Με δήλωσή του ο "ζηλωτής" Θεολόγος καθηγητής σε Γυμνάσιο του Αιγίου κ. Παν. Σημάτης, την οποία μας έχει κοινοποιήσει δια μέσου του Δικαστικού Κλητήρος, εδήλωσε, ότι "αποτειχίζεται", εξέρχεται δηλ. καί αποκόπτεται από την πνευματική μάνδρα της Επισκοπής μας, διαστέλλει εαυτόν  καί διακόπτει την "κοινωνίαν" μετά του Επισκόπου του. Τοιουτοτρόπως προτιμά να είναι ένα "αδέσποτο"  πρόβατο της λογικής ποίμνης του Χριστού! Δικαίωμά του να διαθέσει τον εαυτό του όπως αυτός θέλει.

 

Αφού λοιπόν έρριξε "μαύρη πέτρα" πίσω του, θάπρεπε να μας αφήσει ησύχους στην υποτιθεμένη "τύφλα μας"! Παρά ταύτα εξακολουθεί να ασχολείται μαζί μας, να μας  κρίνει και να μας κατακρίνει, να μας διαβάλλει και να μας πετροβολάει με διάφορα δημοσιεύματά του εδώ και εκεί στον θρησκευτικό και τον κοσμικό τύπο. Έτσι τό μικρόβιο της μισανθρωπίας, ντυμένο με το απατηλό επικάλυμμα του ζηλωτού της Ορθοδόξου πίστεως, ταλαιπωρεί τήν ψυχή του! Καρδιές, που έχουν στεγνώσει από αγάπη, αυτομαστιγώνονται και ταλαιπωρούνται από τό μίσος, που φωλιάζει στην ψυχή τους. Χάνονται μέσα στους λαβυρίνθους της ιδεοληψίας των!

Τελευταίο δείγμα της μή επαινετής αυτής συμπεριφοράς του  αποτελεί ένα ολοσέλιδο δημοσίευμα, που είδε το φώς της δημοσιότητος στην τοπική εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ της Αιγιάλειας", της Κυριακής 5ης Ιουνίου ε.ε. μέ τόν τίτλο: "Απάντηση στον Μητροπολίτη κ. Αμβρόσιο".

Για τελευταία φορά απαντήσαμε στον κ. Σημάτη με επιστολή μας, η οποία απεστάλη στην εφημερίδα αμέσως την επομένη ημέρα. Σας την παραθέτω αυτούσια για να ενημερωθείτε.

 

Αυτή είναι και η τελευταία ενασχόλησίς μου με τον κατά τά άλλα συμπαθή κ. Παναγιώτη Σημάτη, στον οποίο εύχομαι καλή μετάνοια και πρός τον οποίον συνιστώ τήν προσευχήν: "Δώρησαί μοι, Κύριε, του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου".

Σαν επιστέγασμα της επικοινωνίας μας θα ήθελα να του επιστήσω την προσοχή στόν όρο "υπέρβαση"!  Στην Εκκλησία μαθαίνουμε νά υπερβαίνουμε,. δηλ. να ξεπερνάμε τα πάθη μας, τα λάθη μας, τις συνήθειές μας, τίς αντιπάθειες, τά μίση!!!! Αυτή η υπέρβαση μας οδηγεί στην ανακαίνιση της ψυχής μας, στην ανανέωση του είναι μας, στην αγιότητα, στη θέωση! "Ει τις εν Χριστώ καινή Κτίσις" θα μας εἰπει ο Απόστολος Παύλος (Β΄Κορ. κεφ, 5, στ. 17), δηλ. "όποιος ανήκει στο Χριστό  είναι μια καινούργια δημιουργία". Στην υπέρβαση δεν μπορούμε να φθάσουμε, εάν προηγουμένως δέν συγχωρήσουμε και δεν συγχωρεθούμε με τους άλλους,  τους οποίους είτε εμείς επικράναμε, είτε αυτοί μας επίκραναν. Υπέρβαση γίνεται μόνο διά της αγάπης, η οποία "πάντα στέγει, πάντα υπομένει"! Η υπέρβαση κατορθούται, όταν η Χάρις του Θεού επισκιάσει την ψυχή μας.

