Το γκρέμισμα των συκοφαντιών κατά του Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού

Ο ρόλος αυτής της σελίδας δεν είναι να απαντάμε και να φιλονικούμε με άλλες σελίδες και άνθρωπους που λένε κάτι κακό για την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Προσπαθούμε να χρησιμοποιούμε ήπιους τόνους σε ότι γράφουμε και αυτοί που μας διαβάζουν, μας επικροτούν κάθε μέρα για την «όαση» στο διαδύκτιο όπως μας αποκαλούν. Και η αλήθεια είναι ότι αυτός ήταν ο σκοπός μας, να δημιουργήσουμε μια πραγματική όαση μέσα στην έρημο της καθημερινότητας, σε αντίθεση με τους «αντικατοπτρισμούς» πολλών άλλων δήθεν Χριστιανικών σελίδων. Το παράδειγμα μας το έδωσε το Βατοπαίδι. Αυτό το μοναστήρι, που στάθηκε φάρος της Ορθοδοξίας για περισσότερο από 1000 χρόνια, και που από το 1990 αναστήθηκε για ακόμη μια φορά, αφού ο Θεός έστειλε εκεί πνευματικούς γίγαντες να το φροντίσουν.Η αλήθεια είναι ότι όσο πιο πολύ πολεμάς κάποιον με το ανάστημα των γερόντων και των πατέρων της Ορθοδοξίας μας, τόσο πιο πολύ δείχνεις ότι τους φοβάσαι. Και ναι! Φοβούνται γιατί ο κόσμος θα δει ότι ο Θεός υπάρχει, είναι ζωντανός και μαζί με τις στρατιές των αγίων Του, βοηθάνε καθημερινά εμάς τους απλούς ανθρώπους. Φοβούνται γιατί ο κόσμος θα πάψει να είναι απελπισμένος, βγάζοντας την απελπισία του σαν κακία σε κάποιους άλλους ανθρώπους. Φοβούνται και κρύβουν την ανυπαρξία άλλων «θεών» και της δήθεν αθεΐας, πίσω από επιθέσεις μηδενισμού και ισοπέδωσης.

Η τακτική είναι γνωστή. Kατηγορείται ο μακαριστός Γέροντας Ιωσήφ, που ήταν η κεφαλή της Αδελφότητας του Βατοπαιδίου, για να πέσει λάσπη πάνω σε όλη την Βατοπαιδινή Αδελφότητα. Έτσι παλαιότερα είχε κατηγορηθεί ο Γέροντας Ιωσήφ για να σπιλωθεί ο τότε Ηγούμενος Ι. Μονής Μαχαιρά αρχιμ. Αθανάσιος, ώστε να μην εκλεγεί Μητροπολίτης Λεμεσού, αλλά και αργότερα ως Μητροπολίτης Λεμεσού για να μην εκλεγεί στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο (βλ. παρακάτω την απόφαση του Συνοδικού Δικαστηρίου). Βέβαια ο πιστός λαός δεν υπολόγισε αυτές τις διαβολές για αυτό και στις επισκοπικές εκλογές για την μητρόπολη Λεμεσού, ο Αθανάσιος πήρε 65%, ενώ για τις αρχιεπισκοπικές είχε πάρει 45% (άσχετα βέβαια αν τελικά εξελέγη ο νυν Αρχιεπίσκοπος που είχε πάρει μόνο 8%).

Είχε κατηγορηθεί ο Μητροπολίτης Λεμεσού από έναν ομοφυλόφιλο για ηθικά παραπτώματα αλλά όταν συγκλήθηκε στις 16-11-2000 Μείζων Ιερά Σύνοδος ως Μείζον Συνοδικό Δικαστήριο για την εξέταση του θέματος και ζήτησε ο Πρόεδρος της Συνόδου μακαριστός Πατριάρχης Αλεξανδρείας κυρός Πέτρος από τον μάρτυρα κατηγορίας να καταδείξει τον Μητροπολίτη Αθανάσιο μέσα στο δικαστήριο έδειξε άλλον!!! Τότε ο μακαριστός Πατριάρχης είπε χαρακτηριστικά: «Η ιστορία της Εκκλησίας επαναλαμβάνεται», και εννοούσε ότι με τον ίδιο τρόπο είχε κατηγορηθεί για ηθικά από μία γυναίκα και ο Μέγας Αθανάσιος τον 4ο αιώνα, η οποία στο δικαστήριο έδειξε και αυτή άλλον. Αυτοί είναι λοιπόν οι μάρτυρες κατηγορίας τους!!!

