Τῆς Κωνσταντίνας Παλαμιώτου, Δρος Φιλοσοφίας Παν. Ἀθηνῶν

Όλοι οἱ ἀγῶνες τοῦ Γέροντα γιά τά νειάτα τῆς πατρίδας μας εἶχαν κοινό σημεῖο ἀναφορᾶς, τήν ἐναγώνια διάθεση τῆς ψυχῆς του καί κοινό στόχο, τό νά μεταδώσει στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων (πού εἴτε εἶχαν εἴτε ὄχι βίωμα Θεοῦ), μηνύματα πού σταμάτησαν ἐδῶ καί πολύ καιρό νά ἐκπέμπονται. Μηνύματα πού χάριτι Θεοῦ, ὁ ἴδιος προορᾶ καί λαμβάνει πρῶτος πολύ καιρό πρίν, γιά τά ἐπερχόμενα δεινά καί γιά τά σχέδια «θρίλερ» κατά τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου, καί μαζί τῆς Ἑλλάδος ὁλόκληρης ὡς ἔθνος.

Ἐκεῖνο μόνο πού ἔκανε τή διαφορά εἶναι ἡ συχνότητα στήν ὁποία συντονίστηκε ἡ προσπάθεια αὐτή τοῦ Γέροντα, γιατί σ᾿ αὐτήν τήν συχνότητα μποροῦσαν νά συντονιστοῦν μέ μεγάλη ἐμβέλεια κυρίως οἱ νέοι ἄνθρωποι. Κι ἐκεῖ νά λάβουν ὡς δέκτες τά μηνύματα πού ἐκπέμπονταν γιά κείνους, γιά τά νεανικά αἰσθητήρια τῆς καρδιᾶς τους, τά τόσο εὐαίσθητα καί μαζί ἐπαναστατικά, πού ἀφήνουν νά πέσουν στό κενό μηνύματα καί διδασκαλίες θεωρητικές ἀπό ψεύτικες ἤ ἐπιτηδευμένες συμπεριφορές. Οἱ νέοι ἀγαποῦν τήν ἁπλή, ἀνόθευτη καί εἰλικρινή διάθεση πού κατανοεῖ καί κάπου συναντᾶ τήν δική τους ἀσυμβίβαστη πορεία. Παρακινοῦνται ἀπό τό ἔμπρακτο βίωμα, ἀπό τό ζωντανό παράδειγμα πού ἔχουν μπροστά τους. Ἐμπνέονται ἀπό τήν πράξη γιά ν᾿ ἀναζητήσουν τήν θεωρία.

Ὁ Γέροντας Νεκτάριος πού χρόνια πρίν εἶχε βρεῖ αὐτήν τήν συχνότητα κοντά στούς νέους ἀπό τά κατηχητικά καί τίς κατασκηνώσεις στό Τρίκορφο, δέν δίστασε νά ἀναθέσει σέ δύο μοναχούς του νά τραγουδήσουν μόνον χριστιανικά τραγούδια πού ἐξέπεμπαν μηνύματα στούς δέκτες τῶν νέων, κατά τῆς παγκοσμιοποίησης, κατά τῆς νέας τάξης πραγμάτων, κατά τῆς ἐμφυτεύσεως μικροτσίπ στούς ἀνθρώπους, κατά τῆς ἀποχριστιανοποιήσεως τῆς Ἑλλάδος. (Σημειωτέον ὅτι οὐδέποτε δημιουργήθηκε «μουσικό συγκρότημα μοναχῶν», ὅπως διέδωσαν ψευδῶς κάποιοι κύκλοι, συκοφαντοῦντες τό Γέροντα Νεκτάριο).

Ἀκόμη καί μέ μιά πρόχειρη ματιά στούς στίχους τῶν τραγουδιῶν ἀντιλαμβάνεται κανείς, πράγματι πόσο προφητικά εἶναι τά λόγια τῶν στίχων αὐτῶν πού γράφτηκαν πρίν ἀπό μιά δεκαετία (τό 2000) μέ τήν προτροπή τοῦ Γέροντα. Ἄς δοῦμε μερικούς στίχους ἀπό τό τραγούδι «Ἔμαθα ἐλεύθερος νά ζῶ», μέ ἐπεξηγηματικά μικρότερα σχόλια, γιά νά κατανοήσουμε τοῦ λόγου τό ἀληθές, ἀλλά καί τήν «προφητικότητά» τους.



