Μνήμη της αγίας έκτης Οικουμενικής Συνόδου των αγίων εκατόν εβδομήκοντα πατέρων, των εν Κωνσταντινουπόλει κατά των μονοθελητών συνελθόντων εν έτει 680.
Η Αγία 6η Οικουμενική Σύνοδος συνεκλήθη στα βασιλικά ανάκτορα της Κωνσταντινουπόλεως (7 Νοεμ. 680 – 16 Σεπτ. 681) κατά την διαταγή του βασιλέως Κωνσταντίνου Δ’ Πωγωνάτου (668 – 685). Της Συνόδου προήδρευε ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γεώργιος Α’ (679 – 686). Ο πάπας Ρώμης άγιος Αγάθων (βλ. 20 Φεβρ.) αντιπροσωπευόταν από τοποτηρητή, όπως και οι πατριάρχες Αλεξανδρείας και Ιεροσολύμων.
Οι εκατόν εβδομήκοντα συνελθόντες θεοφόροι Πατέρες, παρουσία του αυτοκράτορος, κατά τις δεκαοκτώ συνεδριάσεις κατεδίκασαν την αίρεση των μονοθελητών και αναθεμάτισαν τους μονοθελητές πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Σέργιο, Πύρρο, Πέτρο και Παύλο, τον πάπα Ρώμης Ονώριο, τον πατριάρχη Ανιτοχείας Μακάριο και τους επισκόπους της Φαράν Στέφανο, Πολυχρόνιο και Θεόδωρο καθώς και τους οπαδούς των, επειδή δίδασκαν ότι ο Χριστός έχει μια θέληση και μια ενέργεια, προσεγγίζοντας έτσι στην αίρεση των μονοφυσιτών.
Χάρις στους αγώνες και στην διδασκαλία των προηγηθέντων μεγάλων ομολογητών της πίστεως, αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων και Μαξίμου του Ομολογητού, οι άγιοι Πατέρες εδογμάτισαν ότι η θέληση και η ενέργεια αναφέρονται πάντα στην φύση και όχι στο πρόσωπο. Κατά συνέπεια εν των Χριστώ πρέπει να θεωρείται ένα πρόσωπο, θείο και ανθρώπινο (Θεάνθρωπος).
Το ένα πρόσωπο του ενσαρκωθέντος θείου Λόγου ένωσε εν Εαυτώ αδιαιρέτως και ασυγχύτως την ανθρωπίνη φύση με την θεία, διατηρώντας συγχρόνως τον ιδιαίτερο χαρακτήρα εκάστης, εις τρόπον ώστε ολόκληρη η ανθρώπινη φύση μας να θεωθεί κατά το μέτρο της ενσαρκώσεως της θεότητος.