Εισαγωγικά
Την 1η Ιουλίου 2009 τα ξημερώματα, κοιμήθηκε μια από τις σύγχρονες αγιορείτικες ορθόδοξες μορφές, ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός, ο οποίος -σύμφωνα με δήλωση του νυν Οικουμενικού Πατριάρχη-, συγκαταλέγεται «κατά πάγκοινον ομολογίαν μεταξύ των οσίων μορφών του Αγίου Όρους» [1].
Ο Γέροντας Ιωσήφ διδάχθηκε τη μοναχική ζωή στις σπηλιές της Μικράς Αγίας Άννας, δίπλα σε μια μεγάλη ασκητική μορφή, τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή, με την ευλογία του οποίου έφτιαξε κατόπιν μια μεγάλη συνοδεία.
Αδικήθηκε και συκοφαντήθηκε όσο κανείς, αλλά ΠΟΤΕ δεν μίλησε κι ας τον κατηγόρησαν με τον πιο αισχρό και εξοντωτικό τρόπο σχεδόν για τα πάντα: για παιδοφιλία, για βιασμό, για σεξουαλικές παρενοχλήσεις μοναζουσών, ακόμη και ως …φορέα σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων!
Και κατηγόρησαν για όλα αυτά έναν άνθρωπο που πέρασε 72 από τα 88 χρόνια της ζωής του με αδιάλειπτη προσευχή, νηστεία, αγρυπνία και κακοπάθειες, συναναστρεφόμενος και έχοντας αδελφικούς φίλους σύγχρονες οσιακές μορφές του Αγίου Όρους όπως τον Εφραίμ Κατουνακιώτη, Εφραίμ Φιλοθεΐτη, Αρσένιο Σπηλαιώτη, Χαράλαμπο Διονυσιάτη και άλλους πολλούς!
Ο μακάριος Γέροντας, έχοντας αντιμετωπίσει στη μαρτυρική ζωή του το φθόνο, την κακία και τη συκοφαντία, αναπαύεται πλέον δικαιωμένος, όχι μόνο από τους ανθρώπους αλλά και από τον Θεό, που επιβεβαίωσε στο πρόσωπό του Γέροντα τον μακαρισμό «μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε», χαρίζοντάς του το χαμόγελο αμέσως μετά την κοίμηση του [2].
Ένα χαμόγελο, πηγή ελπίδας για τα μέλλοντα, αλλά και χαράς για όλους όσοι γνώρισαν την καρτερικότητα, συγχωρητικότητα και το ακατάβλητο πνευματικό και ηθικό σθένος του μακαριστού Γέροντα Ιωσήφ.

Τι συνέβη τελικά; Ποια ήταν η πηγή και η αφορμή των συκοφαντιών;
Στο σημείο αυτό, και πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση των ζητημάτων που αφορούν την όλη υπόθεση, χρειάζεται να εξηγήσουμε περιληπτικά τι περίπου συνέβη και ποιο ήταν το όλο θέμα, το οποίο μετέφερε με επιθετικό κατά του Γέροντα τρόπο, σε άρθρο του σε περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας, ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης .
Πρέπει να σημειώσουμε εξαρχής πως αυτό που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, είναι το γεγονός ότι από το άρθρο του κ. Βαξεβάνη απουσιάζουν όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την αθωότητα του Γέροντα! Αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Καταρχάς, το ζήτημα που αναφέρεται στον Γέροντα Ιωσήφ, αφορά από τη μία, τον τότε Μητροπολίτη Πάφου Χρυσόστομο, και από την άλλη, τους Βατοπαιδινούς, Αθανάσιο και Ιωσήφ. Η «πρώτη φάση» διαδραματίστηκε στα 1981 και η «τελευταία» κατέληξε οριστικά με δικαίωση του Γέροντα στις 6 Ιουνίου του 1999.
Το ερώτημα όμως που γεννάται είναι: γιατί εκδιώχθηκαν από τον Χρυσόστομο στα 1981 από την Κύπρο, μετά από 3 χρόνια παραμονής τους εκεί και ενώ Ο ΙΔΙΟΣ ο Πάφου τους κάλεσε στη μεγαλόνησο, πράγμα που σημαίνει ότι τους γνώριζε καλά; Από τη μεριά του, ο Χρυσόστομος υποστηρίζει ότι εκδιώχθηκαν εξαιτίας φημών για ηθικά παραπτώματα του Γέροντα Ιωσήφ (παραπτώματα σαν αυτά που αναφέραμε στην εισαγωγή του παρόντος άρθρου).
Με δεδομένη και διατυπωμένη επίσημα πλέον την αθωότητα του Ιωσήφ Βατοπαιδινού, η άποψη στην οποία καταλήξαμε, γνωρίζοντας και μερικές παρόμοιες περιπτώσεις, είναι ότι ο διωγμός του 1981 έγινε από φθόνο για την αυξανόμενη δημοτικότητα του Ιωσήφ: μεγάλη η προσέλευση πιστών στον Γέροντα, άλλες Μονές παραμελούνταν, και ο Πάφου θεωρούσε ίσως, πως η δημοτικότητα αυτής της συνοδείας δεν έπρεπε να συνεχίσει να αυξάνεται.
Η υπόθεση αυτή του 1981, έμελλε να έρθει ξανά στο προσκήνιο μετά από χρόνια, με άλλη όμως αφορμή, την οποία αναφέρει και ο κ. Βαξεβάνης: για τη διεκδίκηση του αρχιεπισκοπικού αξιώματος.
Γιατί όμως να πραγματοποιηθεί μια τόσο εξοντωτική επίθεση κατά του Γέροντα Ιωσήφ, οδηγώντας τα πράγματα στη δυσμενή απόφαση της Κύπρου, στις 29 Δεκεμβρίου του 1998 (για την οποία θα μιλήσουμε παρακάτω);
Αυτό φαίνεται πιο απλό: αν διαβάλλεις μόνο τον Αθανάσιο (τον οποίο θεωρείς αντίπαλο), δεν κάνεις τίποτα, αφού η εύνοια του Γέροντα κερδίζει τις εντυπώσεις και καταρρίπτει όλες τις συκοφαντίες. Άρα, όταν ο Αθανάσιος έχει την εύνοια ενός αγίου ανθρώπου, αυτός ο άνθρωπος πρέπει με κάθε τρόπο να σταματήσει να θεωρείται άγιος!
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η υπόθεση, στα σημεία που αφορά τον Γέροντα Ιωσήφ.

