Μεγαλώνοντας, προσπαθούσα να βρω τη λύση στο πρόβλημά αυτό και άρχισα να καταλαβαίνω πως ο χώρος της ψυχής είναι σαν ένα δωμάτιο, που όσο είναι σκοτεινό, δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί ότι εκτός απ’ αυτήν υπάρχουν μέσα και άλλοι. Και για μένα ήταν έτσι γιατί έλειπε το φως. Έλειπε η γέφυρα επικοινωνίας μαζί Του.

 

Πολλά άλλαξαν όμως, όταν ξαφνικά μπήκαν στη ζωή μου οι «Ελεύθεροι» και το δωμάτιο γέμισε φως, ανακούφιση, αλήθεια και η ηρεμία πρωτόγνωρη.

Βρήκα απαντήσεις στην αναζήτηση χρόνων σαν να έπεσε το πέπλο που με εμπόδιζε να δω. Η ανασφάλεια μετατράπηκε σε βεβαιότητα και η ζωή μου γέμισε χαρά και έγινε μια απέραντη γαληνεμένη θάλασσα. Ο Θεός της αγάπης, της χαράς, της ειρήνης, της ελευθερίας, της αγνότητας, Αυτός ο Θεός που κάνει τα πάντα για μας και δεν κάνουμε τίποτε γι’ Αυτόν, είναι πάντα εδώ, άσχετα αν εμείς Τον «βλέπουμε» ή όχι. Είναι ο Θεός μας, που αν ουσιαστικά δεν του παραδώσουμε την ψυχή και το μυαλό μας, δεν θα καταλάβουμε το λόγο του ερχομού μας στον κόσμο.

 

Κάποιοι άνθρωποι που αφιέρωσαν τη ζωή τους σ’ Εκείνον και φοράνε το ράσο της Εκκλησίας, χωρίς να το περιμένω άνοιξαν για μένα το δρόμο της λύτρωσης. Οι «Ελεύθεροι», αυτοί οι μοναχοί που ο κόσμος έμαθε ν’ αποκαλεί «Παπαροκάδες», μ’ έκαναν ν’ αγαπήσω πραγματικά σαν άνθρωπος τον δημιουργό μου και πατέρα μου, αναγνωρίζοντας όλα όσα μου έχει χαρίσει και ευχαριστώντας Τον που κατάφερα να καταλάβω τον Λόγο Του.

 

Οι «Παπαροκάδες» ή «Ελεύθεροι», οι μοναχοί της Αδελφότητας των Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ που ζουν στο Τρίκορφο της Φωκίδας, παρουσιάζονται εδώ, όπως ακριβώς είναι στην καθημερινή τους ζωή, μακριά από τις κάμερες και τα φώτα της δημοσιότητας, μαζί με την ιστορία τους, τις δραστηριότητές τους και τα κίνητρά τους.

 

Πίσω από το εξωτερικό περίβλημα της δράσης των «Παπαροκάδων», όπως αυτή είναι γνωστή στον πολύ κόσμο, επιχειρείται η προσέγγιση της ουσίας, που είναι ο τρόπος ζωής μιας οικογένειας, που συγκροτείται με την αγάπη και την ενότητα των ανθρώπων που την αποτελούν ως αδελφοί, έχοντας κοινό άξονα το Ευαγγέλιο του Χριστού.

 

Η προσφορά τους που ξεκινάει από ένα χώρο ελευθερίας και απλότητας, όπως θα έπρεπε να είναι παντού η έκφραση της Εκκλησίας, έχει αποδειχθεί ουσιαστική βοήθεια για την κοινωνία και κυρίως για τους νέους ανθρώπους με τους οποίους η Εκκλησία σήμερα παρουσιάζει τόσα πολλά προβλήματα επικοινωνίας. Οι διαστάσεις αυτής της προσφοράς περιγράφονται αναλυτικά, όπως τις γνώρισα μέσα από κάθε πτυχή της καθημερινής τους ζωής στο Μοναστήρι τους και σε κάθε μορφή της πολυποίκιλης δράσης τους μέσα και έξω απ’ αυτό.

 

Οι «Παπαροκάδες» μπήκαν στη ζωή μας και εξελίχθηκαν σε φαινόμενο για την ελληνική κοινωνία, με φήμη παγκόσμιας εμβέλειας και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Σε μια εποχή που η Εκκλησία είναι ο μεγάλος απών από τη ζωή του σύγχρονου κόσμου και μοιάζει να κρατά κρυμμένο ένα θησαυρό που θα έπρεπε να επηρεάζει ευεργετικά τη ζωή μας, οι «Ελεύθεροι» τολμούν ένα άνοιγμα. Εμφανίζοντας με ειλικρίνεια αφοπλιστική μια εικόνα της Εκκλησίας που όλοι αναζητάμε, χωρίς να προδίδουν τις αρχές τους, ξαφνικά μας θυμίζουν ότι η πίστη είναι βίωμα και όχι διακοσμητικό στοιχείο της ζωής.

 

Η προσωπική μου εμπειρία από τη γνωριμία μου με τους «Ελεύθερους», σήμερα με κάνει να λέω ότι δεν είμαι πια «μόνη». Έχω σημείο αναφοράς, δίνω λόγο και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Ο Θεός είναι γαλήνη και ηρεμία, πιστέψτε με. Να μας έχει όλους στην αγκαλιά Του, αυτή είναι η ευχή μου. Να έχει καλά τους «Ελεύθερους», γιατί ο κόσμος ψάχνει τη γέφυρα επικοινωνίας μαζί Του και την ψάχνει απεγνωσμένα, την έχει ανάγκη και αυτοί ξέρουν, ξέρουν καλά.

Τους αγαπώ και τους ευχαριστώ.

 

 

Σοφία Βόσσου