Δυστυχώς, ο πάλαι ποτέ ευλογημένος λαός του Θεού, το Ισραήλ, στο σύνολό του δεν αποδέχθηκε ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, ο υιός της Παρθένου Μαρίας, ήταν ο Χριστός. Αποτέλεσμα αυτής της πλάνης τους είναι, ότι έως και σήμερα αναμένουν ακόμη τη γέννηση του Χριστού, του λυτρωτή του Ισραήλ. Πολλά συνέβαλλαν στο να δημιουργηθεί αυτή η εσφαλμένη αντίληψη στις ψυχές της πλειονότητας του ισραηλιτικού λαού. Το κύριο ήταν ο εγωισμός, η υπεροψία και η σκληροκαρδία τους. Ευχόμεθα και προσευχόμεθα σύντομα να έλθει η ώρα που όλοι οι Ιουδαίοι μαζί θα αναφωνήσουν το «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» και σαν τον Απόστολο Θωμά θα προσκυνήσουν τον Ιησού Χριστό, λέγοντας «ο Κύριός μου και ο Θεός μου».

Πώς όμως εορτάζουμε και πώς τιμούμε τη Γέννηση του Χριστού εμείς οι χριστιανοί; Αν κοιτάξουμε μέσα μας, η καρδιά μας από τα πάθη και τις αμαρτίες μας μοιάζει με ένα βούρκο και όχι με μια φάτνη που θα δεχθεί μέσα της τον Ιησού Χριστό. Αν ερευνήσουμε μέσα στην οικία μας, εδώ θα βρούμε δέντρα στολισμένα, λαμπιόνια, δώρα, φαγητά και γλυκά, ετοιμασμένα όλα για την μεγάλη εορτή του Χριστού μας. Αλλά αν αναζητήσεις τον Χριστό, δεν θα Τον βρεις πουθενά, διότι δεν βρέθηκε γι’ Αυτόν κατάλληλος χώρος. Το σύγχρονο σπίτι σχεδόν ποτέ δεν γίνεται μια κατ’ οίκον Εκκλησία. Οι ένοικοί του δυστυχώς δεν έμαθαν οι ίδιοι, αλλά ούτε και διδάσκουν πια στα παιδιά τους να γονατίζουν ευλαβικά μπροστά στο εικονοστάσι, για να δοξάσουν τον Κύριο και να ζητήσουν το έλεός Του.

Αν κοιτάξουμε έξω από την πόρτα μας, υπάρχει μια κοσμική εορταστική ατμόσφαιρα. Την εμπλουτίζει ο υπερκαταναλωτισμός, η εμπορική αγορά, που έχει πλέον αφηνιάσει. Ακούγονται ακόμα και οι καμπάνες που ηχούν χαρμόσυνα, αλλά τίποτα δεν θυμίζει τον Χριστό. Κάποιοι γέροντες και γερόντισσες μέσα στα χαράματα πηγαίνουν, κατά την παλιά συνήθεια ντυμένοι με τα «καλά» τους ρούχα, στην Εκκλησία. Λίγο πιο πέρα όμως, τα νυκτερινά κέντρα διασκεδάσεως και τα νεανικά κλάμπ σφύζουν από ζωή, γλέντια, τραγούδια, ποτά ξενύχτια και αμαρτίες. Τίποτα δεν θυμίζει στους χώρους αυτούς ότι σήμερα οι άγγελοι υμνούν τον νεογέννητο Χριστό, ψάλλοντας το «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ…». Ταυτόχρονα στους δρόμους της γειτονιάς, της πόλης μας, βλέπουμε να κοιμούνται στα πεζοδρόμια άστεγοι και πεινασμένοι συνάνθρωποί μας. Πιο πέρα κάποιοι νέοι κάνουν χρήση ηρωίνης και άλλων ναρκωτικών ουσιών, στη προσπάθειά τους να ζήσουν για λίγο σε έναν ωραίο, έστω και φανταστικό κόσμο που κάποιοι άλλοι τους στέρησαν. Ο Χριστός δεν φαίνεται πουθενά.

