Ο Γέρων Μάξιμος Ιβηρίτης στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ: Καιροί Αποκαλύψεως – Εδικαιώθη ο μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης!

Υπό του Γέροντος Μαξίμου Ιβηρίτου – Για το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΙΒΗΡΙΤΗΣ – Υπό τον ανωτέρω τίτλον «Καιροί Αποκαλύψεως» (εν Αθήναις το 1992) εκυκλοφορήθη προ τριακονταετίας το προφητικόν βιβλίον του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης κυρού Αυγουστίνου Καντιώτου, από τας εκδόσεις της Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός», μετά της οποίας ο υποφαινόμενος ελαχίστως εγνωριζόμην.

Ο αοίδιμος Ιεράρχης, του οποίου η αγία δεξιά παρέμεινεν ευλύγιστος μέχρι του τάφου (†15/28 Αυγούστου 2010), καθώς ιδίοις οφθαλμοίς είδομεν, ζήσας επί πολλάς δεκαετίας εις δραματικάς εποχάς, προσεπάθησε διά του προφορικού και γραπτού λόγου να διαφωτίζη την τρέχουσαν κατάστασιν και να παρηγορή τον λαόν μας, κατά το πνεύμα των λόγων του Κυρίου, λέγοντος: «οράτε μη θροείσθε· δεί γαρ πάντα γενέσθαι, αλλ’ ούπω εστί το τέλος» (Ματθ. κδ ́, 6).

Ευρισκόμενος ως ιεροκήρυξ εν Μακεδονία και δη εν Κοζάνη και Γρεβενοίς το 1943- 1944, ωμίλει από του άμβωνος, έχων ως βάσιν το τελευταίον βιβλίον της Καινής Διαθήκης, την Ιεράν Αποκάλυψιν του Ιωάννου και ειδικώτερον την προφητείαν των τεσσάρων πρώτων εκ των επτά σφραγίδων (Αποκ. κεφ. δ ́ και ε ́). Εις τα κηρύγματα εκείνα παρετηρήθη πρωτοφανής συρροή λαού. Μάλιστα τα λεγόμενά του εχρησίμευσαν έπειτα ως βάσις διά την σύνταξιν και έκδοσιν του βιβλίου, υπό τίτλον: «Τα τέσσαρα χρώματα» (Αθήναι 1955).

Κατά τα έτη επίσης 1950 και εξής, μετατεθείς ως ιεροκήρυξ εις την πρωτεύουσαν των Αθηνών, επί τη βάσει του προφητικού λόγου του Αποστόλου Παύλου (Β ́ Τιμ. γ ́, 1-5) ωμίλησε και έγραψε περί των σημείων εκείνων, τα οποία θα παρουσιασθούν ουχί εν τω φυσικώ κόσμω (= σεισμοί, εκλείψεις ηλίου και σελήνης κ.λπ.), αλλ’ εις
τον ηθικόν, θρησκευτικόν και κοινωνικόν βίον των ανθρώπων. Εκ των άρθρων της περιόδου αυτής, των δημοσιευθέντων εις το περιοδικόν «Χριστιανική Σπίθα», απηρτήσθη ακολούθως ιδιαίτερον βιβλίον, υπό τίτλον: «Σημεία των καιρών» (Αθήναι 1953).

Κατά την περίοδον από του 1967 και εξής, ότε και ανεδείχθη Μητροπολίτης της ακριτικής περιοχής Φλωρίνης, ηναγκάσθη και πάλιν να αρθρογραφή, ένεκα νεωτέρων γεγονότων και μάλιστα της εντάξεως της Ελλάδος εις την Ε.Ο.Κ., ήτις καθώς έλεγεν επιμένει να εφοδιάση τους πολίτας όλων των υπ’ αυτήν υπαγομένων Κρατών με ταυτότητας φερούσας Ενιαίον Κωδικόν Αριθμόν Μητρώου (Ε.Κ.Α.Μ.), και επί των οποίων θα υπάρχη ο αποκαλυπτικός αριθμός 666 (χξς ́).