Το σύνδρομο της επιλεκτικής δημοσιογραφικής αμνησίας…
Εξαρχής θα θέλαμε να σημειώσουμε, ότι στο άρθρο αυτό δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με δαιδαλώδεις και «υπόγειες» έρευνες, τις οποίες προτιμούμε να αφήσουμε σ’ εκείνους που πιστεύουν πως είναι ειδικοί σε αυτές. Αυτό που πρωτίστως θα κάνουμε, είναι να εξετάσουμε προσεκτικά το δριμύ κατηγορητήριο κατά του Γέροντα Ιωσήφ το οποίο μετέφερε στο άρθρο του ο κ. Βαξεβάνης.
Επιπλέον όμως, θα προσθέσουμε μερικά στοιχεία, πολύ σημαντικά ασφαλώς, τα οποία, όπως ήδη επισημάναμε, ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ στο ρεπορτάζ του εν λόγω δημοσιογράφου. Και όπως είναι φυσικό, απορούμε πώς ήταν δυνατό να ξεφύγουν από το «έμπειρο» μάτι του, ειδικά όταν αποτελούν ΕΠΙΣΗΜΑ έγγραφα που σχετίζονται απολύτως με την υπόθεση, όπως για παράδειγμα η απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο είναι και το μόνο αρμόδιο να κρίνει υποθέσεις που αφορούν Αγιορείτες μοναχούς, στην οποία σημειώνεται πως «κατά την συνεδρίαν της Αγίας και Ιεράς Συνόδου της 6ης Ιουνίου 1999 […] σχετικώς προς την περίπτωσιν του εκ των αδελφών της εν Αγίω Όρει Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Γέροντος Ιωσήφ κρίνεται ότι ΟΥΔΟΛΩΣ ΕΥΣΤΑΘΟΥΝ αι εναντίον αυτού εκτοξευθείσαι κατηγορίαι» [3]!

Άρα, ξεκινάμε με το ΟΡΙΣΤΙΚΟ, ότι ΚΑΜΙΑ ενοχή δεν βαραίνει τον Γέροντα Ιωσήφ, παρά τα όσα γράφτηκαν από επιπόλαιους διαδικτυακούς συκοφάντες οι οποίοι βιάστηκαν να θριαμβολογήσουν και πλέον αποστομώνονται οριστικά και αμετάκλητα επειδή ΑΠΕΚΡΥΨΑΝ με δόλο την παραπάνω απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Όπως είπαμε λοιπόν, ΜΑΤΑΙΑ κάποιος θα αναζητήσει στο άρθρο του κ. Βαξεβάνη, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΛΕΞΗ η οποία να αναφέρεται στην απόφαση της 6ης Ιουνίου 1999 υπέρ του Γέροντα Ιωσήφ, και αυτό εγείρει σοβαρό ζήτημα αξιοπιστίας.
Πιστεύουμε δε, ότι με την εμφάνισή του εγγράφου αυτού, μια φράση του κ. Βαξεβάνη, ηχεί πλέον παράφωνα:
«Η υπόθεση ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΕΚΕΙ»…
Ο κ. Βαξεβάνης, έγραψε τη φράση αυτή, εννοώντας προφανώς δύο πράγματα: είτε πως
1) κανείς δεν ασχολήθηκε περαιτέρω με το θέμα μετά την αρνητική για τον Γέροντα, ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου (29η Δεκεμβρίου 1998), είτε ότι
2) μία και μόνο «υποχρεωτική» κατάληξη των πραγμάτων θα μας έκανε την …τιμή να αποδεχτεί ως ορθή ο κ. Βαξεβάνης!
Αν εννοούσε το πρώτο, τότε, η φράση «η υπόθεση ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΕΚΕΙ», είναι αναληθής, διότι το όλο θέμα έφτασε κανονικότατα στο Πατριαρχείο, το οποίο έξι μήνες μετά την ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου η οποία παρέπεμπε «εις τας αρμοδίους αρχάς» δηλαδή «το Οικουμενικόν Πατριαρχείον»[4], εκείνο αποφάσισε, όπως είδαμε, ότι οι «εκτοξευθείσαι κατηγορίαι» κατά του Γέροντα Ιωσήφ «ουδόλως ευσταθούν»!