Αφήνοντας τη ματιά μας να τρέξει και να αναζητήσει τον νεογέννητο Χριστό μέσα στα μεγάλα σαλόνια των πλουσίων, των υπουργών, των πρωθυπουργών και των ισχυρών της γης, θα Τον αναζητήσουμε μάταια. Εδώ δεν συναντάς μόνο έναν Ηρώδη. Ανακαλύπτεις ότι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, η πλειονότητα της τάξεως των ανθρώπων αυτών έχει υποκύψει στον διάβολο, προσκυνώντας τον τρίτο πειρασμό που πείραξε και τον Ιησού Χριστό στην έρημο λέγοντάς Του: «Εάν με προσκυνήσεις, όλα τα βασίλεια της γης θα γίνουν δικά σου». (Ματθ. Δ΄8-9). Προσκύνησαν τους δαίμονες οι μεγιστάνες αυτού του κόσμου· και αυτοί με τη σειρά τους, χάρισαν τα βασίλεια της γης και κάθε εξουσία σε αυτούς. Γι’ αυτό και με τη δύναμη της εξουσίας, ως νέοι Ηρώδες, πολεμούν ανά μέσω των αιώνων το δέντρο του χριστιανισμού. Ζητούν να εξαφανίσουν έως και σήμερα τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Αγωνίζονται με ποικίλους τρόπους και σκοτεινές μεθόδους να εξοβελίσουν ό,τι θυμίζει Χριστό και Ορθοδοξία, μέσα από τις οικογένειες, από τους χώρους εργασίας, από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, από τις καθημερινές παραστάσεις των ανθρώπων. Ματαιοπονούν εντούτοις και πλανώνται, ξεχνώντας ότι και οι τότε άρχοντες του Ισραήλ πολέμησαν και σταυρικά θανάτωσαν τον Ιησού Χριστό, αλλά Εκείνος Ανέστη εκ νεκρών και ζει εις τους αιώνες!

Αποσύροντας την προσοχή μας από τους άρχοντες και τους ισχυρούς, διασχίζουμε τα εθνικά σύνορά μας αναζητώντας στο εξωτερικό τον νεογέννητο Χριστό μας, αλλά συναντούμε παντού τα ίδια και χειρότερα. Θλίψη, πάθη, πόνος, πόλεμοι, πείνα, θάνατοι. Πουθενά δεν υποδέχονται ευλαβικά το Θείο Βρέφος, πουθενά δεν φαίνεται να δέχονται οι καρδιές τον νεογέννητο Χριστό. Κι όμως η ανθρωπότητα για 2018 χρόνια εορτάζει Χριστούγεννα! Χριστούγεννα, χωρίς Χριστό! Έτσι λοιπόν εξηγούνται όλα. Γιορτάζω χωρίς Χριστό, διότι τον έδιωξα δείχνοντάς Του ότι δεν υπάρχει χώρος για Εκείνον στην καρδιά μου, που γέμισε από τα πάθη μου και τις προσωπικές μου αμαρτίες. Αρνούμαι ουσιαστικά να μετατρέψω και να μεταμορφώσω την ψυχή μου σε μια νέα φάτνη, κατάλληλη να δεχθεί μέσα της τον νεογέννητο Χριστό. Όπου κι αν αναζητήσεις τον νεογέννητο Χριστό, δεν θα Τον βρεις, αφού ο καθένας μας για τους δικούς του λόγους τον έχει διώξει. Όπως λέγει και η Αγία Γραφή «ουκ ην τόπος δι’ αυτόν». Δεν βρέθηκε αξιοπρεπής χώρος για να γεννηθεί ο Ιησούς Χριστός, παρά μόνο ο στάβλος των ζώων. Χωρίς Χριστό όμως, να που η ζωή μας μετατράπηκε, από Παράδεισος που ήταν σε μια θλιβερή κόλαση.

Αδελφοί μου, θ’ αναζητήσουμε ξανά τον Παράδεισο που χάσαμε διώχνοντας τον Χριστό από τη ζωή μας ή θα συνεχίσουμε να βιώνουμε από τώρα την κόλαση, γιορτάζοντας τα Χριστούγεννα χωρίς Εκείνον; Αυτά τα Χριστούγεννα είναι ευκαιρία να γυρέψουμε ξανά τον χαμένο μας Παράδεισο. Κλαίγοντας να ζητήσουμε συγγνώμη από τον Θεό για τις τόσες φορές που διώξαμε τον Μονογενή Του Υιό από την καρδιά μας, που δεν αφήσαμε να γίνει φιλόξενη φάτνη. Όσοι ποθούμε ειλικρινά να επιστρέψει ο Χριστός στις καρδιές μας, στις οικίες μας, στο κράτος μας και στον κόσμο ολόκληρο, ας Του προσφέρουμε από σήμερα τις καρδιές μας, σαν μικρές φάτνες που θα Τον φιλοξενούν για πάντα. Ας είμαστε βέβαιοι πως και πάλι οι άγιοι άγγελοι του ουρανού θα ψάλλουν τότε μαζί μας το «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης Ειρήνη…», φωτίζοντας τις ψυχές μας σαν μοναδικά κομμάτια του Παραδείσου. Αμήν.

Πηγή άρθρου: http://www.gerontasnektarios.gr/2018/12/blog-post_24.html