 

Υπάρχει μια αλάνθαστη μέθοδος διά της οποίας μπορούμε να φθάσουμε στα κράσπεδα της υπερβάσεως. Μας την υποδεικνύει ο Σωτήρ του κόσμου, ο Κύριός μας, στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, κεφ. 18, στ. 10-20. Ιδιαίτερα στο στ. 15 διαβάζουμε: "Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου·  εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου". 

 

Επί πλέον στο ερώτημα του Πέτρου: "Κύριε, ποσάκις αμαρτήσει εις εμέ ο αδελφός μου καί αφήσω αυτώ; έως επτάκις;"  ο Φιλάνθρωπος Κύριος απήντησεν: " ου λέγω σοι έως επτάκις, αλλ΄ έως εβδομηκοντάκις επτά" (στ. 21-22). Θα παρακαλούσα από τη θέση αυτή, έτσι δημοσίως, τον κ. Σημάτη, που εξακολουθεί να μου είναι συμπαθής, να ηρεμήσει λίγο την ψυχή του και να στοχασθή πάνω στο θέμα της "υπερβάσεως". Θα λυτρωθή από τις ιδεοληψίες του, θα καταλαγιάσουν τα πάθη της ψυχής του, θα ξανανθίσει στην καρδιά του η αγάπη του Χριστού μας! Στην σημερινή αγία ημέρα, στην εορτή του Αγίου Πνεύματος, το εύχομαι ολόψυχα! Και γι αυτόν υπάρχει χώρος μέσα στην πατρική επισκοπική μου καρδιά! Ας το δοκιμάσει! Αλλοιώς οι γέφυρες της μεταξύ μας επικοινωνίας θα παραμένουν κομμένες.     


Αίγιον, 13 Ιουνίου 2011, Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος.
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

 

************

 

Πρός 
τήν Εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ της Αιγιαλείας"

Κλεομένους Οικονόμου, 32

251 00  ΑΙΓΙΟΝ

 

Αγαπητέ μοι κ. Διευθυντά,

Δεν με εξέπληξεν η αρθογραφία του Θεολόγου κ. Παν. Σημάτη με τίτλον «Απάντηση στον Μητροπολίτη κ. Αμβρόσιο». ήτις εδημοσιεύθη εις το φ. της Κυριακής 5ης Ιουνίου ε.ε. Και τούτο διότι ο προαναφερθείς θεράπων της ελληνικής Παιδείας με την εν γένει συμπεριφοράν του έχει κατατάξει τον εαυτόν του εις την κατηγορίαν των «αναρχικών» του εκκλησιαστικού χώρου! Άλλωστε με την ενέργειάν του, την οποίαν ωνόμασε«αποτείχιση», εξήλθε των τειχών της εκκλησιαστικής μας Κοινότητος! Ας μας αφήση λοιπόν ησύχους, ώστε να πορευώμεθα την πορείαν μας. Κριτής του Επισκόπου είναι ο Αρχιποίμην Ιησούς Χριστός. Το δικαίωμα αυτό δεν το έχει ο κ. Σημάτης. Ας ασχοληθή λοιπόν με την οικογένειάν του και ας παύση να μας παρενοχλή! Διάλογος μεταξύ κουφών δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθή.

 

Παρά ταύτα δια τελευταίαν φοράν απαντώ εις το περιεχόμενον του καταγγελτικού άρθρου του.

 

1. Με κατηγορεί, ότι είμαι αιρετικός η ότι αιρετίζω.

Απαντώ συνοπτικώς: «Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα» κλπ κατά το Σύμβολον της Πίστεως», «προσκυνώ Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα Ομοούσιον και αχώριστον», στέργω δε και αοδέχομαι όσα οι θεοφόροι Άγιοι Πατέρες εδογμάτισαν και όσα αι Οικουμενικαί Σύνοδοι απεφάσισαν! Αγωνίζομαι και εκδαπανώμαι καθημερινώς δια την αγίαν Ορθοδοξίαν μας, της οποίας φύλαξ και υπερασπιστής δεν είναι εξ ορισμού μόνον ο κ. Σημάτης.

