Όπως για κάθε μοναστήρι υπήρξε ένας Κτήτωρ, ο εμπνευστής, ο οραματιστής, η ψυχή της Μονής, που αφού το ονειρεύτηκε μετά έκανε το όνειρο πραγματικότητα, έτσι και για την δική μας Μονή εμπνευστής και ακούραστος καθοδηγητής είναι ο Γέροντας μας Αρχιμ. Νεκτάριος Μουλατσιώτης. Είναι λοιπόν αδύνατη η αναφορά μας στο ιστορικό της Μονής χωρίς να αναφερθούμε, μακριά από ταπεινολογίες και με το χέρι στην καρδιά, στο πρόσωπο του κτήτορός της πατρός Νεκταρίου.

Θα γυρίσουμε λοιπόν τον χρόνο πίσω στο 1975, για να παρακολουθήσουμε μια σειρά από γεγονότα που σαν πρωταγωνιστή έχουν τον Γέροντά μας, πατέρα Νεκτάριο, για να φθάσουμε τελικά εδώ στο Τρίκορφο Δωρίδος, στην πασίγνωστη πια -χωρίς περιαυτολογίες- Ιερά Μονή των Αγίων Αυγουστίνου και Σεραφείμ του Σαρώφ.

 

Ο ηγούμενος λοιπόν της Μονής μας γεννήθηκε το 1957 στην Αθήνα. Το 1975, λαϊκός ακόμα, με το όνομα Γεώργιος Μουλατσιώτης σε ηλικία 18 ετών, ξεκίνησε με την ευχή του αειμνήστου πνευματικού του, πατρός Δημητρίου Παπαντώνη, και την προτροπή της συζύγου του ήδη μακαριστού Γέροντος πατρός Αντωνίου Μπογατσά, πρεσβυτέρας Μαρίας Μπογατσά, μετέπειτα Φιλοθέης μοναχής, την διοργάνωση κατηχητικών σχολείων, τα οποία εστερείτο η Ηλιούπολη στην περιοχή του Νεκροταφείου.

Ως αίθουσα κατηχητικών πρωτοχρησιμοποιήθηκε για αρκετό καιρό το μικρό ιδιωτικό σχολείο της μακαριστής χριστιανής δασκάλας Άννας Βάσκα.

 

Γρήγορα όμως οι ανάγκες των κατηχητικών σχολείων δεν καλύπτονταν στον μικρό αυτό χώρο αφού πλήθος παιδιών άρχιζαν να κατακλύζουν τις μικρές αίθουσες. Τα κατηχητικά είχαν γίνει γνωστά σε όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής για την καλή και άρτια οργάνωσή τους αλλά και για την μεγάλη ιεραποστολική δραστηριότητά τους, με αποτέλεσμα την πρωτοφανή αύξηση των παιδιών. 

Αναγκαστήκαμε λοιπόν εκ των πραγμάτων να μεταφέρουμε τα κατηχητικά σε μεγαλύτερους χώρους. Αφού λοιπόν ευχαριστήσαμε την δασκάλα Άννα Βάσκα μεταφέραμε τα κατηχητικά σχολεία σε άλλα κτίρια όπου υπήρχαν αίθουσες μεγάλες και κατάλληλες για τα μαθήματα των κατηχητικών, αλλά και αίθουσες ψυχαγωγίας με παιχνίδια για όλους, παιδιά και νέους.

 

Η ψυχή όλου αυτού του έργου ήταν ο κατηχητής μας Γεώργιος Μουλατσιώτης, πτυχιούχος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αθηνών και της Θεολογικής Σχολής, που με πρωτοφανή ζήλο δούλεψε για τα κατηχητικά σχολεία και γι’ αυτό κατόρθωσε να συγκεντρώσει γύρω του εκατοντάδες νέους. Η αγάπη του για τον Θεό ήταν τόσο μεγάλη που ξεχείλιζε από τα μύχια της ψυχής του και μεταλαμπαδευόταν στα παιδιά που τον συναναστρέφονταν και παρακολουθούσαν με δίψα τα μαθήματά του. Από πολύ μικρός λοιπόν έγινε ένας νυμφαγωγός του Χριστού, ένας άριστος διδάσκαλος του Θείου Λόγου.

 

Δημιουργούνται κατηχητικά και νεανικές ομάδες αγοριών και κοριτσιών, όλων των βαθμίδων, που γίνονται μάρτυρες Χριστού στο σπίτι και στο σχολείο τους. Τα απόρθητα κάστρα του κομματισμού και της πολιτικοποίησης, τα σχολεία, κατακτώνται από χριστιανούς νέους. Στα 15μελη Σχολικά Συμβούλια παραγκωνίζονται οι νέοι με τα κομματικά πιστεύω και οι θέσεις κατακτώνται από νέους των χριστιανικών μας ομάδων.

 

Παράλληλα με την πνευματική συμβολή του Γέροντά μας δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και την ψυχαγωγία που μας πρόσφερε. Άριστος γνώστης της παιδικής ψυχολογίας μπορούσε να εκτιμήσει πολύ καλά την συμβολή του παιχνιδιού στη διάπλαση των παιδιών. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι ήταν δάσκαλος και καθηγητής, λειτούργημα που υπηρέτησε ευσυνείδητα για πολλά χρόνια. 

Έχοντας βρει ο ίδιος τον αληθινό σκοπό της ζωής που μόνο ο Χριστός δίνει, θέλησε να τραβήξει από την λάσπη όσους περισσοτέρους νέους μπορούσε και με το κήρυγμα του Λόγου του Θεού να αποτρέψει κάποιους άλλους να πέσουν στην παγίδα του κόσμου και των πειρασμών του. Γι’ αυτό, τα κατηχητικά που διοργάνωσε, έγιναν οι πηγές των διψασμένων μας ψυχών. 

 

 

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ

ΜΑΣ ΕΦΕΡΑΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

 

Οι Πατέρες λένε ότι, όταν ο πόθος για τον Χριστό φουντώσει και γίνει μέσα σου φωτιά τίποτα το γήινο δεν σε κρατά πια, αλλά ο νους και η καρδιά βρίσκονται συνεχώς στα ουράνια, στα άφθαρτα και αιώνια. Εμείς αυτό το ζούσαμε κοντά στον κατηχητή μας και γρήγορα αυτός ο θείος έρωτας άναψε μέσα μας. Μέσα μας αντηχούσε ζωντανή η φωνή του κατηχητού μας που με παλμό έψαλλε: " Χριστέ μου την αγάπη Σου όσοι την έχουν νοιώσει, τα νειάτα τους θυσίασαν σ’ Εσένα τα έχουν δώσει".

