Οι Ευρωεκλογές θέτουν και πάλι τους Χριστιανούς προ των ευθυνών τους και μάλιστα με τρόπο επιτακτικό και κατεπείγοντα.
Αφήσαμε εμείς οι Χριστιανοί για 200 χρόνια, μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, τη διακυβέρνηση της πατρίδος μας αποκλειστικά σε ανθρώπους που είχαν από χαλαρή έως εχθρική σχέση με την Εκκλησία. Έτσι, χωρίς εμείς οι Χριστιανοί να το "πάρουμε χαμπάρι", έγινε καθεστώς πια, να μην είναι οι κυβερνήτες μας ζωντανά μέλη της Εκκλησίας μας αλλά άνθρωποι που έχουν περιθωριοποιήσει στην προσωπική τους ζωή την πνευματική εκκλησιαστική ζωή και έχουν αποκοπεί από το ιερό εξομολογητήριο και το ιερατικό επιτραχήλιο.
 

 

Σαν τέτοιου είδους άνθρωποι, άρχισαν να διαλαλούν ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να έχη καμμιά ανάμιξη στη δημόσια ζωή, που την βάφτισαν πολιτική. Το κήρυγμά τους αυτό, που απορρέει από την αποκεκομμένη από την Εκκλησία ζωή τους, το υιοθέτησαν, δυστυχώς, κληρικοί και πιστοί χριστιανοί, αφήνοντας τους πολιτικούς να οργιάζουν παντοιοτρόπως και να μονοπωλούν τη διαχείριση της δημόσιας ζωής, ξεφτίζοντας αργά και μεθοδικά κάθε όσιο και ιερό της πατρίδος μας, με αποτέλεσμα η θεοΰφαντη στολή του ήθους του Γένους μας να γίνη άθλια σαν τις πεποιθήσεις, την προσωπική ζωή και τη νομοθεσία των αρχόντων που μας κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια.
 

Είναι καιρός να επανασυνδεθούμε με τους Πατέρες που μας ελευθέρωσαν και να συνειδητοποιήσουμε ότι το Γένος μας εγκατέλειψε την αρχαιοελληνική ειδωλολατρία και εγκολπώθηκε την Χριστιανική πίστη και ζωή και ταυτίστηκε μαζί της.
Αυτό δεν έγινε για πέντε–δέκα χρόνια αλλά βιώθηκε σε απόλυτο βαθμό από τη βασιλεία του Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου μέχρι και τη δολοφονία του Καποδίστρια. Βιώθηκε, δηλαδή, για 1500 χρόνια και μετά ...άρχισε το ξέφτισμα!...
 

Το ερώτημα που τίθεται στις συνειδήσεις των πιστών χριστιανών είναι αμείλικτο: Θα θυσιάσουμε 1500 χρόνια πνευματικής ζωής (για να αφαιρέσουμε τα άλλα 2000 χρόνια θεοσεβείας –ειδωλολατρικής μεν, αλλά θεοσεβείας– των αρχαίων προγόνων μας), για τα 200 χαμένα χρόνια που σηκώσαμε τα χέρια ψηλά και παραδοθήκαμε αμαχητί σε συντεταγμένες ή ασύντακτες ομάδες ανθρώπων που εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία των ξένων δυνάμεων, με μοναδικό σκοπό τον αφανισμό της Ορθοδόξου Πίστεως; Θα αφήσουμε να φύγη, τελικά, η ψυχή του Έθνους μας, που είναι η Ορθόδοξη Πίστη και ζωή, για να μας καταντήσουν ένα "πτώμα εξαίσιον" μακιγιαρισμένο με τη ματαιότητα, την εξαλλοσύνη, την απόγνωση και τη σχιζοφρένεια του εκτός της ζωής του Θεού κόσμου; Όχι βέβαια!
 

Μέχρι σήμερα η Εκκλησία, υπαιτιότητι των εκφραστών της, έμεινε απλώς θεατής στην κατακρεούργηση των Παραδόσεων και του ήθους του Έθνους μας. Κάποιοι δέ, δεν έμειναν απλώς θεαταί, αλλά συνέπλεξαν άνομα υλικά συμφέροντά τους και "συνευδόκησαν τοις πράξασι". Το χαρμόσυνο μήνυμα μέσα στη ζοφερή αυτή ατμόσφαιρα, όπου η πατρίδα μας βιώνει την απόγνωση, είναι η αφύπνιση πολλών Πνευματικών Πατέρων και πλήθους πιστών ανθρώπων, που συνειδητοποίησαν ότι η μοναδική μας ελπίδα είναι η επανασύνδεση της δημόσιας καθημερινής ζωής με την Ορθοδοξία. Γιατί το έθνος μας αξίζει να υπάρχη, μόνο όταν ταυτίζεται με την Ορθοδοξία! Γι’ αυτό, άλλωστε, το Έθνος μας αποκαλείται κατά τις ιερές Ακολουθίες "ευσεβές έθνος". Η επανάσταση του ’21 έγινε "για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την ελευθερία", δεν έγινε για της Ευρώπης την κυριαρχία! Αυτή ήταν η συνείδηση του Έθνους μας.
 