 

2. Με κατηγορεί επίσης, ότι τυγχάνω «οικουμενιστής» και «φιλοπαπικός».

Απαντώ λοιπόν, ότι ούτε οικουμενιστής τυγχάνω, ούτε και φιλοπαπικός. Η υπερ-τριακονταετής ταπεινή διακονία μου εις την εκκλησιαστικήν ταύτην έπαλξιν, ήτις αποκαλείται «Ιερά Μητρόπολις Καλαβρύτων και Αιγιαλείας» το καταδεικνύει και το επιβεβαιώνει! Εάν ο κ. Σημάτης βλέπει φαντάσματα, δεν ευθύνεται ο υποσημειούμενος! Κατά κανόνα οι οιοιδήποτε «αναρχικοί», όπου και αν ευρίσκωνται, ζουν εκτός τόπου και χρόνου! Αποτελούν παραφωνίαν εις το κοινωνικόν σώμα.

 

3. Με κατηγορεί επίσης, ότι χρησιμοποιώ την διγλωσσίαν, ότι άλλοτε εκφέρω την αιρετίζουσαν άποψιν και «άλλοτε –για το ίδιο θέμα- εκφέρω την....ορθόδοξη εκδοχή(!)».

Απαντώ: «Και οι λίθοι κεκράξονται», ότι διακρίνομαι τόσον δια την ευθύτητα του χαρακτήρος μου, όσον και δια την ευθύτητα του λόγου μου. Δεν τυγχάνω αλάθητος, οσάκις όμως ανακαλύπτω λάθη μου, έχω το θάρρος να αναλαμβάνω την ευθύνην των πράξεών μου και ενίοτε να ζητώ δημοσίως συγγνώμην. Τελευταία περίπτωσις είναι εκείνη της επιλογής Βοηθού Επισκόπου.

 

4. Με κατηγορεί δια την αλλαγήν πορείας εις τας σχέσεις μου με τους εν Χριστώ Αδελφούς μου Σεβ. Μητροπολίτας Ζακύνθου κ. Χρυσόστομον και Βρεσθένης κ. Θεόκλητον και την επικοινωνίαν μου μετ’ αυτών.

Απαντώ: Εις τα θέματα της συνειδήσεώς μου ο κ. Σημάτης δεν έχει δικαίωμα επεμβάσεως!Εάν δεν έχεις την αρετήν να χαίρεσαι, οσάκις επέρχεται μία προσέγγισις η συμφιλίωσις μεταξύ δύο προσώπων, τα οποία πρότερον είχον διαφοράς και διενέξεις, τότε δεν είσαι χριστιανός! Η αγάπη προς τον αδελφόν μας είναι η «καινή εντολή» του Χριστού μας προς την ανθρωπότητα, μία αγάπη η οποία μπορεί να αγκαλιάζη ακόμη και τους εχθρούς μας. Ειδικώτερον:

 