 

Ο κατηχητής μας αδιάκοπα μας νουθετούσε, μας δίδασκε τον λόγο του Θεού και μας προέτρεπε σε μια χριστιανική ζωή που δεν έμενε μόνο στους εξωτερικούς τύπους, αλλά βάθαινε στην ουσία του Χριστιανισμού, εκεί που ο Χριστός γίνεται τρόπος ζωής, γίνεται ένας αδιάκοπος αγώνας το θέλημά σου να συντριβεί κάτω από το θέλημα του Πανάγαθου Θεού. Αυτό προϋποθέτει όμως ότι πάνω απ’ όλους και πάνω από τον εαυτό μας, θα πρέπει ν’ αγαπήσουμε τον Θεό.

 

Μια μέρα λοιπόν μας αποκάλυψε ότι ήρθε η ώρα να φύγει για το μοναστήρι και για τον γλυκύτατο Νυμφίο του Χριστό. Ο κόσμος πια δεν μπορούσε να τον κρατήσει. Η ψυχή του έκανε φτερά να φύγει για να αφιερωθεί ολόψυχα στον ουράνιο Νυμφίο της.

Όσο για το έργο που είχε αρχίσει το άφηνε στα χέρια του Θεού με την υπόσχεση ότι η προσευχή του για μας θα είναι πρώτη από κάθε άλλη προσευχή και με την ελπίδα στραμμένη στον Θεό ότι δεν θα αφήσει το νέο φυτώριό Του εγκαταλελειμμένο στους πειρασμούς του διαβόλου.

 

Γι’ αυτό, πότε με γράμματα η με τηλεφωνήματα, και πότε με την παρουσία του σε άδειες, μας έδινε κουράγιο με τα λόγια του Ευαγγελίου και με την συνεχή υπενθύμιση του σκοπού μας "Να γίνετε άγιοι, αυτός είναι ο σκοπός του ανθρώπου".

Όταν για τον Γέροντα άνοιξε ο δρόμος για το μοναστήρι, εμείς ξέραμε και μυστικά υποσχόμεθα στον Θεό ότι αυτός ο χωρισμός θα ήταν προσωρινός, αφού αμέσως μόλις μας έδινε την ευλογία θα βρισκόμασταν στον ίδιο δρόμο μαζί του για τον Γολγοθά και την Ανάσταση.

 

Η αγάπη άλλωστε στον Γέροντα μεταβιβάζεται προς το πρόσωπο του Κυρίου μας. Αλλά η αγάπη και η υπακοή του Γέροντα προς τον Κύριο μας είχε πάρει πια με την απόφασή του να γίνει μοναχός, την πιο τέλεια έκφρασή της. Για μας αυτό στάθηκε ένα μεγαλειώδες παράδειγμα, που κάλυψε τα φτηνά πρότυπα του κόσμου, που κρατούν μόνο για λίγο και μετά σωριάζονται γιατί είναι ψεύτικα. Για μας η αγωνία μας είναι μία: Αν θα μπορέσουμε να κρατηθούμε μέσα στη λαίλαπα του κόσμου, ώσπου να έλθει η ώρα να μπούμε στο μοναστήρι. "Ναι, απαντά σε κάποιον από μας, θα μείνεις πιστός, θα μείνεις γιατί το θέλει ο Θεός. Σε θέλει ο Θεός, σε καλεί ο Θεός και το θέλεις προπαντός κι εσύ φίλε μου".

 

Ο Γέροντας είχε ήδη πραγματοποιήσει τον πόθο του και είχε αφιερωθεί στον Θεό. Όμως η πνευματική αγάπη που δεν συγκρίνεται φυσικά ούτε και με την φυσική αγάπη των γονιών, τον βαστούσε σε μία συνεχή αγωνία για τις ψυχές μας. Τι θα απογίνουμε εμείς οι φίλοι του που άφησε πίσω, έρμαια του κόσμου και της αμαρτίας; Εκείνος είχε πια μπει στο λιμάνι αλλά δεν μπορούσε να ησυχάσει όσο σκεφτόταν ότι εμείς ακόμα παλεύαμε στα αντίξοα κύματα της ζωής.

 

Όταν του αποκαλύψαμε τον κρυφό μας πόθο για την μοναχική ζωή μας είχε πει "εσείς να περιμένετε...". Τώρα η αγωνία του έχει κορυφωθεί και έντεχνα μας προτρέπει να πραγματοποιήσουμε μια ώρα αρχήτερα τα όνειρά μας.

Για τους κοσμικούς, γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν τον Χριστό είναι ανεξήγητη και παράξενη αυτή η καταλυτική αγάπη, που ενώνει τις ψυχές των ανθρώπων, και την θεωρούν μάλλον ανύπαρκτη, αφού αναγνωρίζουν μόνο την φυσική αγάπη των γονιών και την ερωτική μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Πόσο έξω όμως πέφτουν γιατί αυτή την αγάπη είχε ο Ιησούς προς τούς μαθητές Του.

 

Οπως όλοι σχεδόν οι μοναχοί έτσι κι εμείς, όχι βέβαια όλοι, γνωρίσαμε εκ πείρας τα λόγια αυτά του Χριστού. Μα είναι δυνατόν να πεις όχι στο κάλεσμα του Θεού; Ήταν δυνατόν να αντισταθούμε μπροστά στην απέραντη και γεμάτη από αγάπη προς τον Θεό και προς εμάς, καρδιά του Γέροντά μας, που σαν ουράνιος μαγνήτης ελκύει τις καρδιές των ανθρώπων και τις οδηγεί στον ουρανό;

Να γιατί γράψαμε στην αρχή ότι είναι αδύνατον να γράψουμε για το ιστορικό της Μονής χωρίς να αναφερθούμε στο πρόσωπο του κτήτορός της. Γιατί το ιστορικό μας συνδέεται άμεσα με το πρόσωπό του.

 

 

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΧΩΡΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ

 

Έτσι λοιπόν ο πρώτος από εμάς, ο Γέροντάς μας, γίνεται μοναχός στην Ιερά Μονή Ταξιαρχών στο Αίγιο. Λίγο αργότερα και αφού ο Γέροντας έχει αναχωρήσει από τη Μονή Ταξιαρχών, αρχίζει η ανέγερση της δικής μας Μονής στο Τρίκορφο Φωκίδος και ακολουθούν μέσα από τα κατηχητικά μας, αλλά και άλλοι νέοι πνευματικά μας παιδιά, οι οποίοι γίνονται μοναχοί.