Αν, ακόμα χειρότερα, ο κ. Βαξεβάνης εννοούσε το δεύτερο, τότε, θα έπρεπε να προσέχει περισσότερο:
Διότι, όταν επιλέγεις να επικαλείσαι Συνοδικές Εκκλησιαστικές αποφάσεις ως ΤΕΚΜΗΡΙΑ για την δημοσιογραφική σου έρευνα, γνωρίζεις καλά ότι δεν είναι δυνατόν να επικαλείσαι ΜΟΝΟ τις …ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ! Είτε είναι καταδικαστικές, είτε είναι αθωωτικές, είτε απαλλακτικές, είτε οτιδήποτε άλλο, είσαι υποχρεωμένος να τις ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙΣ όλες εξίσου, ακόμη κι αν σου «χαλάνε» τη θέση που εσύ θα ήθελες να προβάλει το ρεπορτάζ σου!
Δυστυχώς όμως, ενάντια σε κάθε δημοσιογραφική δεοντολογία, η απόφαση της 6ης Ιουνίου 1999, λάμπει διά της απουσίας της από το άρθρο του κ. Βαξεβάνη…
Μια «ενοχή» που δεν είναι ενοχή, ένας «μάρτυρας» που είναι αμάρτυρος, κάποιοι «αρμόδιοι» που είναι …αναρμόδιοι
Είδαμε λοιπόν από την εισαγωγή του άρθρου μας, πως ο κ. Βαξεβάνης παρουσιάζει το ιδίωμα της επιλεκτικής αμνησίας. Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Παρουσιάζει επίσης και μια ιδιομορφία στον τρόπο με τον οποίο διαβάζει τα έγγραφα.
Γράφει ο κ. Βαξεβάνης στο άρθρο του:
«Η Ιερά Σύνοδος [σ.σ. της Εκκλησίας της Κύπρου] αποφάσισε πως οι καταγγελίες που έκανε ο Πάφου Χρυσόστομος είναι αληθείς και ο διωγμός του Ιωσήφ δικαιολογημένος. Δεν μπορεί όμως να τον τιμωρήσει, γιατί ανήκει στο Άγιο Όρος και τη Μονή Βατοπαιδίου».
Την παραπάνω διατύπωση όμως, θα την ονομάζαμε υπεραπλούστευση των πραγμάτων, διότι το ανακοινωθέν της 29ης Δεκεμβρίου 1998 που εξέδωσε το Γραφείο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου, στην πραγματικότητα γράφει το εξής παράδοξο που αξίζει να το προσέξουμε:
«Λόγω του ότι ο εν λόγω μοναχός Ιωσήφ δεν ανήκει εις την Εκκλησίαν της Κύπρου, εκρίθη όπως η περί ενοχής απόφασις της Ιεράς Συνόδου, παραπεμφθή εις τας ΑΡΜΟΔΙΟΥΣ αρχάς, ήτοι το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και την Ιεράν Κοινότητα του Αγίου Όρους» [5]!

Αυτή η παράξενη ανακοίνωση, στην πραγματικότητα λέει στο Πατριαρχείο ότι: ξέρετε κάτι; Εμείς αποφασίσαμε «ενοχή», αλλά …οι ΑΡΜΟΔΙΟΙ είστε εσείς!
Το ΑΡΜΟΔΙΟΙ όμως, δεν αναφέρεται καθόλου στην ερμηνεία που δίνει ο κ. Βαξεβάνης παραπάνω. Το ζήτημα αρμοδιότητας ΔΕΝ σημαίνει κ. Βαξεβάνη ότι «ΕΜΕΙΣ στην Κύπρο αποφασίσαμε ότι είναι ένοχος αλλά σας τον στέλνουμε να τον …τιμωρήσετε»! Το ζήτημα αρμοδιότητας σημαίνει ότι το Πατριαρχείο είναι αρμόδιο ΓΙΑ ΟΛΑ, και κατά συνέπεια, η απόφαση της Κύπρου δεν έχει ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση με ενοχή του Γέροντα Ιωσήφ, αλλά σημαίνει απλά «σας διαβιβάζουμε τη δική μας γνώμη επί του θέματος». Και φυσικά, η ΜΟΝΑΔΙΚΗ κρίση που έχει ισχύ, είναι εκείνη του Πατριαρχείου, της 6ης Ιουνίου 1999!
Γι’ αυτό άλλωστε, μετά από την απόφαση της Κύπρου, αποστέλλεται μια ανακοίνωση από τη Μονή Βατοπαιδίου η οποία παραπονούμενη σημειώνει ότι «εκφέρεται κρίσις ενοχής από όργανο το οποίον είναι αναρμόδιον διά κρίσιν», οπότε «διά ποίον λόγον εις την ανακοίνωσίν της η Ιερά Σύνοδος αναφέρει ότι είναι αναρμόδια να δικάση και ταυτοχρόνως καταλογίζει ένοχη;»!
Όμως, για την αντικανονική αυτή πράξη, είχε προειδοποιήσει ήδη ΚΑΙ ο Οικουμενικός Πατριάρχης, καθώς σε επίσημη επιστολή που έστειλε στον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο (συνονόματος με τον Πάφου), στις 29 Δεκεμβρίου 1998 προκειμένου να ληφθεί υπόψη την ημέρα της συνεδρίασης, του υπενθυμίζει με πολύ ευγενικό τρόπο τον Πατριαρχικό Θρόνο «υπό τον οποίον ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ ΥΠΑΓΕΤΑΙ το Άγιον Όρος Άθω» [6]!
Είναι προφανές ότι η υπενθύμιση αυτή δεν αποτελεί μάθημα …Κανονικού Δικαίου! Ξέρουν καλά και ο Κύπρου και ο Πατριάρχης τα όρια των δικαιοδοσιών τους.
Κατά συνέπεια, η υπόμνηση γίνεται ευγενικά μεν, δεικτικά δε. Σα να λέμε «κύριοι, η σύνοδος που κάνετε δεν έχει ισχύ αφού τα πρόσωπα είναι εκτός της δικαιοδοσίας σας».