α) Με τον Σεβ. Ζακύνθου κ. Χρυσόστομον είχομεν διαφορές επί θεμάτων εκκλησιαστικής φύσεως, ενίοτε δε και αναιτίως εισέπραττον την αντίθεσίν του προς τον μακαριστόν Αρχιεπίσκοπον Χριστόδουλον. Ήλθεν λοιπόν η ώρα να δώσωμεν αμοιβαίας εξηγήσεις, να ζητήσωμεν αμοιβαίως συγγνώμην, να συγχωρήσωμεν ο εις τον έτερον και να ανταλλάξωμεν ασπασμόν αγάπης, εφαρμόζοντες το «αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν».... Οι κυριαρχούμενοι υπό μισαλλοδοξίας άνθρωποι, δυστυχώς, δεν κατανοούν την υπέρβασιν των ανθρωπίνων αδυναμιών. Παραπέμπω τον κ. Σημάτην εις την διήγησιν του Αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτας (κεφ. Β 11-21). Εκεί ο άγιος Απόστολος Παύλος περιγράφει την εντονωτάτην διαφωνίαν του (δια το θέμα της περιτομής των Ιουδαίων) με τον κορυφαίον των αγίων Αποστόλων Πέτρον, τον οποίον μάλιστα δημοσίως αποκαλεί «αξιοκατάκριτον»! «Ότε δε ήλθεν Πέτρος εις Αντιόχειαν, κατά πρόσωπον αυτώ αντέστην, ότι κατεγνωσμένος ην». Δημοσίως λοιπόν ο Παύλος απηύθυνε την κατηγορίαν εις τον Πέτρον: «...είπα στον Πέτρο μπροστά σ’ όλους «εάν εσύ που είσαι Ιουδαίος ζεις σαν εθνικός κι’ όχι σαν πιστός στο Νόμο Ιουδαίος, τότε γιατί εξαναγκάζεις τους εθνικούς να ζουν σαν Ιουδαίοι;» Συμβαίνει λοιπόν εις την ζωήν της Εκκλησίας ενίοτε και οι Επίσκοποι να έχουν διαφορετικήν αντίληψιν και γνώμην επί τινος ζητήματος, να διαφωνούν, να υψώνουν τους τόνους, να μάχωνται αλλήλους κλπ. Αυτό είναι ανθρώπινον! Καθώς διετυπώθη ήδη, το φαινόμενον αυτό απαντάται και εις τους αγίους Αποστόλους! Αλλά δια της Χάριτος του Θεού οι άνθρωποι του Θεού συνηθίζουν να υπερβαίνουν τα λάθη της ζωής των και τα πάθη της ψυχής των! «Και γνόντες την χάριν την δοθείσαν μοι, Ίάκωβος και Κηφάς και Ιωάννης, οι δοκούντες στύλοι είναι, δεξιάς έδωκαν εμοί και Βαρνάβα κοινωνίας»! (Γαλ. Κεφ. Β στ. 9-10). Και τώρα η ερμηνεία του στίχου: «Και όταν κατάλαβαν πως μου δόθηκε η χάρη του Θεού, ο Ιάκωβος και ο Κηφάς και ο Ιωάννης, που θεωρούνται στυλοβάτες, έσφιξαν το χέρι το δικό μου και του Βαρνάβα σ’ ένδειξη αναγνώρισης......». Αυτά λοιπόν τα στοιχειώδη και απλά της χριστιανικής διδαχής και της εκκλησιαστικής ιστορίας βιώματα ο διδάσκαλος της Θεολογίας κ. Παν. Σημάτης, δυστυχώς, δεν μπορεί να τα κατανοήση. Η καρδία του έχει υποστή αρτηριοσκλήρυνσιν! Παραμένει εγκλωβισμένος μέσα εις τα δαιδαλώδη μονοπάτια της ιδεοληψίας του! Αδυνατεί να κατανοήση, ότι και ο υποσημειούμενος έδωσα το δεξί μου χέρι τόσον προς τον Σεβ. Ζακύνθου κ. Χρυσόστομον, όσον και προς τον Σεβ. Βρεσθένης κ. Θεόκλητον, μετά των οποίων κατά το παρελθόν είχομεν διαφοράς ουχί επί προσωπικών ζητημάτων, αλλ’ επί θεμάτων εκκλησιαστικής τάξεως η Διοικήσεως. «Ευφρανθήναι δε και χαρήναι έδει» (Λουκ. Κεφ. 15, στ. 32), αγαπητέ κ. Σημάτη, διά την συμφιλίωσιν!

 

β) Τα αυτά θα είχον να σημειώσω και δια την περίπτωσιν του Σεβ. Μητροπολίτου Βρεσθένης κ. Θεοκλήτου. Είναι ο Ιεράρχης, ο οποίος, εκουσίως ενεργών, εγένετο ολοκαύτωμα, προκειμένου να περισώση τον θρόνον του ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κατά την τραγικήν εκείνην περίοδον, ήτις απεκλήθη «εκκλησιαστικόν τσουνάμι»! Ήτο η εποχή, ότε η συκοφαντία, οι ψίθυροι και η κακοήθεια κατά του ιερού Κλήρου ευρίσκοντο εις το απώγειόν των! Ο μακαριστός Χριστόδουλος δεν ηδυνήθη να συγκρατήση εαυτόν! Παρασυρόμενος, και ίνα αρέση εις τα ΜΜΕ, δεν προέβη εις αντίκρουσιν των εν πολλοίς ανυποστάτων καταγγελιών, αλλ άφῆκε την Εκκλησίαν ανυπεράσπιστον! Θύμα των ψιθύρων τότε υπήρξε και ο Σεβ. Μητροπολίτης Καρδίτσης κ. Θεόκλητος!