Σ’ αυτό το Έθνος θέλω να ανήκω! Στο Έθνος που ταυτίζεται με την Εκκλησία του, και καλώ όλους τους Έλληνες να εκφρασθούν ελεύθερα και να ειπούν αν θέλουν να ανήκουν στο άγιο Έθνος μας ή στο άθλιον Έθνος που διαμορφώνουν εδώ και 200 χρόνια αδιάφοροι ή και εχθροί του Χριστού Κυβερνήτες μας.
Επαναλαμβάνω αυτό που είπα και άλλοτε δημόσια: "Είναι καιρός να μετρηθούμε! Να διαπιστώσουμε αν, σαν Έθνος, πραγματικά θέλουμε να ξαναγίνη η Ελλάδα τόπος πνευματικός ή αν, τελικά, έχουμε τόσο πολύ λιγοστέψει, οπότε μόνο ο Θεός έχει πια το λόγο για το τί θα απογίνουμε".
Στο προσκλητήριο αυτό, ήδη, ανταποκρίθηκαν πολλοί Πνευματικοί Πατέρες και ζωντανά μέλη της Εκκλησίας, οι οποίοι ζήτησαν να γίνη ευρύτερος θεολογικός διάλογος, ώστε να βεβαιωθούμε όλοι ότι δεν είναι η δημόσια ζωή μονοπώλιο μιας μερίδος τυχάρπαστων ανθρώπων –έστω και αν αυτοί εκλέγονται– αλλά είναι πρωτίστως ευθύνη ποιμαντική της Εκκλησίας και των Ποιμένων της, αφού, για μας τους πιστούς, "πάσα εξουσία" ανήκει στον Χριστό και, συνεπώς, στην Εκκλησία Του, από την οποία εκπορεύονται και διανέμονται οι αρμοδιότητες - εξουσίες κάθε δημοσίου λειτουργήματος.
 

Καρπός αυτού του θεολογικού διαλόγου αλλά και της αυταπαρνήσεως πνευματικών ανθρώπων, που αγαπούν τον Χριστό και θέλουν να κυβερνήση Αυτός την πατρίδα μας, υπήρξε η Παράταξη "ΚΟΙΝΩΝΙΑ" που αποσκοπεί και επαγγέλεται να επαναφέρη την διακυβέρνηση της χώρας μας στο ήθος του μοναδικού χριστιανού Κυβερνήτου της Ελλάδος, Ιωάννου Καποδίστρια.
Τα μέλη της Παρατάξεως αυτής ποθούν να ταυτισθή η πνευματική ζωή με την δημόσια ζωή, γιατί η έννοια πολιτική είναι εφεύρημα εκείνων, που από Χριστοκεντρικό, έκαναν ανθρωποκεντρικό, δηλαδή απάνθρωπο το πολίτευμα.
Γι’ αυτό η "ΚΟΙΝΩΝΙΑ" δεν είναι κόμμα. Γιατί δεν κομματιάζει, αλλά ενώνει τους Χριστιανούς. Είναι η μοναδική Παράταξη στη χώρα μας που έχει Πιστεύω της την απόλυτη συμπόρευση Κλήρου και Λαού. Και εντός του Ναού και εκτός του Ναού. Τέτοια Παράταξη δεν υπήρξε ποτέ μέχρι σήμερα στην πατρίδα μας.
Η μοναδικότητά της δεν βρίσκεται στα πρόσωπα που την απαρτίζουν –παρ’ ότι είναι όλα πολύ αξιόλογα– αλλά στο Θεολογικό της υπόβαθρο, το οποίο πρέπει να μείνη αμετακίνητο πάση θυσία για να έχη η Παράταξη αυτή παντοτεινά τη στήριξη των Ποιμένων της Εκκλησίας.
 

Έτσι, στηρίζοντας την Παράταξη αυτή, δεν αισθανόμαστε εμείς οι κληρικοί κομματάρχες, αλλά Ποιμένες, αφού και η δημόσια ζωή ανήκει και αυτή στην Ποιμαντική της Εκκλησίας.
Χάριτι Θεού δεν είμαι μόνος! Είναι πολλοί οι Πνευματικοί Πατέρες που συμπορεύονται και ευλόγησαν πνευματικά τους παιδιά να πολιτευθούν με την "ΚΟΙΝΩΝΙΑ", γιατί βεβαιώθηκαν ότι πρόκειται για μια Παράταξη που ταυτίζεται απόλυτα, στα πάντα, με το Πιστεύω της Εκκλησίας. Βεβαιώθηκαν ότι πρόκειται για μια ενωτική Πρόσκληση των διεσκορπισμένων τέκνων του Θεού, από τα "συντετριμμένα" κομματικά "φρέατα", στη βίωση της εν Χριστώ ζωής.


Πηγή:
Πρωτοπρεσβύτερος π. Βασιλείος Ε. Βολουδάκης
http://www.agnikolaos.gr/index.html