Και φυσικά, αυτό το γνωρίζει η Κύπρος, και γι’ αυτό στην ανακοίνωση γράφει το αυτονόητο, ότι η απόφασή απλώς θα «παραπεμφθή εις τας ΑΡΜΟΔΙΟΥΣ αρχάς»!
Έχουμε έτσι μια ανακοίνωση σκέτο «μνημείο»:
«Περιφρονούμε» το Πατριαρχείο και τους Κανόνες, και ως …ΑΝΑΡΜΟΔΙΟΙ προχωρούμε σε απόφαση, αλλά ταυτόχρονα …σεβόμαστε το Πατριαρχείο και τους Κανόνες, και διαβιβάζουμε εκεί την απόφαση, παραδεχόμενοι ότι ΜΟΝΟ εκείνοι είναι αρμόδιοι…
Γιατί όμως παρά το έλλειμμα δικαιοδοσίας, η Σύνοδος απτόητη βγάζει απόφαση, και μάλιστα επί τροχάδην, την ίδια ημέρα που παρεμβαίνει ο Κων/πόλεως, και όμως στην ανακοίνωσή της «ΞΕΧΝΑ» να αναφερθεί στην επιστολή που έστειλε ο ΙΔΙΟΣ ο Οικουμενικός Πατριάρχης; Ξεχνιέται τέτοια επιστολή σε ΕΠΙΣΗΜΗ ανακοίνωση;
Οπότε, εδώ υπάρχει το ερώτημα: Την είδαν άραγε τα μέλη της Συνόδου την επιστολή του Πατριάρχη ή μήπως υπήρξε μια βιασύνη να βγει οπωσδήποτε απόφαση και έτσι να δημιουργηθούν οι επιθυμητές εντυπώσεις, με τα μέλη όμως απαλλαγμένα από το βάρος του Πατριαρχείου; Διότι το περιεχόμενο του Πατριαρχικού γράμματος πολύ δύσκολα αγνοείται, αφού καταρχάς κάνει λόγο για νομιμότητα/Κανονικότητα!
Η ανάγκη της δημιουργίας εντυπώσεων όμως δεν προκύπτει μόνο από τα παραπάνω.
Έγγραφα, τα οποία βέβαια ο κ. Βαξεβάνης, δεν «γνωρίζει», αναφέρονται σε μια περίεργη συμπεριφορά του Μητροπολίτη Πάφου (ο φορέας των καταγγελιών, σύμφωνα με τον κ. Βαξεβάνη) ο οποίος για κάποιον λόγο δείχνει να ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως όχι μόνο για την ηθική πλευρά του θέματος, αλλά και για την …διακαναλική παρουσίαση του ζητήματος, με συνεχείς εμφανίσεις στα ΜΜΕ.

Η προαναφερθείσα επιστολή του Πατριάρχη προς τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου, αναφέρεται μεταξύ άλλων και στη δραστηριότητα του Πάφου να κάνει διαρκώς καταγγελίες «διά των μέσων της γενικής ενημερώσεως», αλλά και η Ιερά Κοινότητα Αγίου Όρους, σε επιστολή που έστειλε εκ μέρους του συνόλου του Αγιορείτικου μοναχισμού[7], αναφέρεται επίσης με αρνητικό τρόπο στο γεγονός της «κατ’ επανάληψιν δημοσίας εμφανίσεως» του.
Μονόπλευρα όμως, ο κ. Βαξεβάνης τοποθετείται:
«Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το Βατοπαίδι θέλει να γκρεμίσει τον Χρυσόστομο […] Δημοσιεύματα σε εφημερίδες της Κύπρου που σχετίζονται με το Βατοπαίδι αφήνουν υπονοούμενα για σκάνδαλα του Χρυσόστομου».
Εδώ έχουμε το εντυπωσιακό, ότι ο κ. Βαξεβάνης, αν και δεν μπόρεσε να βρει το επίσημο χαρτί του Πατριαρχείου, το οποίο λέει πως οι «εκτοξευθείσαι κατηγορίαι» κατά του Γέροντα Ιωσήφ «ουδόλως ευσταθούν», εντούτοις, κατάφερε να ξέρει ποιες ακριβώς εφημερίδες σχετίζονται με το …Βατοπαίδι! Προφανώς, ο κ. Βαξεβάνης είναι άνθρωπος ΜΟΝΟ για τα δύσκολα… Μην του βάλεις εύκολα αυτού του ανθρώπου…
Και φυσικά, το ζήτημα δεν είναι «οι σχέσεις» κάθε εφημερίδας, αλλά ποιες είναι οι καταγγελίες και αν αληθεύουν…

Πριν όμως κλείσουμε την παράγραφο αυτή, αξίζει να πούμε ότι στην ανακοίνωση που προαναφέραμε, την οποία απέστειλε η Μονή Βατοπαιδίου μετά την απόφαση της Κύπρου τον Δεκέμβριο του 1998, σημειώνονται παράπονα για παραβάσεις, τα οποία ο κ. Βαξεβάνης δεν κάνει τον κόπο ούτε να τα αναφέρει:
Καταγγέλλεται ότι δεν «επιδίδεται κατηγορητήριον εις τον κατηγορούμενον» Γέροντα Ιωσήφ.
Καταγγέλλεται ότι δεν «καλήται να παραστή εις την δίκην, αλλά δικάζεται αναπολόγητος» ο Γέροντας.
Ο κ. Βαξεβάνης, δεν θεωρεί άξια αναφοράς ούτε καν την καταγγελία ότι για τον Γέροντα Ιωσήφ, έβγαλε απόφαση μια Σύνοδος στην οποία συμμετείχε ΚΑΙ ο …ΚΑΤΗΓΟΡΟΣ, ως δικαστής!
Και βέβαια, αναφέρεται και το απίθανο, «να λαμβάνεται υπ’ όψιν μαρτυρία μιας μάρτυρος αγνώστου ταυτότητος, χωρίς αντεξέτασιν, ενώ χρειάζονται, κατά τους ιερούς κανόνες τουλάχιστον ΔΥΟ μάρτυρες».