Πέριξ του αριθμού αυτού διεξήχθησαν τω καιρώ  εκείνω πολλαί και μακραί συζητήσεις, η δε λαική ανησυχία εξεδηλώθη εις πολλά συλλαλητήρια. Ο πιστός λαός επέμενεν, όπως ο αριθμός αυτός να μη σημειωθή επί των ταυτοτήτων των Ελλήνων πολιτών. Το θέμα έφθασε και εις την αίθουσαν της Ιεράς Συνόδου, ο δε Αυγουστίνος Καντιώτης, ως Συνοδικός Μητροπολίτης, εδέχθη να μεταφέρη εις τον Υπουργόν των Εσωτερικών, τον τότε παντοδύναμον και ήδη μακαρίτην Αγαμέμνονα Κουτσόγιωργαν, την αγωνίαν του πιστού λαού, ώστε να προληφθή η δι’ εκδόσεως τοιούτων ταυτοτήτων βαθυτέρα διαταραχή.

Κατ’ εντολήν της Ιεράς Συνόδου ανέπτυξε τότε εις τον Υπουργόν το θέμα· εκείνος δε υπεσχέθη ότι, εφ’ όσον τόση αναστάτωσις δημιουργείται πέριξ του εριστικού αριθμού 666, θα επεδίωκε την ματαίωσιν της αναγραφής αυτού επί των ταυτοτήτων. Αλλά δυστυχώς μετά ταύτα η Κυβέρνησις, συμμορφουμένη προς την επιταγήν του υπερκράτους (Ε.Ο.Κ.) εσχεδίαζε να υποχρεώση όλους τους Έλληνας πολίτας να παραλάβουν νέας ταυτότητας, αίτινες θα έφερον τον δυσώνυμον αριθμόν.

Έλεγεν ο αείμνηστος, ότι η Ε.Ο.Κ., αποβλέπουσα εις την δημιουργίαν νέου τρόπου ζωής δι’ όλα ανεξαιρέτως τα Μέλη–Κράτη αυτής, ρυθμιζομένου όχι από το πνεύμα των αρχών του Ευαγγελίου, τας οποίας κηρύττει η Ορθοδοξία, αλλ’ από την υλιστικήν θεωρίαν μιάς καταναλωτικής κοινωνίας, εξελίσσεται εις ένα μεγαθήριον, εξ εκείνων τα οποία είδεν ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εις την Αποκάλυψίν του εν Πάτμω, αναδυόμενον τούτο εκ της θαλάσσης των ανθρωπίνων παθών, και δη εκ της φιλαργυρίας, εκ της λατρείας του μαμωνά.

Ούτως, η Βαβελική Ε.Ο.Κ., έχουσα ως σύμβολον αυτής το 666, έλεγεν ότι θα επιβάλλη εις τους ανήκοντας αυτήν να έχουν μίαν γνώμην, την γνώμην του θηρίου, και θα είναι αδύνατον να ζήσουν ούτοι άνευ της συμμορφώσεώς των προς τας επιταγάς της (Αποκ. ιγ ́, 17-18 και ιζ ́, 12-13, 17).

Ερμηνεύων την Γραφήν και τα περί του τέρατος αναφερόμενα (Αποκ. ιβ ́, 3-4), έλεγεν ότι το θηρίον, ο «πυρρός δράκων», είναι μία ζωηρά παράστασις της αμαρτίας εν γένει με την πηγήν της, με τας διακλαδώσεις της και τα φρικτά αυτής αποτελέσματα. Αι ερμηνείαι αυτού είναι θεόπνευστοι, σαφείς και κατηγορηματικαί:

√ Το θηρίον έχει κόκκινον χρώνα, διότι η αμαρτία, ήτις συμβολίζεται με τον πυρρόν δράκοντα, μισεί την ειρήνην, αγαπά τας συρράξεις, ζη και τρέφεται με τα αίματα τα οποία αχνίζουν εις τα θυσιαστήρια του Άρεως. Με το αίμα του Άβελ έβαψε τα πρώτα σκαλοπάτια της ανθρωπίνης ιστορίας, και έκτοτε το αίμα ρέει και διά μέσου των αιώνων σχηματίζει ποταμούς.