 

Ας γνωρίζει λοιπόν ο κ. Σημάτης, ότι ο Σεβ. κ. Θεόκλητος, παρά τό γεγονός ότι οι κατηγορίες εναντίον του «δι’ ανάρμοστον συμπεριφοράν» προήρχοντο από ανώτατον Κληρικόν, διατελούντα υπό το επιτίμιον της ακοινωνησίας (και συνεπώς «ένοχος ένοχον ου ποιεί), προέβαλε προς την Διαρκή Ιεράν Σύνοδον την απαίτησιν, όπως τηρηθή η κανονική διαδικασία διεξαγωγής ανακρίσεων! Τας ανακρίσεις ανέλαβεν ο Σεβ. Μητροπολίτης Ξάνθης κ. Παντελεήμων. Της κατηγορίας λοιπόν μηδαμώς αποδειχθείσης, δι ἀποφάσεως της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, ο φάκελλος ἐτέθη εἰς το Αρχείον. Ούτω πως ο υπό το κράτος της εντάσεως των ημερών εκείνων παραιτηθείς Μητροπολίτης κ. Θεόκλητος απεδόθη λευκός εις την Εκκλησίαν! Ας το είπωμεν δια μίαν εισέτι φοράν: παραιτούμενος ο Σεβ. κ. Θεόκλητος, διέσωσε τον κλονιζόμενον αρχιεπισκοπικόν Θρόνον και έδωσε τέλος εις την κατά της Εκκλησίας μετωπικήν επίθεσιν των Μ.Μ.Ε. Και ταύτα μεν όσον αφορά την κατηγορίαν-συκοφαντίαν «δι’ ανάρμοστον συμπεριφοράν».

 

Ως προς το έτερον ζήτημα, της αναμείξεως δηλ. του Σεβ. κ. Θεοκλήτου εις το επικληθέν «παραδικαστικόν κύκλωμα», ουδεμίαν ούτος είχεν ανάμειξιν, απόδειξις δε τούτου είναι ότι ουδέποτε ουδεμία κατ’ αυτού εκινήθη ανακριτική η και προανακριτική διαδικασία υπό της ελληνικής Δικαιοσύνης, ουδεμία εισαγγελική κατ’αυτού παραγγελία απηγγέλθη, ουδέποτε και υφ’ ουδεμιάς δικαστικής Αρχής ηνωχλήθη! Παρά ταύτα τα ΜΜΕ διέδιδον την χαλκευθείσαν «κατηγορίαν», ήτις όμως, ως απεδείχθη, ήτο μία κατάπτυστη συκοφαντία!

 

Κατά την περίοδον εκείνην θύμα της εντόνου φημολογίας και της γενομένης παραπληροφορήσεως υπήρξα και εγώ, ο υποσημειούμενος! Το «σφάλλειν ανθρώπινον»! Με την συμπεριφοράν μου σήμερα διαγράφεται αυτομάτως πάσα αντίθετος ενέργεια του χθες εκ μέρους μου.

 

Έχω δηλώσει επανειλημμένως, ότι δεν μάχομαι και δεν αντιμάχομαι «πεσμένα καλάμια»! Εις την προκειμένην περίπτωσιν έλαχεν ο κλήρος εις εμέ να πράξω κάτι περισσότερον: δηλ. να προστατεύσω έναν αδικηθέντα εν Χριστώ Αδελφόν μου, τον οποίον και εγώ αθελήτως είχον αδικήσει κατά την περίοδον της δοκιμασίας του. «Mea culpa»!