Μου είπαν, σου είπαν, του είπαν…και οι «χαμένες» μαρτυρίες για τον Γέροντα!
Μελετώντας το άρθρο του κ. Βαξεβάνη αμέσως θυμηθήκαμε κάτι που έχει διαχρονική ισχύ: ανά τους αιώνες, ο πλέον διαδεδομένος τρόπος για να δημιουργήσει κάποιος αντικληρικαλικό κείμενο με «αξιώσεις», ήταν να δίνει έμφαση σε σεξουαλικές δραστηριότητες, συχνά σε σημείο υπερβολής.
Ο κ. Βαξεβάνης, αν και είναι άσχετο με το πολιτικό και οικονομικό ζήτημα της λεγόμενης «υπόθεσης Βατοπεδίου», εντούτοις φροντίζει, για να μας δείξει το «μέγεθος» της υποτιθέμενης «παρακμής», να βάλει μέσα στο άρθρο του, και λίγη σάλτσα από εντελώς άσχετα, σεξουαλικού περιεχομένου ζητήματα.
Βεβαίως, για τον ίδιο, δεν είναι «άσχετα», αφού αφορούν έναν γνωστό Γέροντα. Και ο Γέροντας αυτός είναι «λαχείο» για τον κ. Βαξεβάνη, διότι τυγχάνει και «Βατοπεδινός». Κατά συνέπεια, αυτές οι προσθήκες βοηθούν στο να «βαρύνει» ακόμη περισσότερο η κακή ατμόσφαιρα που δημιουργεί στο άρθρο του.
Έτσι λοιπόν, ο κ. Βαξεβάνης υιοθετεί ξεκάθαρα στο κείμενο του κατηγορίες κατά του Γέροντα Ιωσήφ, ο οποίος βίασε «λένε» μια 12χρονη στα …16 του χρόνια («χρήσιμη» φήμη αυτή, μια που βοηθάει τους κατήγορους να δείξουν ότι ο Γέροντας «τα είχε ξανακάνει αυτά»…) , είχε σχέσεις με μια άλλη 12χρονη στα …60 του χρόνια (το 1981), και επίσης παρενοχλούσε σεξουαλικά (πάλι στην ίδια χρονική περίοδο) όλες τις μοναχές ενός γυναικείου μοναστηριού που ίδρυσε ο ίδιος, τις οποίες μάλιστα «κόλλησε και αρρώστιες και εκείνες πήραν φάρμακα για να γίνουν καλά»…

Επί του παρόντος θα αναφερθούμε στην πρώτη των περιπτώσεων, η οποία «καλύπτεται» από τον κ. Βαξεβάνη με την εξής διατύπωση όλη κι όλη:
«Ο Χρυσόστομος […] τον χρίζει ηγούμενο της μονής. Οι πνευματικοί πατέρες του Αγίου Όρους δεν συναινούν στην απόφαση αυτή. (Όπως ΕΙΠΑΝ αργότερα, ο Ιωσήφ είχε κώλυμα ιεροσύνης, γιατί στα 16 του χρόνια είχε βιάσει ένα δωδεκάχρονο κοριτσάκι και γι’ αυτό κατέφυγε σε μοναστήρι.)».
Το απόσπασμα αυτό όμως, δεν φαίνεται να έχει οποιαδήποτε σχέση με τη σοβαρότητα:
δεν θα μας αναφέρει ο κ. Βαξεβάνης ποια είναι η συνοδική απόφαση που αποδίδει το κώλυμα στον Γέροντα λόγο της «πράξης» του αυτής; Με τόση εμπειρία, δεν καταλαβαίνει ο κ. Βαξεβάνης ότι πρέπει να παραθέσει αποδείξεις για τα όσα γράφει, αφού εκφράσεις όπως «κάποιοι μου είπαν» δεν ονομάζονται «στοιχεία» αλλά μάλλον, «λάσπη»;

Και φυσικά δεν ζητάμε τα στοιχεία για να μην αμφισβητηθεί η οσιότητα της ζωής του Γέροντα! Κι αν ακόμα ήταν αλήθεια (πράγμα που όμως δεν προκύπτει από πουθενά), δεν τίθεται ΚΑΝΕΝΑ τέτοιο ζήτημα από μια πράξη ενός εφήβου, της οποίας επακολούθησε ειλικρινής μετάνοια 70 χρόνων! Τέτοια παραδείγματα είναι αμέτρητα μέσα στα ορθόδοξα συναξάρια.
Τα στοιχεία τα ζητάμε για να δείξουμε ότι δεν θα ξεγελαστούμε από αυθαίρετες διατυπώσεις και διαπιστώσεις, που μοναδικό σκοπό έχουν να δημιουργήσουν αρνητικές εντυπώσεις για ένα δήθεν «βεβαρυμμένο παρελθόν» του Γέροντα!
Και φυσικά, η λέξη «ΕΙΠΑΝ» που χρησιμοποιεί ο κ. Βαξεβάνης, σημαίνει πως ούτε σε κάποια απόφαση το βρήκε αυτό, ούτε σε κάποιο κείμενο γενικά, παρά μόνο σε διαδόσεις. Ναι, αλλά με τις φήμες δεν βγαίνει άκρη: για παράδειγμα, ο γέροντας Ιωσήφ ουσιαστικά αρνείται αυτές τις φήμες, αφού στα αυτοβιογραφικά του στοιχεία, αναφέρει σαφώς τους λόγους για τους οποίους μπήκε στο μοναστήρι[8]. Όταν δεν υπάρχουν στοιχεία, υπάρχει κάποιος λόγος να πιστέψει κάποιος τις φήμες και όχι τον Γέροντα;

