Αδελφοί μου, με την παραβολή του ασώτου υιού, που δίδαξε ο Κύριός μας προς το λαό, θέλει να περάσει πολλά μηνύματα προς όλους μας.

Εμείς όμως σήμερα θα μείνουμε σε ένα μήνυμα. Στην εντολή του Θεού Πατέρα που έδωσε προς τους δούλους του, τους υπηρέτες του. Όπως αναφέρει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, οι υπηρέτες δεν είναι κάποιοι άγνωστοι, αλλά όσοι υπηρετούν μέσα στο σπίτι του Θεού Πατέρα. Όσοι, δηλαδή, υπηρετούν και διακονούν την Εκκλησία. Και αυτοί είναι οι ποιμένες της Εκκλησίας, οι ρασοφόροι, οι έχοντες την Ιερωσύνη.

Ας δούμε τι λέγει προς όλους τους κληρικούς μας ο Θεός Πατήρ: «Ενδύσατε αυτόν και δότε δακτύλιον εις την χείρα αυτού και υποδήματα εις τους πόδας». Λουκά Κεφ. ΙΕ, 22. Ο Πατέρας είπε προς τους υπηρέτες του: «Βγάλετε έξω την πιο καλή φορεσιά, από όσες έχουμε, φορεσιά όμοια με εκείνη που φορούσε προτού φύγει από το σπίτι μου (τον Παράδεισο) και ενδύσατε αυτόν εσείς, για να μην είναι γυμνός και κουρελιάρης. Και δώστε του δακτυλίδι στο χέρι του να το φορεί, όπως φορούν οι κύριοι και οι ελεύθεροι. Δώστε του και υποδήματα για τα πόδια του, ώστε να μη περπατά ξυπόλητος, όπως οι σκλάβοι και οι δούλοι» (Κείμενο - μετάφραση από Κ.Δ. Παν. Ν. Τρεμπέλα).

Εδώ, αδελφοί μου, ξεκάθαρα βλέπουμε, ότι ο Θεός Πατέρας δεν δέχεται τον υιόν του να μπει μέσα στο σπίτι του γυμνός (από αρετές), βρώμικος, σκλάβος και δούλος (στα αμαρτωλά πάθη του). Τον θέλει καθαρό και ντυμένο με την ίδια στολή που φορούσε και μέσα στον Παράδεισο, πριν φύγει απ’ αυτόν. Τον θέλει παιδί του, ελεύθερο και κυρίαρχο, όπως ήταν πλασμένος απ’ αρχής και όχι δούλο και σκλάβο. Ζητά να του φορέσουν οι υπηρέτες του στολή όμοια με την πρώτη, δαχτυλίδι υιοθεσίας και παπούτσια. Όλα αυτά μαρτυρούν ότι, για να εισέλθει ο άνθρωπος ξανά στο σπίτι του Θεού, που είναι ο Παράδεισος, πρέπει πρώτα οι ιερείς Του να τον καθαρίσουν (στάδιο Καθάρσεως), να τον ντύσουν με τη στολή την πρώτη και λαμπερή (στάδιο Φωτισμού) και μετά να του φορέσουν το δαχτυλίδι (υιοθεσία – Θέωση).

Μετά τα ανωτέρω, γίνεται πλέον κατανοητό γιατί την ώρα της βαπτίσεώς μας ψάλλουμε: «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε». Αλλά και γιατί την Μεγάλη Εβδομάδα η Εκκλησία μας ψάλλει: «Τον νυμφώνα σου (τον Παράδεισο) βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω εν αυτώ. Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα και σώσον με». Δεν έχω, δηλαδή, Κύριε, αρετές που να λαμπρύνουν την ψυχή μου, όπως έχουν όσοι είναι μέσα στον Παράδεισο και τον κοσμούν, δηλαδή τον στολίζουν, γι’ αυτό κάνε και τα ρούχα της δικής μου ψυχής να λάμπουν (εδώ είναι το στάδιο του Φωτισμού), Εσύ, Κύριε, που είσαι η πηγή του Φωτός και έλα και σώσε με, ένωσέ με μαζί Σου (στάδιο Θεώσεως).

Ο καθένας μας βλέπει ξεκάθαρα ότι τα Ευαγγελικά κείμενα και οι ύμνοι της Εκκλησίας μας, μιλούν για τρία στάδια που πρέπει να διέλθει η ψυχή του ανθρώπου για να σωθεί και να φθάσει στην αγιότητα. Την Κάθαρση, τον Φωτισμό και τη Θέωση. Ποιος θα το κάνει αυτό; Υπεύθυνοι είναι, όπως δείχνει η παραβολή του ασώτου υιού,  οι υπηρέτες του Θεού. Οι κληρικοί, δηλαδή, παντός βαθμού. Αυτοί είναι υπεύθυνοι να αναλάβουν και να καθοδηγήσουν τις ψυχές των πιστών στην Κάθαρση, στον Φωτισμό και στη Θέωση.