 

Οι τέσσερεις πρώτοι μοναχοί μαζί με το Γέροντα, κάπου όμως έπρεπε να μείνουν. Επειδή όλοι είμαστε Αθηναίοι αναζητούμε τόπο διαμονής κάπου στην Αθήνα, αφού ακόμη δεν έχει αρχίσει η ανέγερση της Μονής στο Τρίκορφο, δι’ αυτό και πηγαίνουμε στον τότε Επίσκοπο Καισαριανής και Βύρωνος κυρό Γεώργιο και ζητούμε την αρχαία Μονή Καισαριανής η την Μονή Αστερίου, που ευρίσκονται και οι δύο στο βουνό Υμηττός. Η αρχαιολογία εμπόδισε όμως την εκεί εγκατάστασή μας. Τότε ζητούμε από την Μητρόπολη Νέας Σμύρνης το εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης που ευρίσκεται και αυτό στον Υμηττό. Ο Επίσκοπος Νέας Σμύρνης όμως δεν δέχεται διότι υπήρχαν κι εκεί προβλήματα με το δασαρχείο. Αναζητούσαμε συνεχώς και σε άλλα μέρη ένα μόνιμο τόπο διαμονής. Τότε σκεφθήκαμε το Τρίκορφο Δωρίδος. Πως όμως το σκεφθήκαμε; Πως είχε γίνει η γνωριμία με τον τόπο αυτό; Γυρίζουμε και πάλι τον χρόνο πίσω.

 

Ο Γέροντάς μας, ως διάκονος, το 1981, επισκέφθηκε, κατόπιν προσκλήσεως της γνωστής του οικογενείας του κ. Γερασίμου Αλεξοπούλου, το χωριό Τρίκορφο Δωρίδος. Το πανηγύρι του χωριού τους ήταν στις 6 Αυγούστου, εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Είναι ένα εξωκκλήσι μικρό και εγκαταλελειμμένο, που άλλοτε όπως λένε είχε δει δόξες μεγάλες. Από εδώ περνούσε, όπως λένε οι γεροντότεροι, που με την σειρά τους το έμαθαν από τούς παππούδες τους, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και ο Αθανάσιος Διάκος.

 

Ήταν αδύνατον όμως τότε ν’ ανεβεί αυτοκίνητο έως το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως, έτσι ανηφορίζοντας όλοι με τα πόδια, φθάσαμε στο σημείο, που μόνο και απροσπέλαστο, ευρίσκεται το εκκλησάκι. Έγινε η Θεία Λειτουργία και μετά το τέλος της κάποιος κύριος λέγει στον Γέροντα: "Πηγαίνετε μέχρι την άκρη του βουνού, έχει ωραία θέα προς τον Κορινθιακό και Πατραϊκό κόλπο".

Πως να πάει όμως που τα βάτα και οι αγριάδες είχαν θεριέψει πνίγοντας τούς αμπελώνες και ήταν αδύνατη η διάβαση του τόπου; Τελικά έφθασε έως το σημείο που υψώνεται σήμερα ο μεγάλος τσιμεντένιος Σταυρός της Μονής μας, ύψους 16 μέτρων. Από εκεί θαύμασε το μεγαλείο της φύσεως και είπε: "Θεέ μου, τι ωραίο μέρος για να γινόταν εδώ το μοναστήρι". Το πανηγύρι σε λίγο τέλειωσε και ο Γέροντας έφυγε από το Τρίκορφο.

 

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΩΝ

 

Το 1984, σκεπτόμενος πάντα τη νεολαία του Χριστού, τα κατηχητικά της Ηλιουπόλεως, αποφασίζει να κτίσει Χριστιανικές Νεανικές Κατασκηνώσεις. Που όμως θα τις κτίσει; Αναζητά και πάλι τόπο. Μάταια όμως γιατί δεν βρίσκει πουθενά. Μετά όμως από ένα χρόνο αναζήτησης, στην μνήμη του ήλθε το Τρίκορφο Δωρίδος και η τοποθεσία όπου γινότανε το πανηγύρι του χωριού. Επισκέπτεται και πάλι το χωριό, ερωτά αν ο χώρος είναι κοινοτικός η ιδιωτικός. Πληροφορείται ότι είναι ιδιωτικός και ότι παλαιότερα αυτά ήταν κτήματα με αμπέλια της Μονής Βαρνακόβης, τα οποία άλλα δι’ απαλλοτριώσεως της Εκκλησιαστικής περιουσίας της Μονής, περιήλθαν εις τούς κατοίκους του Τρικόρφου, και άλλα είχαν καταπατηθεί από αυτούς προ δεκάδων ετών.

 

Αφού αναζήτησε και βρήκε τούς ιδιοκτήτες του τόπου, οι οποίοι τον είχαν εγκαταλείψει προ σαράντα και πλέον ετών, τούς είπε τον σκοπό του, δηλαδή την δημιουργία "χριστιανικών κατασκηνώσεων". Όλοι χάρηκαν και ευχαρίστως πρόσφεραν τα κτήματά τους, άλλοι κάνοντας δωρεά και άλλοι επί χρήμασι. Τότε έλαβε και την έγγραφη ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φωκίδος Κυρού Χρυσοστόμου, για την ανέγερση του όλου έργου. Έτσι, το 1985 γίνονται τα πρώτα συμβόλαια. Μέσα εις ένα χρόνο το πρώτο κτίριο ήταν έτοιμο.

Για πρώτη φορά οι κατασκηνώσεις λειτουργούν το 1986, όπου ήλθαν οι πρώτοι νέοι των κατηχητικών μας για να ζήσουν το καλοκαίρι τους εδώ. Τα κτίρια είχαν γίνει κτιστά, διότι όπως έλεγε ο Γέροντάς μας στον μακαριστό Επίσκοπο Φωκίδος Χρυσόστομο, ίσως αργότερα γίνει και μοναστηράκι εδώ. Και ο καλοκάγαθος Επίσκοπος απαντούσε: " Ας γίνει ό,τι είναι ευλογημένο από τον Θεό".

 

 

ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ ΚΤΙΖΕΤΑΙ Η ΜΟΝΗ

 

Και ιδού που πράγματι ήταν θέλημα Θεού. Διότι όταν γίναμε κι εμείς μοναχοί και ο Γέροντας είχε φύγει πλέον από τη Μονή της μετανοίας του, ήδη είχε περάσει πλέον από τις Μητροπόλεις Καλαβρύτων, Πειραιώς, Θεσσαλιώτιδος, Σιδηροκάστρου και αναζητούσαμε ένα μόνιμο τόπο διαμονής, τότε σκεφθήκαμε, αφού πρώτα είχαμε αναζητήσει άλλους τόπους διαμονής, όπως προαναφέραμε, το Τρίκορφο Δωρίδος. Διότι εδώ υπήρχε ένας δικός μας χώρος. Υπήρχε ο χώρος των κατασκηνώσεων των νέων μας. Εδώ λοιπόν φθάσαμε και εγκατασταθήκαμε μόνιμα το 1991.

Πρώτος ήλθε ο Γέροντας και εγκαταστάθηκε τον μήνα Μάιο μόνιμα στη Μονή και τον Σεπτέμβριο ήλθαμε και οι υπόλοιποι.