 

Ας έλθωμεν τώρα εις την τρέχουσαν επικαιρότητα. Ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Θεόκλητος ολίγον προ του Πάσχα με ηρώτησεν ευγενικώς, εάν θα ηδύνατο να έλθη κοντά μας, («κάπου εις τα Καλάβρυτα» όπως είπεν επί λέξει), «δια να εορτάση την Μεγάλην Εβδομάδα και το Πάσχα». Χωρίς δευτέραν σκέψιν απήντησα αμέσως καταφατικώς! Όταν τελικώς ήλθεν εις το Αίγιον άνοιξα την αγκάλην μου και τον εδέχθην με περίσσειαν αγάπης. Είναι ευπρόσδεκτος και ομοτράπεζος! Τον τιμώ υπερβαλλόντως! Είναι ικανός και νεώτατος! Δεν ημπορεί και δεν πρέπει να παραμένη εις το περιθώριον της εκκλησιαστικής ζωής και μάλιστα εις περίοδον μεγάλης κρίσεως, όπως η παρούσα, όπου και η φιλτάτη ημών Πατρίς και η Μητέρα Εκκλησία διέρχονται περίοδον μεγάλης δοκιμασίας. Σήμερον υπάρχει ανάγκη γενικής επιστρατεύσεως! «Πας ο δυνάμενος φέρειν όπλα, επιστρατεύεται»! Άνοιξα λοιπόν την αγκάλην μου και με περίσσειαν αγάπης εδέχθην τον Σεβ. κ. Θεόκλητον. Αυτό ήτο το καθήκον μου!

 

Εκείνος ησθάνθη μεγάλην ανακούφισιν και χαράν! Τα τείχη έπεσαν! Οι καρδιές άνοιξαν! Το χθες υπερεκεράσθη, παρήλθεν! Η αγάπη ενίκησεν! Ο Χριστός μεγαλύνεται! Τόσον οι Κληρικοί μας όσον και οι πιστοί της Μητροπόλεώς μας εδέχθησαν τον Σεβασμιώτατον με σεβασμόν και αγάπην! Τον υποδέχονται και του αποδίδουν περισσήν τιμήν! Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια, είτε αρέσει είτε όχι εις τον κ Σημάτην. «Τον ερχόμενον προς με, ου μη εκβάλω έξω»! (Ιωάνν, κεφ. 6 στ. 37) Απ’ εδώ και εμπρός το τι θα πράξω διά τον Σεβ. Μητροπολίτην Βρεσθένης κ. Θεόκλητον δεν θα το συζητήσω με τον «αποτειχισθέντα» κ. Σημάτην! Ας προσέξη περισσότερον τα της ψυχής του. Ούτε συνδιοικητής εις τα της Μητροπόλεως είναι, ούτε κριτής του Επισκόπου του. Τελικά «η κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος• κατακαυχάται έλεος κρίσεως» (Ιακ. κεφ. 2 στ. 13).

 

Αγαπητέ κ. Διευθυντά,

Ο κ. Παν. Σημάτης αποτελεί μίαν παραφωνίαν εις τον χώρον της εκκλησιαστικής μας αρμοδιότητος. Από της στιγμής κατά την οποίαν διέστειλε εαυτόν και διά της «αποτειχίσεως» οικειοθελώς εξήλθε της πνευματικής μας μάνδρας, έπαυσε πλέον να είναι μέλος της εκκλησιαστικής μας οικογενείας. Έλαβε διαζύγιον! Ας τραβήξη λοιπόν τον δρόμον του. Δια την Ιεράν Μητρόπολιν τυγχάνει ανύπαρκτον πρόσωπον! Τον έχομεν παραδώσει εις το έλεος του Θεού. Προσευχόμεθα δια την επανένταξίν του εις την οικογένειάν μας. Μέχρι τότε «ας κάθεται στα αυγά του», ας περιπλανάται μέσα εις τους λαβυρίνθους της ιδεοληψίας του και «ας τρώγεται με τα ρούχα του». «Ο εξ οικείου αμαρτήματος ζημιούμενος ου δοκεί ζημιούσθαι».

 

Ταύτα διά την αλήθειαν! Δια την αλήθειαν, λέγω, με εντιμότητα και με παρρησίαν!

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ και ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