Ο Επίσκοπος είναι υπεύθυνος για τις ψυχές όλης της επισκοπής του, για τους κληρικούς, δηλαδή, τους μοναχούς και τους λαϊκούς της Μητροπόλεώς του. Οι ιερείς, με τη σειρά τους, ως συνεργάτες του Επισκόπου στο έργο του αυτό, είναι υπεύθυνοι για όλους τους ενορίτες τους, των οποίων οι ψυχές κρέμονται επί τον τράχηλόν τους. Γι’ αυτό ο Αρχιερεύς κατά τη χειροτονία ενός κληρικού, όταν του φορά το επιτραχήλιο, ρωτά τον λαό: «Άξιος;» είναι δηλαδή άξιος και ικανός αυτός ο άνθρωπος, ν’ αναλάβει και να σηκώνει στον τράχηλό του τις ψυχές τους και να τις περάσει από τα τρία στάδια, οδηγώντας τες στην αγιότητα; Και οι πιστοί απαντούν αναλόγως «άξιος» ή «ανάξιος». Εάν δε, έστω και ένας φωνάξει ανάξιος, ότι δηλαδή ο χειροτονούμενος δεν είναι ικανός ν’ αναλάβει αυτή την ευθύνη, τότε σταματά το μυστήριο και εξετάζει ο Αρχιερεύς για ποιο λόγο δεν θεωρεί ικανό και άξιο τον άνθρωπο αυτό να οδηγήσει τις ψυχές των ενοριτών του στην αγιότητα. Εάν τα όσα θα καταγγείλει δεν είναι ικανοποιητικά, τότε ο αναφωνών το «ανάξιος» έχει ποινικές ευθύνες και το δε μυστήριο συνεχίζεται κανονικά. Εάν κριθούν ικανά τα όσα καταγγέλθηκαν στον Αρχιερέα, τότε το μυστήριο διακόπτεται και δεν πραγματοποιείται η χειροτονία.

Εξ’ όλων των ανωτέρω συμπεραίνεται ότι οι κληρικοί παντός βαθμού είναι  οι υπεύθυνοι της πνευματικής καταστάσεως όσων έχουν γίνει μέλη της Εκκλησίας του Χριστού.

Σε ένα από τα προηγούμενα άρθρα μας είχαμε θέσει το ερώτημα «Τι φταίει και μια μεγάλη πλειοψηφία του σώματος του Ιησού προτιμά να μένει εκτός της Εκκλησίας». Γιατί δηλαδή πολλοί εκ των βαπτισμένων χριστιανών μας γυρίζουν ή γύρισαν την πλάτη τους στην Εκκλησία του Χριστού. Αυτό ήταν το ερώτημά μας. Νομίζω ότι σήμερα η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι πλέον κατανοητή.

Ποιος κληρικός ενδιαφέρθηκε, δίδαξε, κατήχησε, οδήγησε πνευματικά τις ψυχές των ανωτέρω ανθρώπων προς την αγιότητα μέσω των τριών σταδίων καθάρσεως, φωτισμού και θεώσεως; Πόσοι από εμάς, τους ποιμένες του Ιησού, τελέσαμε σωστά το έργο που ο Θεός Πατέρας μάς ανέθεσε διά της Ιερωσύνης; Θεωρώ ελάχιστοι.

Είμαστε άραγε ικανοί και άξιοι να γίνουμε οδηγοί αυτού του πιστού λαού ως άλλοτε ο Μωυσής έγινε οδηγός των Ισραηλιτών προς τη γη Χαναάν, και να τον οδηγήσουμε στη δική του γη Χαναάν, δηλαδή στον Παράδεισο; Γνωρίζουμε, άραγε, την οδό που οδηγεί στον Παράδεισο; Για να την γνωρίζεις καλά, πρέπει πρώτα ο ίδιος να την έχεις περπατήσει. Γνωρίζουμε έστω προς τα πού είναι ο Παράδεισος; Εάν όχι, τότε πώς δεχθήκαμε να γίνουμε πνευματικοί οδηγοί του λαού αυτού; Εάν δεν έχουμε δίπλωμα λεωφορείου, τότε πώς τολμάμε και οδηγούμε λεωφορείο έχοντας πάρει τις ψυχές των επιβατών του στο λαιμό μας; Ξεχάσαμε τα λόγια του Κυρίου που είπε: «Τυφλός εάν οδηγεί τυφλόν και οι δύο θα πέσουν μέσα σε βόθρο;».