 

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε ήταν πάρα πολλές. Έπρεπε έναν χώρο κατασκηνωτικό να αγωνισθούμε ώστε σιγά-σιγά να τον μετατρέψουμε σε Μοναστήρι.

Πόσες δυσκολίες αντιμετωπίσαμε Θεέ μου! Δοκιμασίες σκληρές, οι δαίμονες μας είχαν κηρύξει ανυποχώρητο πόλεμο. Διωγμοί παντός είδους, συκοφαντίες, λασπολογίες, ύβρεις, κατηγορίες, δικαστήρια και πόσα άλλα δεν υποστήκαμε για να στηθεί αυτό το μοναστήρι. Όλα συνέβησαν όπως ακριβώς τα λέει ο Άγιος  Ιωάννης της Κλίμακος: "Αν ήξερες εσύ που πας να κτίσεις ένα ναό (η ένα μοναστήρι) το τι τρομερό πόλεμο θα σου κάνουν οι δαίμονες ουδέποτε θα το επιχειρούσες, ακόμη και από την σκέψη σου θα το έδιωχνες".

 

Η χάρις όμως του Θεού και οι Άγιοι θέλανε να κτισθεί το μοναστήρι τους. Έτσι παρ’ όλα τα εμπόδια, τις δυσκολίες, τα όνειρά μας άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα. Όλοι οι μοναχοί δώσαμε όλο μας τον εαυτό στην ανοικοδόμηση αυτού του έργου.

Από τον Αύγουστο ήδη του 1991 όπως προαναφέραμε, ο Γέροντας είχε ξεκινήσει τις εκσκαφές για να πέσουν τα θεμέλια. Έκτοτε, αφού φθάσαμε κι εμείς άρχισε η ανέγερση του σκελετού ολοκλήρου της Μονής. Κτίσθηκε το μεγαλύτερο μέρος με τούβλα και έγιναν τα εσωτερικά χωρίσματα. Τον Αύγουστο του 1993 θεμελιώθηκε ο ναός και το μεγάλο καμπαναριό της Μονής. Στις 15 Ιουνίου του 1994 με την βοήθεια του Θεού μέσα στον μεγάλο ναό τελέσθηκε η πρώτη Θεία Λειτουργία, την ημέρα του Αγίου Αυγουστίνου. Τον δε Ιούλιο του ιδίου χρόνου στις 19 του μηνός, εορτή του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ, έγιναν και τα εγκαίνια του μεγάλου καμπαναριού της Μονής μας με τα 400 Σήμαντρα και τις 62 Καμπάνες και έκτοτε συνεχίστηκε η ανοικοδόμηση της Μονής.

 

 

ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΕΩΣ

 

Πολλοί είναι αυτοί που ερωτούν για το πως βρέθηκαν τόσα χρήματα και μέσα σ’ αυτό το μικρό χρονικό διάστημα, που αποτελεί όντως ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα των Αγίων. Η απάντηση ευρίσκεται στα λόγια του Κυρίου " Μη ουν μεριμνήσητε λέγοντες, τι φάγωμεν η τι περιβαλώμεθα; οίδε γαρ ο Πατήρ υμών ο ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων. Μη ουν μεριμνήσητε εις την αύριον. η γαρ αύριον μεριμνήσει τα εαυτής" (κατά Ματθ. Στ’ 31-34).

Έτσι κι εμείς αφήσαμε τον Θεό να ενεργήσει. Και ο Θεός φρόντισε να βρει τούς κτήτορες - δωρητές. Όλα αυτά τα χρόνια ο Γέροντας δεχόταν προσκλήσεις από τούς Έλληνες του εσωτερικού και του εξωτερικού, για ομιλίες και εξομολογήσεις. Περιόδευσε επανειλημμένως στο εξωτερικό, την Αμερική, Καναδά, Γερμανία και Αυστραλία αλλά και σε πολλούς νομούς εντός της Ελλάδος. Ο Ελληνισμός που γνώριζε από πριν τον Γέροντά μας, (είχε γίνει γνωστός από το μαχητικό περιοδικό του με τον τίτλο " Ορθόδοξη Μαρτυρία", αλλά και από τις χιλιάδες μαγνητοφωνημένες ομιλίες του, που κυκλοφορούν έως και σήμερα από σπίτι σε σπίτι, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό και μεταδίδονται επίσης και από τούς χριστιανικούς ραδιοσταθμούς ελληνικούς και ξένους), όταν πληροφορήθηκε το έργο της ανεγέρσεως των κατασκηνώσεων και της Μονής, έτρεξαν να τον συνδράμουν με την οικονομική τους βοήθεια. Η μία δωρεά κατέφθανε μετά την άλλη. Έτσι το Μοναστήρι αυτό είναι κτισμένο από τις δωρεές των πιστών. Αλλά και όλοι εσείς οι προσκυνητές γίνεστε με τον τρόπο σας οι κτήτορες της Μονής αυτής.

Επίσης ο αδελφός του Γέροντα, ο κ. Ιωάννης Μουλατσιώτης, που ζούσε για χρόνια στο εξωτερικό, επέστρεψε στην Ελλάδα και άνοιξε δικές του επιχειρήσεις. Βλέποντας το έργο που επιτελεί ο μικρός του αδελφός, έγινε ο μεγάλος ευεργέτης και κτήτωρ της Μονής, δίδοντας μεγάλα χρηματικά ποσά για την ανοικοδόμησή της.

Αλλά και οι γονείς του Γέροντα (ζει μόνον η μητέρα του) συμπαραστάθηκαν ποικιλοτρόπως στην Ιερά Μονή μας, καθ’ ότι γνώριζαν ότι κανένας εκ των κληρικών της Ιεράς Μονής δεν λαμβάνει από το Κράτος η από την Εκκλησία μηνιαία μισθοδοσία, όπως γίνεται με όλους τούς κληρικούς της Ελλάδος.

Έτσι ενεργεί ο Θεός, όταν όλα τα αφήνουμε στα χέρια Του. Δικό Του είναι το έργο, Εκείνος το προστάτευσε όταν εδιώκετο, Εκείνος και τώρα το κτίζει. Ίσως μερικοί νομίζουν ότι το Κράτος προσφέρει στις Μονές χρήματα, εμείς σας βεβαιώνουμε ότι οι Μοναχοί δεν έχουν ούτε την μηνιαία μισθοδοσία που έχουν οι άλλοι κληρικοί που εργάζονται στις ενορίες.

Αδελφοί μου, ούτε κι εμείς μπορούμε να εξηγήσουμε το μεγάλο αυτό θαύμα που ζούμε καθημερινά από το 1991 έως και σήμερα. Εκείνος, ο Ουράνιος Πατέρας μας, φροντίζει για εμάς, μόνο αυτό μπορούμε να πούμε δοξάζοντας το Πανάγιο Όνομά Του.