√ Το θηρίον είναι επτακέφαλον, διότι η αμαρτία είναι μεν μία ως προς την ουσίαν· «η αμαρτία εστίν η ανομία» (Α ́ Ιωάν., 3-4)], αλλά παρουσιάζεται και δρα ποικιλοτρόπως εν τω κόσμω. Είναι ως η Λερναία Ύδρα, θηρίον πολυκέφαλον.

Ανέκαθεν δε η παθολογία της ανθρωπίνης ψυχής διέκρινεν επτά κεφαλάς, επτά φοβερά πάθη (= υπερηφάνειαν, φιλαργυρίαν, πορνείαν, οργήν, γαστριμαργίαν, φθόνον και ακηδίαν ή αμέλειαν).

√ Το θηρίον έχει ουράν, δύναμιν δηλαδή, με την οποίαν γοητεύει και παρασύρει τα πλήθη. Διά της αμαρτίας ο εωσφόρος συνετάραξε τα ουράνια και έρρριψεν Αγγέλους.

√ Το θηρίον είναι και εστεμμένον: «Και επί τας κεφαλάς αυτού επτά διαδήματα» (Αποκ. ιβ ́, 13). Συμφώνως προς την ερμηνείαν του σοφού Διδασκάλου του Ευαγγελίου Νικηφόρου Θεοτόκη, τα επτά διαδήματα σημαίνουν εξαιρετικήν ακμήν, πρόοδον και δόξαν της αμαρτίας. Η αμαρτία εις εποχάς εκφυλισμού, ουχί απλώς διαπράττεται, αλλά και δημοσία επαινείται, εγκωμιάζεται, στεφανούται.

Και τοιαύτη είναι η σημερινή μας εποχή. Καθώς και επί Νέρωνος, όστις αντί νομίμου γυναιός έλαβε ως σύζυγον ωραίον νεανίαν, μετά του οποίου είχε το θράσος να εμφανισθή δημοσίως, βαστάζων αυτόν από της χειρός (= αγκαζέ). Αλλά και ο λαός, αντί να τον αποδοκιμάση και να τον καθαιρέση από το ύψιστον αξίωμά του, τον εχειροκρότει και τον επευφήμει.

Το 1992 εξεδόθη εν Αθήναις το βιβλίον του αοιδίμου Ιεράρχου, υπό τίτλον: «Καιροί Αποκαλύψεως», εις το οποίον περιλαμβάνονται δύο άρθρα περί του αριθμού του θηρίου, καθώς και έτερα κατά καιρούς δημοσιευθέντα επί προφητικών μηνυμάτων της Ιεράς Αποκαλύψεως. Το βιβλίον τούτο αποτελεί, τρόπον τινά, συμπλήρωσιν του βιβλίου, υπό τίτλον: «Τα σημεία των καιρών».

Η έκδοσις τότε του βιβλίου, υπό τίτλον: «Καιροί Αποκαλύψεως», υπήρξεν αποκαλυπτική και προφητική, δεδομένου ότι ο διεθνής ορίζων, λήγοντος του 20ου αιώνος του απατεώνος, παρά την επικρατούσαν φαινομενικήν ηρεμίαν, εζοφούτο και πάλιν και πολλοί διερωτώντο τι τέξεται η επιούσα, διά να φθάσωμεν σήμερον να λέγωμεν: Ορθόδοξοι Έλληνες Χριστιανοί, ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ! Μνημονεύετε των ρημάτων του Κυρίου και του Παύλου, ότι αιφνίδιος έρχεται όλεθρος (Λουκ. κα ́, 34 και Α ́Θεσ. ε ́, 3).

Διά τον δυσώνυμον αριθμόν του θηρίου, έλεγε τα της Γραφής: όσοι δεν θα θελήσουν να προσκυνήσουν τον Αντίχριστον, καθώς θα συνιστά επιμόνως ο συνοδεύων αυτόν ψευδοπροφήτης, ο ούτως ειπείν υπερασπιστής αυτού, το έτερον θηρίον το αναβαίνον εκ της γης, θα εξοντωθούν, και διά να αποφύγουν την εξόντωσιν, θα
πρέπη εις την δεξιάν χείρα αυτών ή εις το μέτωπον να δεχθούν να χαραχθή χάραγμα, το όνομα του Αντιχρίστου ή ο αριθμός του ονόματος αυτού.