Όμως, πέρα και από αυτό, απέναντι στα φαιδρά «κάποιοι αγιορείτες είπαν» του κ. Βαξεβάνη, ορθώνεται ως σαρωτικός αντίλογος η κοινή, ομόφωνη δήλωση της Ιεράς Κοινότητας όλων των Μονών του Αγίου Όρους, η οποία επιβεβαιώνει την πεποίθησή της ότι ο Γέροντας Ιωσήφ είναι ένας από τους επιφανείς αγιορείτες μοναχούς, ένας επίλεκτος πνευματικός καθοδηγητής του «σύγχρονου μοναχικού τάγματος», «ένα κόσμημα εν τω αγιορειτικώ στρεώματι» [9]!
Μα μετά από αυτά, γιατί να μην είναι ο καθένας καχύποπτος με τον κ. Βαξεβάνη; Όλα τα έγγραφα που στηρίζουν τον Γέροντα τα έχει εξαφανίσει. Ούτε ο Γιούρι Γκέλερ τέτοια επιτυχία…
Μας λέει «κάποιοι αγιορείτες είπαν», ενώ εκείνοι σύσσωμοι στηρίζουν τον Γέροντα, σε όλο το Άγιο Όρος, απ’ άκρη σ’ άκρη!
Άρα, ο υποτιθέμενος «βιασμός» πριν μπει ο Γέροντας σε μοναστήρι, τίθεται σε μια πολύ απλή βάση: ο ιδεολογικά προσκείμενος στον αντικληρικαλισμό, βρίσκει εξαίσια την αναφορά αυτή και πρόσφορη για αναπαραγωγή στα blogs ομοϊδεατών. Και οι λοιποί, ας μένουν με την απορία πώς φτάσαμε στο σημείο, τέτοιες προχειρολογίες «μου είπαν, σου είπαν, του είπαν», να χρησιμοποιούνται στην δημοσιογραφική -υποτίθεται- αρθρογραφία…

Όπως είπαμε λοιπόν, εκτός από την περίπτωση των 16 του χρόνων, ο Γέροντας κατηγορήθηκε στα 1981 για σχέσεις με μία 12χρονη, και επίσης ότι παρενοχλούσε σεξουαλικά όλες τις μοναχές ενός γυναικείου μοναστηριού που ίδρυσε ο ίδιος, τις οποίες μάλιστα κόλλησε και αρρώστιες και εκείνες πήραν φάρμακα…
Να πούμε καταρχάς ότι στις κατηγόριες αυτές, διακρίνεται μια υπερβολή. Ενώ σύμφωνα με το άρθρο του κ. Βαξεβάνη (ιδίως με την περιγραφή της «ιδιόχειρης» επιστολής), ένα πρόσωπο επιχειρείται να παρουσιαστεί, κατά την άποψή μας, ως κλασικός «παιδόφιλος»[10], εντούτοις εμφανίζει μια σύνθεση «προτιμήσεων» κάπως παράξενη: διότι κάποιος με τα χαρακτηριστικά αυτά, κατά κανόνα δεν παρουσιάζει γενετήσιο ενδιαφέρον για τις γυναίκες[11], ενώ το εύρος των ηλικιών που τον ελκύουν, φτάνει μέχρι την προεφηβεία[12].
Επιπροσθέτως, δημοσιεύματα που είδαν το φως στα τέλη του 1998, υποστήριξαν ότι στις κατηγόριες που αφορούσαν την «παρενόχληση» των μοναζουσών, πρωτοστατούσε μία πρώην μοναχή η οποία είχε εκδιωχθεί από την Εκκλησία της Ελλάδας με βαρύτατες κατηγορίες. Βεβαίως, τα δημοσιεύματα δεν είναι αποδεικτικά έγγραφα, όμως κάτι τέτοιο αξίζει να αναφερθεί.

Αυτά, μας κάνουν να σκεφτόμαστε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται: οι κληρικοί και οι μοναχοί, όταν κατηγορούνται για σεξουαλικά σκάνδαλα, πολλές φορές αυτό γίνεται με υπερβολικό, ακραίο τρόπο. Ίσως επειδή το να αγαπήσει κάποιος απλά μια γυναίκα της ηλικίας του, δεν αποτελεί «κοινωνικά» τόσο ισχυρό σκάνδαλο.
Αντιθέτως, η ομοφυλοφιλία, οι παραφιλίες και οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις, είναι «τρανό» άλλοθι αντικληρικαλισμού, που για κάποιους, δεν αφήνει αμφιβολία ότι το να γίνεις κληρικός ή μοναχός είναι κάτι «αξιοκαταφρόνητο»! Περίφημες είναι άλλωστε οι ακραία δυσμενείς αναφορές σε κλασικά αντικληρικά κείμενα των αρχών του 19ου αιώνα, όπως «Ο Ρωσσαγγλογάλλος» ή η «Ελληνική Νομαρχία» του Ανωνύμου, ο οποίος για παράδειγμα, κατηγορεί κάποιον ιεράρχη -προσέξτε- ως μοιχό, αλλά και ως πόρνο και ως αρσενοκοίτη! Όλα σε ένα δηλαδή (και μάλιστα, πρόκειται για τον «Ιγνάτιο, Ιεράρχη που πρόσφερε μεγάλες και σπουδαίες υπηρεσίες στο έθνος. Άνδρας λογιώτατος, φρόντιζε για την προκοπή του γένους του»[13])!
Κατ’ αυτό τον τρόπο, έχουμε αναφορά σε έναν υποτιθέμενο «παιδόφιλο», στον οποίο όμως φόρτωσαν σωρηδόν κάθε είδους ερωτικές προτιμήσεις …