 

 

ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΟΘΗΚΑΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΙΠΠΩΝΟΣ ΚΑΙ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΜΑΣ

 

Το μοναστήρι μας ως γνωστόν είναι αφιερωμένο σε δύο μεγάλους Αγίους της Ορθοδοξίας μας. Τον Άγιο Αυγουστίνο, Επίσκοπο Ιππώνος και τον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ. Ήταν το μοναδικό Μοναστήρι παγκοσμίως μέσα στην Ορθοδοξία μας που έφερε αυτά τα ονόματα των δύο μεγάλων Αγίων μας. (Τώρα πλέον ανεγέρθησαν και άλλες μονές στην Ελλάδα με τα ονόματα των Αγίων μας). Πως όμως και δώσαμε στη Μονή μας αυτά τα ονόματα; Ας δούμε κατά πρώτον πως δόθηκε το όνομα του Αγίου Αυγουστίνου.

 

Το όνομα αυτό είναι και πάλι συνδεδεμένο με το πρόσωπο του Γέροντός μας, ο οποίος από νεαρή ηλικία είχε συνδεθεί με τον Επίσκοπο πρώην Φλωρίνης Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αυγουστίνο Καντιώτη. Η ζωή και οι ομιλίες του πατρός Αυγουστίνου, επέδρασαν από πολύ νωρίς στο χαρακτήρα του Γέροντός μας.

Βλέποντας σε ηλικία 14 χρονών, για πρώτη φορά, ο Γέροντάς μας τον Σεβασμιώτατο Φλωρίνης να ομιλεί για τον Χριστό έχοντας πολλά δάκρυα στα μάτια του, πήρε τότε την απόφαση μέσα του να γίνει κληρικός, λέγοντας: "Εάν Θεέ μου υπάρχουν κληρικοί ακόμη, που μιλώντας για το όνομά Σου κλαίνε, Σε παρακαλώ αξίωσέ με να γίνω και εγώ τότε κληρικός". Κι έκτοτε συνδέθηκε προσωπικά με τον Επίσκοπο πρ. Φλωρίνης.

Ο σύνδεσμος λοιπόν μεταξύ του Γέροντός μας και του τότε Επισκόπου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου, έκανε τον Γέροντά μας να μελετήσει την ζωή του Αγίου Αυγουστίνου. Διαβάζοντάς την έμεινε κατάπληκτος βλέποντας το ότι ο Άγιος έζησε στα νειάτα του μια ζωή άσωτη, μέσα στην αμαρτία, και ότι οι προσευχές και τα δάκρυα της μητέρας του τον έσωσαν και τον έκαναν Άγιο. Έχοντας δε υπ’ όψιν του πολλές περιπτώσεις νέων ανθρώπων που είχαν κυλιστεί στην αμαρτία και διαβάζοντας τον βίο του Αγίου μετανοήσαν και σώθηκαν, προσέδωσε τότε στον Άγιο την επωνυμία "ο προστάτης των νέων". Έτσι τις χριστιανικές κατασκηνώσεις των νέων που πρωτολειτούργησαν από το 1986 τις ονόμασε "Κατασκηνώσεις Νέων ο Άγιος Αυγουστίνος". Και αφού στον ίδιο τόπο κτίσθηκε αργότερα το Μοναστήρι θεώρησε καλόν να διατηρήσει το όνομα του Αγίου και στη Μονή, το οποίον θα ήταν και το μοναδικό Ορθόδοξο Μοναστήρι αφιερωμένο στον προστάτη των νέων, τον Άγιο Αυγουστίνο, τον "υιό των δακρύων". Η αγάπη του λοιπόν προς τον Άγιο και η εκτίμησή του προς το πρόσωπο του τότε Επισκόπου Φλωρίνης πατρός Αυγουστίνου, έκαναν τελικά τον Γέροντά μας να δώσει στις κατασκηνώσεις και σ’ ολόκληρη τη Μονή το όνομα του Αγίου που μεσιτεύει για τούς νέους. Η Μονή μας όμως είναι αφιερωμένη και έπ’ ονόματι του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ, του Αγίου της Χαράς όπως ονομάζεται. Η αφιέρωση αυτή έγινε με τρόπο θαυματουργικό:

 

 

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΣΤΑΥΡΟ

 

Στις κατασκηνώσεις, όπως προαναφέραμε, δώσαμε το όνομα του προστάτου των νέων, του Αγίου Αυγουστίνου, το οποίον διατηρήθηκε και στην Ιερά Μονή. Έτσι το μοναστήρι μέχρι και το 1993 ήταν σε όλους γνωστό μόνον ως " Ιερά Μονή Αγίου Αυγουστίνου".

 

Κατ’ αρχήν, πρέπει να γράψουμε, ότι δεν γνωρίζαμε την ύπαρξη του Ρώσου Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ και ούτε είχαμε κάτι ακούσει γι’ αυτόν. Τον χρόνο όμως θα πρέπει να τον γυρίσουμε πίσω στο 1990, ένα χρόνο περίπου πριν τη μόνιμη εγκατάστασή μας στο Τρίκορφο. Ήταν καλοκαίρι και φυσικά λειτουργούσαν οι νεανικές κατασκηνώσεις μας. Οι νέοι του Γυμνασίου και του Λυκείου ήταν κοντά μας, όπως πάντα, για να ζήσουν λίγες ημέρες σε έντονο βαθμό την πίστη μας, κάτι που γίνεται φυσικά σε όλες τις χριστιανικές κατασκηνώσεις.

 

Κάθε βράδυ όλοι μαζί πριν τον ύπνο πηγαίναμε στον ξύλινο Σταυρό (τον οποίον το 1986 είχαν κατασκευάσει μόνα τους τα παιδιά από καστανόδεντρα) για να προσευχηθούμε.

Είχαμε γονατίσει όλοι οι κατασκηνωτές, οι μοναχοί, αλλά και οι επισκέπτες που έτυχε να φιλοξενούμε την περίοδο εκείνη. Την προσευχή την κάνει συνήθως ο Γέροντας. Έτσι και αυτό το βράδυ γύρω στις 11 μ.μ. όλοι μαζεμένοι κάτω από τον Σταυρό ακούγαμε την επιβλητική φωνή του που αντηχούσε μέσα στις βουνοπλαγιές. 