Ιδού, λοιπόν, ποιοι είναι οι υπεύθυνοι που πολλά μέλη του σώματος του Ιησού έχουν γυρίσει την πλάτη τους στην Εκκλησία Του. Οι ένοχοι είμαστε οι περισσότεροι εξ’ ημών που υπηρετούμε και διακονούμε στο σπίτι του Θεού και είμαστε δυστυχώς οι «κακοί» υπηρέτες Του και πρώτος ο γράφων τις γραμμές αυτές. Πώς λοιπόν θα «ντύσουμε» τον άσωτο υιό και κάθε άσωτο, με τη λαμπρή στολή, που μας καλεί ο Ουράνιος Πατέρας μας, αν εμείς δεν γνωρίζουμε ποια είναι η στολή αυτή; Πώς θα πείσουμε να ενδυθούν οι άνθρωποι τη στολή τη νέα και να αποβάλλουν την παλαιά και βρώμικη στολή τους, εάν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε ενδυθεί πρώτα τη νέα στολή; Πώς θα διδάξουμε στους ανθρώπους τις μεθόδους και τους τρόπους αποκτήσεως των αγίων αρετών της Εκκλησίας μας και της απορρίψεως των παθών, όταν εμείς οι ίδιοι ζούμε μέσα στα πάθη και δεν γνωρίζουμε τις μεθόδους καθάρσεως;

Ιδού γιατί μια κοινωνία εκατομμυρίων ανθρώπων βαπτισμένων στο Όνομα της Αγίας Τριάδος, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, είναι χαμένη μέσα στην πνευματική έρημο της σύγχρονης Σαχάρας… Ιδού γιατί η κοινωνία αυτή βασανίζεται από πνευματική ανυδρία μέσα στον καυτό ήλιο των παθών παντός είδους και πορεύεται με τυφλούς οδηγούς προς το χάος και την καταστροφή της.

Αλλά μη φοβού το μικρό ποίμνιο. Διότι υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, και σήμερα άγιοι κληρικοί, έστω και αν είναι ελάχιστοι. Υπάρχουν ακόμη φωτισμένοι οδηγοί που πορεύονται με τα πνευματικά τους παιδιά προς την αγιότητα.

Ναι, υπάρχουν ακόμη, προς πείσμα όλων των δαιμόνων και των οργάνων τους, Μητροπολίτες άγιοι, ενάρετοι και φωτισμένοι. Υπάρχουν ιερείς, ηγούμενοι και μοναχοί που διήλθαν τα στάδια της καθάρσεως, του φωτισμού και ζουν αυτοί και το ποίμνιό τους τη θέωση και την αγιότητα.

Όλοι εμείς, οι κακοί υπηρέτες του Θεού μας, καλούμαστε σε συντριβή και μετάνοια. Καλούμαστε ως πρώτοι άσωτοι υιοί, να επιστρέψουμε προς τον Πατέρα μας και να ζητήσουμε το έλεός Του, διότι φανήκαμε ανάξιοι της αποστολής που Εκείνος μας ανέθεσε. Μέσα από τα δάκρυα της συντριβής και της μετανοίας να ανανήψουμε, να αναστηθούμε, να ενδυθούμε πρώτα εμείς τη λαμπερή στολή του Παραδείσου και να ξεκινήσουμε έστω και τώρα το έργο που ο Κύριος μάς ανέθεσε διά μέσου της Εκκλησίας Του και το οποίο δεν είναι άλλο από αυτό που ο ίδιος ο Ιησούς μάς υπέδειξε στην παραβολή του ασώτου υιού: να καθαρίσουμε και να φορέσουμε τη στολή τη λαμπερή σε όλους εκείνους που βαπτίστηκαν στο όνομα του Κυρίου μας και που σήμερα ζουν μακριά από Αυτόν.

Ας αναζητήσουμε τα «απολωλότα πρόβατα» του ποιμνίου μας, για τις ψυχές των οποίων είμαστε υπεύθυνοι και θα δώσουμε φρικτό λόγο την ημέρα της Κρίσεως, διότι αναλάβαμε να οδηγήσουμε διά της καθάρσεως, του φωτισμού και της θεώσεως τις ψυχές τους στην αγιότητα και εμείς αδιαφορήσαμε.

Ας γίνουμε πρώτα οι ίδιοι φωτοδόχοι λαμπάδες, που οι ψυχές μας θα εκπέμπουν καθημερινά φως Χριστού και τότε ας απευθυνθούμε με ισχυρή φωνή στο λαό μας λέγοντάς του: «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών» και ας είμαστε σίγουροι ότι το θαύμα της επιστροφής του ασώτου θα το βιώσουμε και στη δική μας ενορία. Αμήν.