Άρα, από το «τίποτα παραπάνω» της τότε εποχής, φτάσαμε στα 1998 να υπάρχει ΚΑΙ μάρτυρας ΚΑΙ «ιδιόχειρη» επιστολή.
Στην υπόθεση όμως αυτή, κάτι δεν πάει καλά:
Είναι δυνατόν να φύλαξε μια τέτοια επιστολή ένα 12χρονο κοριτσάκι για 17 χρόνια και να την είχε κρυφή; Και αν το είχε κάνει, θα έβγαινε με τόση άνεση όντας καθηγήτρια, στα 29 της χρόνια, να (ξανα)συνδεθεί με μια τόσο θλιβερή, ξεχασμένη ιστορία, με τον κίνδυνο να γίνει βορά σε «πικάντικα» κουτσομπολιά; Και αν ακόμη είχε σφοδρή επιθυμία να καταγγείλει εκείνο το γεγονός, πως στην ευχή δεν το έκανε στα 20, 25, 27 της χρόνια, αλλά επέλεξε ΑΚΡΙΒΩΣ την εποχή που ο Χρυσόστομος επιθυμούσε διακαώς μια καταδίκη του Ιωσήφ;
Πόσο πειστικά είναι όλα αυτά;

Αν τελικά την είχε φυλάξει ο χειριστής της υπόθεσης του 1981 και φορέας των καταγγελιών κατά του Ιωσήφ, δηλαδή ο Πάφου, τότε ο κ. Βαξεβάνης έχει κάνει ένα μεγάλο λάθος· δίνει βάρος στις καταγγελίες ενός ανθρώπου, τον οποίο ο ίδιος μας τον περιγράφει ως καιροσκόπο:
Όχι μόνο η υπόθεση και η επιστολή είχαν θαφτεί από το 1981 μέχρι τώρα με πρωτοβουλία του Χρυσοστόμου για δικούς του λόγους, αλλά επιπλέον, με τις πράξεις του στερεί από τον εαυτό του κάθε κίνητρο δήθεν «προστασίας της Ορθοδοξίας», αφού ΑΔΙΣΤΑΚΤΑ επαναφέρει την υπόθεση του γυναικείου μοναστηριού και της «Μαρίας» μετά από 17 χρόνια, ΤΩΡΑ που ο ΙΔΙΟΣ έχει ανάγκη!
Και μάλιστα, εμφανίζεται μετά από 17 χρόνια και η επιστολή, αλλά και η «Μαρία», η οποία κατά περίεργο τρόπο, -το ξαναλέμε- όντας καθηγήτρια, στα 29 της χρόνια, επιθυμεί να θυμίσει σε όλους μια τρομερή ιστορία παιδεραστίας για την ίδια, την οποία ιστορία όμως επαναφέρει στο προσκήνιο όχι για τον εαυτό της (αφού θα το είχε κάνει από καιρό αν το ήθελε), αλλά επέλεξε να τη φέρει στο φως ΑΚΡΙΒΩΣ την ώρα που την είχε ανάγκη ο Χρυσόστομος! Η οποία «Μαρία», αντί να αποστρέφεται εκείνον που έθαψε «συντεχνιακά» την υπόθεσή της το 1981, αντιθέτως, συμμαχεί πρόθυμα μαζί του, με κίνδυνο να εκτεθεί ΕΚΕΙΝΗ σε δυσφημιστικά σχόλια και διαδώσεις, ώστε να πετύχει ΕΚΕΙΝΟΣ το σκοπό του!
Μα ο κ. Βαξεβάνης δεν είναι που μας περιγράφει στο άρθρο του πεντακάθαρα μια διάχυτη καχυποψία ότι υπάρχουν κληρικοί και μοναχοί ικανοί να παρανομήσουν και να κάνουν σκάνδαλα;

Αφού μας λέει ξεκάθαρα ο κ. Βαξεβάνης ότι όλες οι κατηγορίες είχαν ως φορέα, τον ίδιο άνθρωπο, ο οποίος είχε και συμφέρον από την έκβαση της υπόθεσης. Τον ίδιο άνθρωπο που αν και ΚΑΤΗΓΟΡΟΣ, συμμετείχε και ως ΔΙΚΑΣΤΗΣ του Γέροντα…
Πώς λοιπόν με όλα αυτά, δεν περνά από το μυαλό του κ. Βαξεβάνη ότι τα «στοιχεία» (μάρτυρες, επιστολή κ.λπ.) μπορεί να ήταν κατασκευασμένα ώστε να εκμαιεύσει ο Πάφου την απόφαση που επιθυμεί; Πώς είναι δυνατόν οι κληρικοί της «μίας πλευράς» να στιγματίζονται διαρκώς από τον κ. Βαξεβάνη, ενώ εκείνοι της «άλλη πλευράς» να «αληθεύουν» πάντοτε; Ακόμα και στην περίπτωση με τα «υπονοούμενα για σκάνδαλα του Χρυσόστομου», ο κ. Βαξεβάνης έντεχνα μιλάει για εφημερίδες που σχετίζονται με το Βατοπαίδι, ώστε να περάσει το μήνυμα πως επρόκειτο για συκοφαντίες!
Είναι δυνατόν, όλα αυτά τα ερωτηματικά που γεννά το κείμενο του ΙΔΙΟΥ του κ. Βαξεβάνη, εκείνον να μην τον απασχόλησαν διόλου;