 

Όλοι προσηλωμένοι και προσευχόμενοι μαζί με τον Γέροντα κάναμε το μικρό απόδειπνο. Μετά το απόδειπνο ακολούθησαν λίγα αυτοσχέδια λόγια προσευχής του Γέροντα. Τότε τα μάτια όλων μας δάκρυσαν και έτρεχαν σαν ποτάμι. Σε κάποια στιγμή ο Γέροντας με δικά του λόγια προσευχόταν για όλα τα παιδιά και τούς νέους που είχαν περάσει από τις χριστιανικές κατασκηνώσεις μας και παρακαλούσε τον Θεό να διατηρήσει όλους αυτούς τούς νέους κοντά Του και στο τέλος ζήτησε από τον Θεό εις ευήκοον πάντων να δώσει ένα σημάδι ότι η προσευχή μας εισακούεται και ότι ο Ιησούς είναι παρών και μας ακούει. Και τότε έγινε κάτι παράξενο: Άνοιξαν οι ουρανοί και φωτεινές δέσμες φωτός άρχισαν να περιλούζουν τον Σταυρό και όλους εμάς που προσευχόμασταν μαζί. Αν και ήταν 11 μ.μ., ο τόπος γύρω μας έγινε ημέρα. Για λίγα λεπτά σταμάτησε ο Γέροντας την προσευχή και το μόνο που έλεγε ήταν "Σ’ ευχαριστούμε Κύριε". Οι καρδιές όλων μας είχαν γεμίσει από μια ανείπωτη γλυκύτητα, χαρά, ηρεμία, ζεστασιά. Σε λίγο η προσευχή τελείωσε. Όλοι μιλούσαμε γι’ αυτό το Ουράνιο Φως, γι’ αυτό το θαύμα, και όλοι έδιναν την δική τους εξήγηση. Κανείς δεν γνώριζε τι ήταν αυτό το Ουράνιο Σημείο. Για λίγες ημέρες ήταν το θέμα συζητήσεως, αλλά όπως συμβαίνει πάντοτε, ο χρόνος μας κάνει και λησμονούμε. Έτσι αργότερα κανείς δεν μιλούσε πλέον γι’ αυτό το θαύμα.

 

Όταν αργότερα εγκατασταθήκαμε μόνιμα στο Μοναστήρι, ο δόκιμος μοναχός τότε Γεώργος Μαραγκάκης διάβασε εντελώς τυχαία τον βίο του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Ενθουσιάστηκε και εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ ώστε έτρεξε στον Γέροντα και του είπε:

-"Γέροντα να διαβάσετε αυτόν τον βίο, είναι του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ"

-"Ποιός είναι αυτός; " ρώτησε ο Γέροντας.

-"Είναι Ρώσος άγιος, είναι καταπληκτικός, να τον διαβάσετε..."

-" Όχι, γιατί δεν μου αρέσει το όνομά του " ήλθε κοφτή η απάντηση του Γέροντα. (Διότι ως γνωστόν παλαιότερα ο Γέροντας, είχε έλθει σε σύγκρουση με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σεραφείμ, για το θέμα της Μοναστηριακής περιουσίας την οποίαν ο Αρχιεπίσκοπος παρέδιδε αμαχητί εις το Κράτος).

-" Εγώ πάντως θα το βάλω στο κελλί σας, δίπλα στο προσκεφάλι σας και αν θέλετε διαβάστε το" απήντησε ο δόκιμος κι έφυγε.

 

Πράγματι το βιβλίο τοποθετήθηκε δίπλα στο κρεβάτι του Γέροντα μήπως και το διάβαζε. Μάταια όμως, ο Γέροντας σημασία δεν του έδινε... Ο δόκιμος όμως δεν άφησε τον αγώνα. Χωρίς να το γνωρίζει κανείς, άρχισε καθημερινώς να προσεύχεται στον Άγιο Σεραφείμ για τρία πράγματα:

1ον Να φωτίσει ο Θεός τον Γέροντα να διαβάσει τον βίο του Αγίου Σεραφείμ.

2ον Να λάβει όταν γίνει η μοναχική κουρά του το όνομα Σεραφείμ, και

3ον Να δώσει ο Γεροντας στο εσωτερικό παρεκκλήσιο της Μονής το όνομα του Αγίου Σεραφείμ.

 

Και ω! του θαύματος. Μετά από έξι μήνες ο Άγιος είχε εκπληρώσει και τις τρεις επιθυμίες του. Ο Γέροντας χωρίς να γνωρίζει τότε τίποτα από την προσευχή του δοκίμου (όπως και κανείς από εμάς δεν γνώριζε), διάβασε τον βίο του Αγίου Σεραφείμ. Όλη την ημέρα έκτοτε μιλούσε γι’ αυτόν τον Άγιο, τον Άγιο της χαράς. Μας γνωστοποιεί δε ότι θα κάνει μοναχικές κουρές και ότι θα κάνει μοναχό τον δόκιμο Γεώργιο. Και τότε γίνεται το δεύτερο θαύμα. Ο Γέροντας δίδει το όνομα του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ στο νέο μοναχό. Το μεσημέρι στην τράπεζα γίνεται το τρίτο θαύμα. Ανακοινώνει ο Γέροντας ότι αποφάσισε το εσωτερικό παρεκκλήσιο της Μονής να αφιερωθεί στον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ.

 

Τότε ο μοναχός πλέον Σεραφείμ Μαραγκάκης, απεκάλυψε ενώπιον όλων μας ότι όλα όσα συνέβησαν ήταν θαύμα του Αγίου Σεραφείμ, διότι του τα ζητούσε εδώ και πολύ καιρό στην προσευχή του.

Ο Άγιος θα πρέπει να πούμε ότι εορτάζει δύο φορές τον χρόνο. Στις 2 Ιανουαρίου όπου είναι η κοίμησή του και στις 19 Ιουλίου όπου έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του. Από έναν ιερέα πληροφορούμεθα ότι η Ρωσία τιμά τον Άγιο και γίνονται μεγάλα πανηγύρια στις 19 Ιουλίου, που είναι καλοκαίρι διότι η Ρωσία στις 2 Ιανουαρίου έχει πολλά χιόνια. Το ίδιο φαινόμενο όμως έχουμε κι εμείς εδώ διότι συνήθως στις 2 Ιανουαρίου κάνει αρκετό κρύο και πολλές φορές χιονίζει στη Μονή μας. Έτσι αποφασίσαμε η μεγάλη πανήγυρις του Αγίου να γίνεται κι εδώ στις 19 Ιουλίου.

 

Στις 19 Ιουλίου του 1993, μετά τον Εσπερινό της εορτής του Αγίου, βγαίνοντας ο κόσμος έξω από το εσωτερικό παρεκκλήσιο της Μονής, άρχισε να φωνάζει: "Θαύμα, θαύμα!!, ένα λαμπρό φως κατέρχεται εξ’ ουρανού και πέφτει επάνω στον ξύλινο Σταυρό". Το θαύμα αυτό συνεχίστηκε αρκετές ημέρες και διαδόθηκε αστραπιαία σε ολόκληρη την περιοχή. Πολλοί το έβλεπαν ακόμα και την ημέρα και για σαράντα περίπου ημέρες το θαύμα ήταν ορατό από τούς πιστούς. Ήταν το ίδιο φως που είχε ξαναέλθει προ ετών, είπε ο Γέροντας, την ώρα της βραδυνής προσευχής.

Πολλοί ήσαν εκείνοι που τραβούσαν φωτογραφίες τον ξύλινο Σταυρό με το φως. Δυστυχώς όμως πουθενά δεν μπόρεσε το φως να γίνει ορατό μέσα σε κάποια από τις φωτογραφίες. Μήτε και στις δικές μας. Λίγους μήνες αργότερα, ο Γέροντας ανέβηκε στην Αθήνα και έκανε συγκέντρωση συνεργατών της Μονής μας. Τότε εκεί τον πλησιάζει μια νέα η οποία ήταν κόρη μιας συνεργάτιδός μας, η δεσποινίς Ειρήνη Λιανοπούλου μαθήτρια τότε του Λυκείου (Αχαιών 27- Αμφιθέα) και του λέει: "Πάτερ Νεκτάριε να δείτε πόσο όμορφες που έχουν βγει οι φωτογραφίες μου από το μοναστήρι σας αλλά να δείτε και πόσο ωραία φαίνεται το φως πάνω στον ξύλινο Σταυρό".

Ο Γέροντας τότε τα παράτησε όλα και πήρε γρήγορα την φωτογραφία με το φως στα χέρια του και έμεινε με ανοικτό το στόμα, ζήτησε το φιλμ που φυλάσσεται έκτοτε στο αρχείο της Μονής, φίλησε την φωτογραφία και σταυροκοπήθηκε.

 

Στο μοναστήρι μας ήλθε την επομένη ημέρα όλος χαρά. Όταν είδαμε την φωτογραφία όλοι εκπλαγήκαμε. Του είπαμε να την τυπώσουμε και να την δίνουμε ευλογία στην Μονή μας, γράφοντας δύο λόγια από πίσω για το φως αυτό.

Τότε ο Γέροντας μας ρωτά: "πατέρες για θυμηθείτε πότε είχε έλθει το φως πάλι το βράδυ εκείνο στην προσευχή μας;" Κανένας δεν θυμόταν. "Ο Οδυσσέας!" φωνάζει ο Γέροντας. "Ήταν ο Οδυσσέας εδώ από την Αμερική, αυτός θα γνωρίζει πότε είχε έλθει από το διαβατήριό του". Τηλεφωνούμε τότε στην Αμερική. Μας λέει: "Το 1990, τον Ιούλιο, είχαμε έλθει. Οι κόρες μου ίσως να κρατούσαν ημερολόγιο και να γνωρίζουν λεπτομέρειες, κλείστε το τηλέφωνο και θα σας πάρω εγώ αργότερα, όταν έλθουν τα παιδιά στο σπίτι". Πράγματι μας πήρε και η απάντηση ήταν θαυμαστή: "19 Ιουλίου του 1990, ημέρα Πέμπτη".

Ναι, 19 Ιουλίου του 1990, ημέρα της εορτής του Αγίου Σεραφείμ ήλθε το φως. Θεέ μου, χωρίς εμείς το 1990 να έχουμε τον Άγιο Σεραφείμ μέσα στη Μονή μας, εκείνος μας έστειλε την χάρη του. Το Άγιο Φως που τον περιέλουζε όταν προσευχόταν μας το έστειλε και σε μας και δι’ αυτού του τρόπου μας δήλωνε ότι το Μοναστήρι αυτό θα γίνει έκτοτε "το σπίτι του", όπως το απεκάλεσε σε ανθρώπους που τούς φανερώθηκε ο ίδιος.

 

Ο Γέροντας λέγει το θαύμα στον Επίσκοπο Φωκίδος κ. Αθηναγόρα και του γνωστοποιεί ότι η Μονή και το Καθολικό (Κεντρικός Ναός) της Μονής, θα είναι πλέον αφιερωμένα στους δύο Αγίους, Σεραφείμ του Σαρώφ και Αυγουστίνο Ιππώνος και ότι αυτή θα είναι πλέον η ονομασία της Μονής. Έτσι στη Μονή μας δια θαυμαστού τρόπου εισήλθε ο Άγιος της Χαράς, Σεραφείμ του Σαρώφ. Η πρώτη του Μεγάλη Πανήγυρις, όπου κατέφθασαν προς τιμήν του Αγίου περισσότεροι από 8.000 πιστοί, έγινε στις 19 Ιουλίου του 1994, όπου πρωτοκτύπησε και ολόκληρο το Καμπαναριό, τα "400 Σήμαντρα και οι 62 Καμπάνες" της Μονής μας. Έκτοτε η Μονή μας έγινε γνωστή ως " Ιερά Μονή των Αγίων Αυγουστίνου και Σεραφείμ του Σαρώφ".

 

 

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ

Δεν είναι μόνον οι θρησκευτικοί και εθνικοί σκοποί που πρέπει να έχει ως στόχο του κάθε ελληνικό μοναστήρι. Πιστεύουμε ότι, όπως οι Αγιοι Πατέρες δίδαξαν, ο μοναχός πρέπει να εργάζεται και δια την κοινωνία, από την οποία και προήλθε.

Δια αυτό η δική μας Μονή, αδελφοί μου, πέρα από τα έργα της ελεημοσύνης που κάνει και τα οποία δεν επιτρέπεται να αναφέρουμε, διά αυτό και τα υπερπηδούμε, εκτελεί ένα μεγάλο κοινωνικό έργο. Ανεγείρει και δημιουργεί τον χώρο φιλοξενίας νέων (χριστιανικές κατασκηνώσεις).

Κάθε καλοκαίρι στους χώρους φιλοξενίας (κατασκηνώσεων) της Μονής φιλοξενούμε πέραν των 200 νέων, ηλικίας από 12 έως 20 ετών, αγόρια και κορίτσια (σε χωριστές περιόδους) όπου παραμένουν εντελώς δωρεάν για δυο μήνες κάνοντας τις διακοπές των μέσα σ' ένα υγιές και χριστιανικό περιβάλλον.

Όπως γνωρίζετε εμείς οι μοναχοί δεν παντρευόμαστε, οπότε δεν έχουμε οικογένεια και παιδιά. Κι όμως, όλο το καλοκαίρι εκδαπανούμεθα όχι μόνον οικονομικά, αλλά ψυχικά και σωματικά, για να περάσουν όμορφα τις διακοπές των τα δικά σας παιδιά. Ποιος αμφιβάλει ότι οι μοναχοί δεν εργάζονται κοινωνικά; Ποιος είναι εκείνος ο οποίος θα ομιλήσει αρνητικά για το έργο του σύγχρονου μοναχισμού;

Αρνητικά θα ομιλήσουν μόνον εκείνοι οι οποίοι ουδέποτε οι ίδιοι εργάσθηκαν και κοπίασαν δια κάποιο έργο. Αρνητικά θα ομιλήσουν μόνον εκείνοι οι οποίοι έχουν στην καρδιά τους το μικρόβιο της ζήλιας και του φθόνου. Αρνητικά θα ομιλήσουν μόνον εκείνοι οι οποίοι δεν αγαπούν τον μοναχισμό και τους μοναχούς και γίνονται αρνητές του τριπλού έργου που επιτελούν: θρησκευτικού, εθνικού, κοινωνικού.

Αρνητικά θα ομιλήσουν μόνον εκείνοι οι οποίοι δεν πρόσφεραν ποτέ ούτε μια δραχμή για να κτισθούν τα προπύργια της Ορθοδοξίας μας και τα Στάδια των μαρτύρων της συνειδήσεως, που είναι οι Ιερές Μονές μας. Αγαπητοί μας αδελφοί, εμείς ως μοναχοί χτίζουμε αυτό το Μοναστήρι, αγωνιζόμενοι να εκπληρώσουμε αυτούς τους στόχους και τους σκοπούς που σας αναφέραμε.

Την μάχη μας για την επίτευξη των σκοπών αυτών θα συνεχίσουμε να την δίδουμε έως ότου παραδώσουμε το πνεύμα μας στον Θεό. Εσάς όλους σας θέλουμε πλάι μας, διότι είσθε η δύναμή μας, είσθε δι' ημάς ότι είναι τα φτερά για τον αετό. Χωρίς εσάς πολύ λίγα θα είχαμε επιτύχει.

Εάν πιστεύετε στο έργο που επιτελούμε κλίνατε τα γόνατά σας την ώρα της προσευχής, υψώνοντας ικετευτικά τα χέρια σας προς τον Κύριο μας και Θεό μας, ζητώντας Του να μας δίνει δύναμη και Πνεύμα Άγιον για να συνεχίσουμε το έργο Του. Προσεύχεσθε και υπέρ ημών λέγοντας προς Τον εσταυρωμένο μας Ιησού: "Μνήσθητι Κύριε Νεκταρίου Ιερομονάχου και της συνοδείας αυτού".

Εάν πιστεύετε ότι το έργο που επιτελούμε είναι άγιο και ιερό στηρίξτε το και υποστηρίξτε το, όπως εσείς νομίζετε καλύτερα, ηθικά, υλικά, οικονομικά, ώστε ο μοναχισμός μας και η Ορθοδοξία μας να λάμπει και να θριαμβεύει, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου που είπε: "ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς" (Ματθ, Ε', 16) ΑΜΗΝ.

 

 

ΕΘΝΙΚΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ

Στην καρδιά του μοναχού πρέπει να υπάρχουν δυο λαμπρά άστρα: η Ορθοδοξία και η Ελλάδα. Οι μοναχοί μας από αρχαιοτάτων χρόνων έως και σήμερα, έδιδαν και δίδουν την μάχη μαζί με τον λαό για την σωτηρία του Έθνους των.

Η Μονή μας, έχει ως στόχο και σκοπό τα δει την Αγία-Σοφιά, όχι τζαμί των μουσουλμάνων και τέμενος του Μωάμεθ, αλλά να την δει ξανά ως Ορθόδοξο Πατριαρχικό Ναό. Αγωνιζόμαστε να ξυπνήσουμε τους Έλληνες που οι μικροπολιτικοί με τις κομματικές τους φατρίες, τους υπνώτισαν και τους κοίμισαν δείχνοντάς τους ως όνειρο τα EQU της Ευρώπης και τα δολλάρια της Αμερικής.

Εμείς όμως έχουμε ως στόχο να ξυπνήσουμε τον κοιμισμένο Έλληνα ώστε να αρχίσει να διεκδικεί όχι ξένα εδάφη, αλλά εδάφη ελληνικά, που οι φτηνοί πολιτικάντηδες τα ξεπούλησαν στους Τούρκους.

Ας μην ξεχνούμε ότι το όνειρο των προγόνων μας δεν ήταν η Αμερική και η Ευρώπη, αλλά η λευτεριά της Πόλης. Ο Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσσας και οι άλλοι οπλαρχηγοί, όταν έπιασαν τα όπλα στα χέρια έκαναν τον σταυρό τους και έλεγαν: "Βοήθα μας Αη-Γιώργη και συ Αγιε-Κοσμά να πάρουμε την Πόλη και την Αγία-Σοφιά". Αυτός ήταν ο στόχος τους και ο σκοπός τους.

Δυστυχώς από αυτούς που χθες και σήμερα μας κυβερνούν δεν τους είδαμε να ζουν με αυτά τα οράματα και αυτά τα όνειρα. Αν λοιπόν οι "εθνοπατέρες" ξεπούλησαν στην πολιτική σκοπιμότητα τα όνειρα και τα οράματα των πατέρων μας και του λαού, εμείς οι μοναχοί δεν τα προδίδουμε ούτε τα ξεπουλάμε. Δια αυτό τον σκοπό χτίσαμε και ανεγείραμε στη Μονή μας τα μεγάλο καμπαναριό της Αγιας-Σοφιάς με τα 400 Σήμαντρα και τις 62 Καμπάνες.

Είναι ένα σύγχρονο λάβαρο επανάστασης. Είναι ένα λάβαρο που καθημερινά φωνάζει: "Λευτεριά στην Πόλη" και "Σώπασε κυρα-Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις, διότι ήλθε η ώρα και η στιγμή που η Πόλη θα γίνει Ελληνική".

Είναι ένα λάβαρο που φωνάζει προς τους έχοντας την τύχη αυτού του έθνους και προς τον λαό μας: "Έλληνες ξυπνήστε, αλλάξτε όνειρα και οράματα αν δεν θέλετε να χάσουμε την Θράκη, την Μακεδονία και την Ήπειρο μας όπως χάσαμε και την Κύπρο, μεθύστε από το αθάνατο κρασί των ονείρων και των οραμάτων των οπλαρχηγών του 21". Εμείς το λάβαρο το σηκώσαμε.

Την επανάσταση την κηρύξαμε, και αγωνιζόμαστε το μήνυμά μας να φθάσει και να μπει στην καρδιά έως και του τελευταίου Έλληνα πολίτη. Κάνουμε εκείνο που θα έπρεπε να κάνουν οι 300 της Βουλής και που δυστυχώς δεν το κάνουν.

Θέλουμε να πιστεύουμε λοιπόν ότι ως μοναχοί δια αυτού του τρόπου εκπληρώνουμε, αν όχι στην τελειότητα, τουλάχιστον έως κάποιου σημείου και τους εθνικούς στόχους που πρέπει να ‘χει κάθε ελληνορθόδοξο μοναστήρι, όπως είχαν και τα 400 χρόνια της σκλαβιάς του Γένους.