Όσοι δε θα υποκύψουν, θα είναι εκείνοι οίτινες δεν έχουν βεβαίαν και σταθεράν πίστιν, ήτις κλονίζεται και ηλεκτρίζεται από την θέαν του χρυσού, και αγαπά τον χρυσόν περισσότερον από τον Χριστόν· τότε θα αρνηθούν και θα βλασφημήσουν τον Χριστόν και θα λάβουν ως αμοιβήν της προδοσίας αυτών τα χρυσά νομίσματα, τα οποία θα είναι ως τριάκοντα αργύρια της προδοσίας του Ιούδα. Προτιμότερος θάνατος παρά επαίσχυντος επιβίωσις, έλεγεν ο μακαριστός.

Ήτο δε κάθετος και αντίθετος με το ηλεκτρονικόν «φακέλλωμα». Διερωτάτο μάλιστα, διατί αντί του κωδικού 666 εις τας ηλεκτρονικάς ταυτότητας δεν επελέγετο άλλος ακατηγόρητος αριθμός, μη δημιουργών υπονοίας περί της σχέσεως αυτού προς τον Αντίχριστον της Αποκαλύψεως. Αλλά δυστυχώς, οι κρατούντες, αν
και καυχώνται ως φιλελεύθεροι και δημοκρατικοί άνδρες, δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τας αντιρρήσεις του ευσεβούς λαού, αλλά μάλλον λαμβάνουν αφορμήν να ειρωνεύωνται και να χλευάζουν αυτόν.

Έγραφε δε προ τριάκοντα ετών διά τας ταυτότητας, ότι ο φόβος έγκειται εις τούτο, ότις εις τας μυστικάς αυτάς ταυτότητας θα αναγράφωναται πάσαι αι λεπτομέρειαι της ζωής των πολιτών και θα αναγινώσκωνται με ακτίνας λέιζερ από ειδικά κρατικά όργανα, τα οποία θα είναι εφωδιασμένα με ειδικόν ηλεκτρονικόν «μάτι».

Και εάν μεν η χώρα κυβερνάται δημοκρατικώς, ο κίνδυνος της ηλεκτρονικής αστυνομεύσεως των πολιτών μειούται αισθητώς, διότι μία τοιαύτη δημοκρατική Κυβέρνησις δεν θα διώξη ποτέ άνθρωπον διά την υπ’ αυτού ελευθέραν έκφρασιν των σκέψεων και ιδεών του. Αλλ’ εάν η διοίκησις της χώρας περιέλθη εις ολοκληρωτικήν Κυβέρνησιν δεδηλωμένων υλιστών και αθέων, οίτινες μισούν πάσαν ιδέαν ελευθερίας, τότε ουαί εις εκείνους οι οποίοι έχουν τοιαύτας ταυτότητας.

Και διά την Ελλάδα έγραφεν εις έτερον καταπληκτικόν του βιβλίον, υπό τίτλον: «Βασιλεύει το αγκάθι» (Αθήναι 1978), ότι εν αυτή βασιλεύει η άκανθα υπό ποικίλας μορφάς, και αντί Χριστοκρατίαν έχομεν Σατανοκρατίαν. Η Ελλάς, το ιστορικόν και έξοχον τούτο Έθνος, χάνει την ταυτότητά του. Γίνεται δυσειδές, τερατώδες και αγνώριστον.

Που το αρχαίον κάλλος αυτού; Που η πίστις των προγόνων μας; Που η δόξα και το μεγαλείον; Που η αγάπη; Που η αλληλεγγύη; Που η δικαιοσύνη; Που η ευαισθησία; Που τα μεγάλα παραδείγματα; Που η Εκκλησία, η φιλόστοργος μήτηρ πάντων των Ελλήνων; Αλλοίμονον!

Η Εκκλησία, εξ αιτίας των μασονικών νόμων περί διοικήσεώς της, αντί εμπροσθοφυλακής κατήντησεν ουραγός, αντί ελευθέρας κατήντησε δούλη {και το μόνον ζητούσα από τους πιστούς της: «να υπάρχη εις αυτήν εμπιστοσύνη», μέχρις ότου το σκάφος αυτής αύτανδρον καταποντισθή εις τον πυθμένα της θαλάσσης !}.

