαμπρός και η νύφη, ως λευκές λαμπάδες, μέσω του μυστηρίου του γάμου έχουν ως σκοπό να διατηρήσουν τη ζωή τους λευκή και καθαρή, μακριά από κάθε αμαρτία που μαυρίζει την ψυχή του χριστιανού, και να βαδίσουν προς τη χώρα του Φωτός με σκοπό τη θέωση, την ένωσή τους δηλαδή με τον Χριστό που είναι το Φως.

Τη λευκή αυτή λαμπάδα τη συναντούμε, επίσης, τοποθετημένη στο επάνω μέρος από το φέρετρο του χριστιανού, ενώ στο κάτω μέρος υπάρχει μια καντήλα αναμμένη με έλαιον. Ο συμβολισμός είναι ότι η ψυχή και το σώμα του χριστιανού που κηδεύεται, έμειναν λευκά και καθαρά καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, και τώρα που απεβίωσε από την παρούσα ζωή, έχει αφεθεί στο έλεος και την κρίση του Θεού. Όλα τα ανωτέρω μαρτυρούν και επιβεβαιώνουν όσα σε προηγούμενο άρθρο μας αναφέραμε με τον τίτλο ότι: «Στην Εκκλησία πηγαίνουν όσοι ποθούν τη θέωση και την αγιότητα». Η θέωση και η αγιότητα είναι αποτέλεσμα της ενώσεώς μας με τον Ιησού Χριστό που είναι το Φως. Ένωση επιτυγχάνεται μόνο μεταξύ ομοίων. Όπως το σίδερο μπορεί να ενωθεί μόνο με το σίδερο, και το μάρμαρο μόνο με το μάρμαρο, έτσι και το Φως μπορεί να ενωθεί μόνο με το Φως. Φως και σκοτάδι δεν ενώνονται. Γι’ αυτό, όταν «πεθάνουμε», η ψυχή μας ανερχόμενη προς τον Χριστό, εάν είναι φως θα ενωθεί μαζί Του, εάν, όμως, η ψυχή μας είναι σκότος δεν θα μπορέσει να ενωθεί με τον Χριστό και θα εκπέσει για να ενωθεί με το σκότος, που είναι η κόλαση. Γι’ αυτό και ο χριστιανός σε όλη του τη ζωή έχει ένα κύριο στόχο: να γίνει φως, ώστε όταν αναχωρήσει από αυτή τη ζωή να ενωθεί με τον Χριστό και να μείνει για πάντα μαζί Του στη χώρα του Φωτός. Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, όλοι, εάν στη ζωή μας έχουμε ως πρωταρχικό καθημερινό στόχο και σκοπό το να γίνουμε φως, ή μήπως έχουμε βάλει ως στόχο και σκοπό όλα τα υπόλοιπα, οικογένεια, εργασία, παιδιά, εγγόνια, ανέσεις, και έχουμε αμελήσει τον πρώτο και κύριο στόχο μας που είναι η θέωσή μας.

Συμπερασματικά, η ύπαρξη της Εκκλησίας στην καθημερινή μας ζωή είναι η παρουσία του Χριστού, για να μας θυμίζει τον πρώτο και κύριο στόχο της ζωής μας που είναι να ενωθούμε με τον Χριστό, το Φως το αληθινό, ώστε να γίνουμε και εμείς φως και να επιτύχουμε έτσι τη θέωση και αγιότητά μας. Απόδειξη αυτού αποτελούν όσοι βρίσκονται σήμερα αγιογραφημένοι στους τοίχους της εκκλησίας μας με φωτοστέφανο στο κεφάλι τους, για να μας υπενθυμίζουν καθημερινά το στόχο και το σκοπό της υπάρξεώς μας πάνω στη γη που είναι η αγιότητα και η θέωσή μας και ότι αυτή επιτυγχάνεται μόνο μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, η οποία είναι το μόνο «κατάστημα» που προσφέρει το προϊόν της θεώσεως και της αγιότητός μας.