ΤΟ ΚΑΜΠΑΝΑΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑ-ΣΟΦΙΑΣ

 

ΜΕ ΤΑ 400 ΣΗΜΑΝΤΡΑ ΚΑΙ ΤΙΣ 62 ΚΑΜΠΑΝΕΣ

 

 

Το Μοναστήρι μας αν και μόλις δημιουργείται, ωστόσο με την χάρη του Θεού είναι ένα ιστορικό Μοναστήρι. Και αυτό διότι φτιάξαμε το ιστορικό καμπαναριό της Αγίας του Θεού Σοφίας, αναβιώνοντας ένα λαμπρό κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, το Βυζάντιο. Η Μεγάλη Ιδέα του Γένους μας, να ξαναπάρουμε δηλαδή τις χαμένες μας πατρίδες της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Θράκης έχει προ πολλού εξασθενήσει αλλά όμως ποτέ δεν ξεχάστηκε και πάντα θα βρίσκεται μέσα στις ελληνικές καρδιές. Πώς να ξεχαστεί άλλωστε μια τόσο μεγαλοπρεπής και ένδοξη φάση της ελληνικής ιστορίας, αλλά και το ότι αυτά τα μέρη είναι ένα κομμάτι της Πατρίδος μας και αυτοί οι άνθρωποι είναι αδέλφια μας γεννημένα στην σκλαβιά.

 

Κάποια βραδιά, λοιπόν, ο Γέροντας μας, πατήρ Νεκτάριος, βρισκόταν στην αυλή του Μοναστηριού μας και με συγκίνηση σιγοψιθύριζε το γνωστό μας ποίημα:

 

"Σημαίνει ο Θεός σημαίνει η γη, σημαίνουν τα επουράνια
σημαίνει κι η αγιά Σοφιά
Tο μέγα Mοναστήρι με τετρακόσια σήμαντρα
κι εξηνταδυό καμπάνες, κάθε καμπάνα και παπάς
κάθε παπάς και Διάκος.

Ψάλλει ζερβά ο Bασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης
κι απ΄ την πολλή την ψαλμουδιά εσειώνταν οι κολώνες
Nα μπούνε στο Xερουβικό και νάβγει ο Bασιλέας
φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ' Aρχαγγέλου στόμα.

Πάψατε το Xερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ' άγια
παπάδες πάρτε τα ιερά κι εσείς κεριά σβηστείτε
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.

Mόν' στείλτε λόγο στη Φραγκιά να ρθούν τρία καράβια
το ΄να να πάρει το σταυρό και τ' άλλο το Bαγγέλιο
το τρίτο το καλύτερο την άγια Tράπεζά μας
μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας την μαγαρίσουν...

 

Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις,

γιατί πάλι με χρόνια με καιρούς

πάλι δικά μας θάναι".

 

Τελειώνοντας το ποίημα, μια εσωτερική φωνή ρωτούσε μέσα του γιατί το μεγάλο καμπαναριό της Αγια-Σοφιάς, που συμβολίζει την δόξα της Ορθοδοξίας και της Ελλάδος, να μην μπορεί να κτυπήσει ξανά; Γιατί; Γιατί; Γιατί απλούστατα η Μασονία, ο Σιωνισμός, το Ισλάμ και η Τουρκία δεν μας αφήνουν. Γι’ αυτό το καμπαναριό δεν κτυπά και παραμένει βουβό. Ξαφνικά αυτή η εσωτερική φωνή ξύπνησε μέσα του μια μεγάλη ιδέα: να φτιάξει στο Μοναστήρι μας το καμπαναριό της Αγια-Σοφιάς, εις πείσμα των δαιμόνων και των εχθρών της Ορθοδοξίας και της Ελλάδος. Τρέχοντας ο Γέροντας έρχεται και μας διηγείται όσα σκεπτόταν στον κήπο και όλοι μαζί πλέον αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε το νέο μας έργο.

 

Ήταν λοιπόν και το Καμπαναριό της Μονής μας μια εκ Θεού έμπνευση. Σε μια εποχή που τα εθνικά μας συμφέροντα βάλλονται από παντού, με τους Τούρκους να απειλούν το Αιγαίο και την Θράκη, έχοντας ήδη στην κατοχή τους ελληνικά εδάφη και την Κύπρο, τους Σκοπιανούς να δημιουργούν ζήτημα για την Μακεδονία διεκδικώντας εδάφη της, τους Εβραίους να επιβουλεύονται την Κρήτη και τους Αλβανούς να δημιουργούν συνεχώς προβλήματα στα σύνορα αλλά και να διεκδικούν την Ήπειρο, εμείς τολμήσαμε και αναβιώσαμε την Μεγάλη Ιδέα.

 

Από την ημέρα εκείνη με πολλές θυσίες βαλθήκαμε να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα και ήταν πράγματι μια μεγάλη στιγμή για το Γένος μας όταν χτύπησαν τα 400 σήμαντρα και οι 62 καμπάνες στην γιορτή του Αγίου Σεραφείμ στις 19 Ιουλίου του 1994, διότι το 1453 οι καμπάνες της Αγια-Σοφιάς είχαν μείνει βουβές.

 

Κάθε φορά που κτυπούν οι καμπάνες και ηχούν τα σήμαντρα, δάκρυα γεμίζουν τα μάτια των προσκυνητών μας. Τα σήμαντρα κτυπούν κάθε 5 χρόνια στην εορτή του Αγίου Σεραφείμ, όπου ανεβαίνουν επάνω στο καμπαναριό 400 πιστοί και τα κτυπούν με το χέρι. Οι 62 καμπάνες κτυπούν όλες μαζί στην εορτή του Αγίου Αυγουστίνου στις 15 Ιουνίου και του Αγίου Σεραφείμ στις 19 Ιουλίου, στην Κοίμηση της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου, του Αγίου Νεκταρίου στις 9 Νοεμβρίου, τα Χριστούγεννα και το βράδυ της Ανάστασης. Το καμπαναριό μας, που έγινε πόλος έλξεως χιλιάδων προσκυνητών, στέκεται εδώ θυμίζοντάς μας τις ένδοξες βυζαντινές σελίδες της ιστορίας μας και σε κάθε χτύπο του μας βεβαιώνει ότι "πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι".