Επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, απέστειλε ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, όπου εκφράζει την έντονη διαμαρτυρία του για την αδελφή Εκκλησία της Σερβίας.

 

Συγκεκριμένα ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, αναφέρει ότι «ειλικρινώς μετά πολλής θλίψεως, κηδόμενος όμως της ενότητος της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας και συναισθανόμενος την μεγίστην ευθύνην ενώπιον του Αναστάντος Κυρίου ημών, υποβάλλω δια της παρούσης κανονικήν διαμαρτυρίαν δια την υπό της Αδελφής Αγιωτάτης Εκκλησίας της Σερβίας απαράδεκτον, αντικανονικήν και άθεσμον στέβλωσιν του ιερού Μυστηρίου του Βαπτίσματος και ιδία των Θείων και Ιερών Κανόνων Ν των Αγ. Αποστόλων και ΝΘ της ΣΤ  Οικουμενικής Συνόδου και της τελετουργικής Κανονικής τάξεως και μίμησιν της Ρωμαιοκαθολικής παρασυναγωγής δια της πρότριτα (17/4/2011) ομαδικής «βαπτίσεως» 550 μαθητών της Α βαθμίου και Β βαθμίου Εκπαιδεύσεως εις τον αύλειον χώρον του Ι. Ναού Αγίου Μάρκου Βελιγραδίου υπό του Βοηθού Επισκόπου του Μακ. Πατριάρχου Σερβίας, Χβόσνου κ. Αθανασίου, διοργανωθείσαν υπό της επιτροπής Θρησκευτικών της Ι. Αρχιεπισκοπής Βελιγραδίου και Καρλοβικίου, δι’ εκχύσεως εις την κεφαλήν ύδατος η ραντισμού κατά την ως είπομεν Ρωμαιοκαθολικήν στρέβλωσιν του Ι. Μυστηρίου.

 

Η τοιαύτη αντικανονικότης υφίσταται εις την Αγιωτάτην Εκκλησίαν της Σερβίας δυστυχώς από των ετών της κατοχής της χώρας υπό της δυαδικής Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, επί βασιλείας της Μαρίας Θηρεσίας (1717-1780).»

Να αναφερθεί, ότι την είδηση αυτή έφερε στη δημοσιότητα η Romfea.gr: Πατήστε εδώ για να δείτε

 

 

Εντός της Αναστασίμου περιόδου, καθ’ήν τα σύμπαντα πληρούνται ευωδίας, αδελφικώς ευχόμενος υπέρ της κατ’ άμφω υγιείας και μακροημερεύσεως της Υμετέρας Πανσέπτου και Πολυτιμήτου Μακαριότητος, ως και των Σεβασμιωτάτων και Αγιωτάτων μελών της παρούσης Συνοδικής περιόδου, ειλικρινώς μετά πολλής θλίψεως, κηδόμενος όμως της ενότητος της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας και συναισθανόμενος την μεγίστην ευθύνην ενώπιον του Αναστάντος Κυρίου ημών, υποβάλλω δια της παρούσης κανονικήν διαμαρτυρίαν δια την υπό της Αδελφής Αγιωτάτης Εκκλησίας της Σερβίας απαράδεκτον, αντικανονικήν και άθεσμον στέβλωσιν του ιερού Μυστηρίου του Βαπτίσματος και ιδία των Θείων και Ιερών Κανόνων Ν των Αγ. Αποστόλων και ΝΘ της ΣΤ  Οικουμενικής Συνόδου και της τελετουργικής Κανονικής τάξεως και μίμησιν της Ρωμαιοκαθολικής παρασυναγωγής δια της πρότριτα (17/4/2011) ομαδικής «βαπτίσεως» 550 μαθητών της Α βαθμίου και Β βαθμίου Εκπαιδεύσεως εις τον αύλειον χώρον του Ι. Ναού Αγίου Μάρκου Βελιγραδίου υπό του Βοηθού Επισκόπου του Μακ. Πατριάρχου Σερβίας, Χβόσνου κ. Αθανασίου, διοργανωθείσαν υπό της επιτροπής Θρησκευτικών της Ι. Αρχιεπισκοπής Βελιγραδίου και Καρλοβικίου, δι’ εκχύσεως εις την κεφαλήν ύδατος η ραντισμού κατά την ως είπομεν Ρωμαιοκαθολικήν στρέβλωσιν του Ι. Μυστηρίου. Η τοιαύτη αντικανονικότης υφίσταται εις την Αγιωτάτην Εκκλησίαν της Σερβίας δυστυχώς από των ετών της κατοχής της χώρας υπό της δυαδικής Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, επί βασιλείας της Μαρίας Θηρεσίας (1717-1780).

 

Περί της εξωτερικής μορφής του Βαπτίσματος η Καινή Διαθήκη πληροφορεί ημάς ότι ως ύλη του Μυστηρίου ορίζεται ρητώς το ύδωρ. Ούτως ο Κύριος αποφαίνεται «εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος ου μη δύναται εισελθείν εις την Βασιλείαν του Θεού» (Ιωαν. γ  5), ωσαύτως εις τας Πράξεις των Αποστόλων αναφέρεται το ύδωρ εις το βάπτισμα του ευνούχου Αιθίοπος (Πραξ. η  36-38) και του Κορνηλίου (Πραξ. ι  47), εις τας επιστολάς του Απ. Παύλου γίνεται επίσης μνεία του ύδατος και ονομάζεται το βάπτισμα «λουτρόν»», «ίνα αυτήν αγιάση καθαρίσας τω λουτρώ του ύδατος εν ρήματι» (Εφεσ. ε  26), «λελουμένοι το σώμα ύδατι καθαρόν» (Εβρ. ι  22), «έσωσεν ημάς δια λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινώσεως πνεύματος αγίου» (Τιτ. γ  5).

 

Το Βάπτισμα τελείται εν τη Αδιαιρέτω και Ακαινοτομήτω Ορθοδόξω Καθολική Εκκλησία εις το ύδωρ δια τριττής αναδύσεως και καταδύσεως εις αυτό. Αι γραφικαί εκφράσεις «καταβαίνειν εις το ύδωρ» (Πραξ. η   38) και «αναβαίνειν από (η εκ) του ύδατος» (Ματθ. γ  16, Μαρκ. α  10, Πραξ. η  39) δηλούν σαφώς την πράξιν ταύτην.

Ο βαπτιζόμενος γυμνός εκδύεται τον παλαιόν άνθρωπον και τα παλαιά ενδύματα, εισέρχεται τριττώς εις το ύδωρ και ανέρχεται εκ του ύδατος τριττώς και μετά την ιεροπραξίαν του Βαπτίσματος ενδύεται δι’ ειδικής ευχής και ευλογίας νέα ενδύματα «χιτώνα δικαιοσύνης» εις συμβολισμόν ότι ενδύεται τον νέον άνθρωπον τον ανακαινούμενον «εις επίγνωσιν κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτόν» (Κολασ. γ  9-10, β  11, Εφεσ. δ  22). Κατά τον μέγιστον Απόστ. Παύλον το Βάπτισμα συμβολίζει την ταφήν και την Ανάστασιν του Κυρίου (Ρωμ. ς  3, Εφεσ. δ  3-23). Η τριττή κατάδυσις και ανάδυσις επιβάλλεται:

 

Α) Εκ του γεγονότος ότι το χριστιανικόν βάπτισμα γίνεται εις το όνομα της αγίας Τριάδος (Ματθ. κη  19).

 

Β) Εκ της συσχετίσεως της χριστιανικής εννοίας του βαπτίσματος προς την τριήμερον ταφήν του Κυρίου και την μετά τρεις ημέρας Ανάστασιν αυτού και

 

Γ) Εκ της αρχαιοτάτης και ισοκύρου των Ιερών Ευαγγελίων  Ιεράς Παραδόσεως.

Ο Μ. Βασίλειος ρητώς αποφαίνεται «εν τρισίν καταδύσεσι και ισαρίθμοις επικλήσεσι το μέγα μυστήριον του Βαπτίσματος τελειούται (Περί Αγ. Πνεύματος, 15).

Ο Τερτυλλιανός αναφέρει περί τριττής καταδύσεως και αναδύσεως εις το ύδωρ. (Adv. Prax 26).

 

Ενταύθα δέον όπως σημειωθή ότι εν περιπτώσει βαρείας ασθενείας επετρέπετο το δια ραντισμού η εκχύσεως λεγόμενον βάπτισμα των κλινικών (baptismus clinicorum), που προεβλέπετο εις την Διδαχήν. Επετρέπετο μόνον ωσαύτως υπό την αυστηράν προϋπόθεσιν ότι δεν υφίσταται επαρκές ύδωρ κατά την περίοδον βεβαίως των διωγμών της Εκκλησίας.

 

Την εξ αναγκαιότητος ταύτην ενέργειαν ημφισβήτησαν εντόνως εν τη αρχαία Εκκλησία ο άγιος Κυπριανός επίσκοπος Καρχηδόνος και έτεροι (ΕΠ 69,12).

Ο προ του βαπτίσματος καθαγιασμός του ύδατος είναι παλαιοτάτη ιεροτελεστική πράξις εν τη Εκκλησία. Ήδη ο Τερτυλλιανός, ως προαναφέρομεν, μαρτυρεί σαφώς περί αυτής (De vaptismo 5,9) ο δε άγιος Κυπριανός υπολαμβάνει την τελετήν ταύτην τοσούτον αναγκαίαν ώστε να θεωρηθή το άνευ αυτής βάπτισμα των εθνικών ως μη έγκυρον (ΕΠ 70,1).

 

Δια της ιεροτελεστίας ταύτης επιδιώκεται πρώτον μεν ο δια της θείας χάριτος αγιασμός του ύδατος, είτα δε η καταστροφή και εκμηδένισις των υποκρυπτομένων εις το ύδωρ δαιμονικών δυνάμεων. Ο Μ. Βασίλειος λέγει: «ευλογούμεν δε το τε ύδωρ του βαπτίσματος και το έλαιον της χρίσεως και προσέτι αυτόν τον βαπτιζόμενον».

 

Περί της τελεσιουργίας του βαπτίσματος πληροφορεί ημάς από τον 3ον αιώνα ο Τερτυλλιανός ως ήδη προελέχθη ιδίως εν τω συγγράμματι αυτού De vaptismo (περί βαπτίσματος), εις ο καταφαίνεται ότι η ιεροτελεστία του Μυστηρίου διελάμβανε τρία μέρη ήτοι την αποταγήν του διαβόλου, την ομολογίαν της πίστεως και την τριττήν κατάδυσιν και ανάδυσιν εντός ύδατος εις το όνομα της Αγίας Τριάδος, ο δε Αγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων εις τας Μυσταγωγικάς Κατηχήσεις αυτού αναφέρει ότι ο φωτιζόμενος απεδύετο τον χιτώνα και ηλείφετο δι’ «επορκιστικού ελαίου» «απ’ άκρης τριχών κεφαλής έως κάτω» και χειραγωγούμενος ακολούθως εφέρετο εις την αγίαν κολυμβήθραν η οποία επληρούτο ύδατος δι’ υποκειμένου σωλήνος.

 

Η αρχαιολογική έρευνα καταδεικνύει ότι η κολυμβήθρα είχεν ικανόν βάθος εις τρόπον ώστε κατήρχοντο εις αυτήν δια βαθμίδων. Ηκολούθει η τριττή κατάδυσις εντός ύδατος και η ανάδυσις εξ αυτού (Μυσταγ. Κατηχήσεις Β δ) «και ωμολογήσατε την σωτήριον ομολογίαν και κατεδύετε τρίτον εις το ύδωρ και πάλιν ανεδύετε».

Ο Άγιος και Θεοφόρος Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης εις την ερμηνείαν αυτού εις τον Ν  Κανόνα των Αγίων Αποστόλων αναφέρει ότι τρία είναι τα «αναγκαιότατα και πάντη πάντως απαραίτητα εν τω μυστηρίω του Αγίου Βαπτίσματος. Νερόν ηγιασμένον, κατάδυσις τριττή και ανάδυσις εν τω ύδατι και επίκλησις των τριών υπερθέων υποστάσεων.

 

Εις τον ΜΘ  Κανόνα οι Θείοι Απόστολοι περί των τριών επικλήσεων επρόσταξαν και εδίδαξαν, ποία να λέγομεν ονόματα και με ποίαν τάξιν. Εις δε τον Ν  (Κανόνα) διατάσσουσιν ακολούθως περί των τριών καταδύσεων και αναδύσεων... Είναι αναγκαίαι και συστατικαί του αληθούς Ορθοδόξου Βαπτίσματος και χωρίς αυτά όχι μόνον δεν συνίσταται το Βάπτισμα αλλ’ ουδόλως βάπτισμα ημπορεί να ονομάζηται διότι αν το βαπτίζω θέλει να ειπή κοινότερον βουτώ, λοιπόν από τας καταδύσεις τας εν τω ύδατι, ταυτόν ειπείν από τα τρία βουτήματα η βαπτίσματα, βούτημα και βάπτισμα ονομάζεται και όχι από άλλο τι.

 

Αλλ’ ίδωμεν και τι επί της λέξεως διορίζουσιν οι Απόστολοι. Όποιος Επίσκοπος η Πρεσβύτερος εν τω ενί μυστηρίω του Βαπτίσματος δεν επιτελέση τρία Βαπτίσματα η τρεις καταδύσεις αλλά μίαν μόνον κατάδυσιν (γινομένη τάχα εις τον θάνατον του Κυρίου) ας καθαίρεται...Όθεν και το τοιούτον βάπτισμα ως έρημον ον και της θεολογίας και της ενσάρκου οικονομίας ασεβέστατον εστί και κακοδοξότατον.

Με τας τρεις δε καταδύσεις και αναδύσεις και η εις την αγίαν Τριάδα πίστις σαφώς καταγγέλεται και ο τριημερονύκτιος θάνατος και ταφή και ανάστασις του Σωτήρος εν ταυτώ εικονίζεται...». Η ως άνω θεολογική σκέψις του οσίου Νικοδήμου σαφώς ορίζεται υπό του Θείου Αποστόλου Παύλου λέγοντος «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν, συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον» (Ρωμ. ς 9).

 

Είναι πλήθος οι αναφορές των αγίων Πατέρων Μ. Αθανασίου, Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Γρηγορίου Νύσσης, Ι. Χρυσοστόμου, Ι. Δαμασκηνού, Μ. Βασιλείου αγ. Γρηγορίου Παλαμά και πολλών ετέρων αναφερομένων εις την τριττήν κατάδυσιν και ανάδυσιν εντός του ύδατος δια την πλήρωσιν του Μυστηρίου του Βαπτίσματος.

Εν εκ των πολλών κανονικών εγκλημάτων που ενέπνευσεν ο δόλιος αρχέκακος όφις εις την αιρετικήν και κακόδοξον Ρωμαιοκαθολικήν παρασυναγωγήν από τον 14ον αι. και εντεύθεν και το οποίον ηκολούθησαν κλάδοι του εξ αυτής αποκοπέντος δυστήνου Προτεσταντισμού, είναι η αυθαίρετος μεταγλώτισσις της ελληνικής λέξεως «βαπτίζω» που αναφέρεται εις τα θεία αρχέτυπα των ιερών Ευαγγελίων εις την λατινικήν λέξιν baptizo αντί της αληθούς μεταφράσεως αυτής «βυθίζω εντός του ύδατος» με προφανές αποτέλεσμα να δίδεται εντελώς αυθαίρετος και αδόκιμος ερμηνεία του όρου με την έκχυσιν η ραντισμόν.

 

Επειδή κατά τον ως είρηται Ν  Κανόνα των Αγ. Αποστόλων έχοντος επικύρωσιν υπό Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων συστατικόν στοιχείον απαραίτητον του Μυστηρίου του Βαπτίσματος τυγχάνει η τριττή κατάδυσις και ανάδυσις εντός ηγιαμένου ύδατος, και η τέλεσις του Μυστηρίου κατά τας διατάξεις του ΝΘ ιερού Κανόνος της ς  Οικουμενικής Συνόδου εν ταις Καθολικαίς Εκκλησίαις και ουχί εις ευκτηρίους οίκους εις οικίας η εις υπαιθρίους χώρους ελέγχεται ως  αντικανονική η εν λόγω εισδοχή των Σέρβων ομοπίστων αδελφών ημών εν τω Σώματι της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και ασφαλώς και η κατά το παρελθόν και το παρόν κατά παραποίησιν του ειρημένου Ι. Μυστηρίου παρομοία εισδοχή υπό της Σερβικής Εκκλησίας των μελών Της και εγείρεται μείζον Κανονικόν θέμα δι’ ημάς, τους κοινωνούντας μετ’ Αυτής.

 

Όθεν πάνυ ευσεβάστως και ευλαβώς παρακαλώ όπως αποφασισθή η αποστολή εγγράφου προς τον Μακαριώτατον Πατριάρχην και την Ι. Σύνοδον της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Σερβίας εις ο θα αναφέρωνται πάντα τα ανωτέρω και αδελφικώς θα παρακαλείται η αδελφή ομόδοξος Εκκλησία της Σερβίας δια την τήρησιν της Αποστολικοπαραδότου Κανονικής τάξεως εν τω μυστηρίω του Βαπτίσματος διότι εν εναντία περιπτώσει ενσυνειδήτου εμμονής εις την κακόδοξον μίμησιν της Ρ/Καθολικής στρεβλώσεως του Βαπτίσματος να διευκρινισθή αυτοίς ότι υφίσταται δια την Αγιωτάτην Εκκλησίαν ημών μείζον κανονικόν θέμα.

Επί δε τούτοις διατελώ μετά πολλής αφοσιώσεως,

 

Ελάχιστος εν Χριστώ Αδελφός