Η Εκκλησία ως διοίκησις εκρατικοποιήθη και εξεκοσμικεύθη. Η φωνή της, αντί να είναι βροντή και αστραπή, έγινεν ισχνή και μόλις ακούεται, εις πολλάς δε περιπτώσεις, εξαφανίζεται τελείως. Οι κληρικοί της, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, ίνα ενθυμηθώμεν Πατερικόν λόγον, έγιναν ιχθύων αφωνότεροι και βατράχων
απραγώτεροι. Η Εκκλησία εσιώπησε και ηδράνησε προ των μεγάλων ζητημάτων των κοσμογονικών καιρών μας.

Έτσι ηθέλησαν την Εκκλησίαν οι εκάστοτε κρατούντες. Και τρέμουν, μήπως ποτέ η ηγεσία της Εκκλησίας περιέλθη εις χείρας στιβαράς. Η Εκκλησία περιεφρονήθη και εξηυτελίσθη. Διά μασονικών νόμων, οι οποίοι εισέρχονται εις το εσώτερον του καταπετάσματος και εγκαθιστούν βδελύγματα ερημώσεως εν τόπω αγίω, τα πάντα καταπίπτουν. Δεν ηθελήσαμεν να βασιλεύση ο Χριστός, αλλ’ η άκανθα; Ιδού βασιλεύει η άκανθα υπό ποικίλας μορφάς.

Το τέλος της Ελλάδος; Μη γένοιτο! Παρ’ όλην την απιστίαν, διαφθοράν και διαστροφήν, παρ’ όλην την επιβουλήν εξωτερικών και εσωτερικών δυνάμεων εις τον τόπον μας, υπάρχει το μικρόν ποίμνιον εις το Εσωτερικόν και Εξωτερικόν. Και το μικρόν αυτό ποίμνιον δεν παύει να διαμαρτύρηται διά την κατάπτωσιν της εποχής μας και να ποθή την εκκλησιαστικήν και εθνικήν αναγέννησιν, την εκχριστιάνισιν όλης της ζωής του Έθνους.

Το ανωτέρω ομολογιακόν βιβλίον υπήρξεν όντως αληθής έκφρασις της αγωνίας και των πόθων του εκλεκτού ποιμνίου, και απετέλεσε συνέχειαν ενός άλλου καταπληκτικού βιβλίου του, υπό τίτλον: «Εθνικά προβλήματα» (Αθήναι 1961).

Τα ίδια πάλιν έγραψε στηλιτευτικώς ο αοίδιμος Μητροπολίτης και εις το βιβλίον του, υπό τίλον: «Ο έλεγχος» (Αθήναι 1983)· λέγων ότι η Εκκλησία, ως πνευματικός οργανισμός με αρχηγόν τον Χριστόν, δεν συνταυτίζει την τύχην της με πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά συστήματα.

Αυτά, ως ανθρώπινα κατασκευάσματα, έχουν τας ατελείας των, υπόκεινται εις ποικίλας αλλοιώσεις και μεταβολάς, έρχονται και παρέρχονται. Σήμερον είναι, αύριον δεν είναι. Όλα και όλοι αποθνήσκουν. «Πάντα ρεί», κατά τον φιλόσοφον Ηράκλειτον. Εν μόνον μένει και επιπλέει ως κιβωτός σωτηρίας εν μέσω του κατακλυσμού του κόσμου· η Εκκλησία. Ο χάρτης της Ευρώπης θα αλλάξη εκατόν φοράς, αλλ’ η Εκκλησία, η οποία κηρύττει την αλήθειαν του Χριστού, θα παραμείνη αιωνία.

Εις το τέλος δε των αποκαλυπτικών ημερών, ο άφθαστος Γέρων Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης ετόνιζε μετά πίστεως και Γραφικώνεπιχειρημάτων, ότι δεν θα νικήση ο Αντίχριστος, δεν θα νικήση το θηρίον της Αποκαλύψεως. Θα νικήση το εσφαγμένον Αρνίον, θα νικήση Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ, ω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν!

31.10.2023

Πηγή άρθρου: vimaorthodoxias.gr