«Ἐμπρός λαοί ἄς ἑνωθοῦμε (στήν Ἑνωμένη Εὐρώπη πρός τό παρόν)

ἡ Νέα τάξη μᾶς καλεῖ νά γίνουμε κονσέρβες στήν ἴδια μηχανή (Παγμοσμιοποίηση καί πολτοποίηση λαῶν, πολιτισμῶν, ἰδεολογιῶν, κουλτούρας καί θρησκειῶν)

Θά τρῶς θά πίνεις καί θά κοιμᾶσαι (ψυχικά καί πνευματικά ἀνούσια ζωή χωρίς ἐνδιαφέρον, δουλική ζωή)

θά σέ ἐλέγχουν ὅπου πᾶς (ἠλεκτρονική παρακολούθηση, ὁ ἄνθρωπος σάν δέσμιος φυλακισμένος)

θά ζεῖς γιά νά δουλεύεις καί νά τούς τ᾿ ἀκουμπᾶς (νέο φορολογικό Νομοσχέδιο, θά δουλεύουμε μόνον γιά νά ξεπληρώσουμε τά τεράστια χρέη μας στό Νομισματικό Ταμεῖο)

Δέν θέλω μεγάλο ἀφεντικό (οὔτε τήν κα Μέρκελ οὔτε τό ΔΝΤ ἤ τήν Ε.Ε.)

γιατί ἔμαθα ἐλεύθερος νά ζῶ καί στούς δρόμους θά τό πῶ (μέ πανό, διαδηλώσεις, στάσεις ἐργασίας καί πορεῖες στό κέντρο τῆς Ἀθήνας, ἔξω ἀπό τή Βουλή)

Κράτησε τήν πίστη σφιχτά στά μεγάλα ἰδανικά ἡ πατρίδα δέν πουλιέται (Αἰγαῖο, Θράκη, Μακεδονία, Ἤπειρος, στό ταμπλό τῶν «διαπραγματεύσεων». Τά κυριαρχικά μας δικαιώματα ἀπειλοῦνται ἀπό γείτονες καί μή, ἀλλά καί ἐκχωροῦνται ἀμαχητί ἀπό τούς πολιτικούς μας κι ἐμεῖς πρέπει νά ἀντισταθοῦμε)

ἡ Ἐκκλησία δέν πεθαίνει (ὅσο κι ἄν προσπαθοῦν ὅλοι αὐτοί νά τήν περιθωριοποιήσουν)

καί ἡ ἱστορία δέν ξεχνιέται (ὅσο κι αν προσπαθοῦν νά τήν περιχαράξουν καί νά τήν διαστρεβλώσουν).

Πράγματι, πόσο προφητικός ἦταν ὁ Γέροντας τό ἔτος 2000... Ἄς δοῦμε ἀκόμη δύο τραγούδια μέσα ἀπό τούς ψηφιακούς δίσκους, μέ ἄκρως ἐπίκαιρο περιεχόμενο γιά τίς ἡμέρες μας, στά ὁποῖα τά ἐπεξηγηματικά σχόλια εἶναι περιττά, καθώς οἱ στίχοι καί μόνον, μιλοῦν τόσο ξεκάθαρα γιά τό τί μέλει γενέσθαι...

ΤΣΙΠΑΚΙ (μικροτσίπ)

Tό ξυπνητήρι σου χτυπᾶ, ξεκίνησε ἡ μέρα
καί κάτω ἀπό τό δέρμα σου, σοῦ λέω καλημέρα
μπορεῖ νά φαίνομαι μικρό, μά εἶμαι ὅμως κάτι
πού θά σφυρίζει στό μυαλό καί δέν θά κλείνεις μάτι.

Σηκώνω τά τηλέφωνα, πηγαίνω καί ψωνίζω
καί ὅλες τίς ἀνάγκες σου, ἐγώ τίς κανονίζω
σκοτώνω τή συνείδηση, στή σκέψη βάζω φόρο
καί τή ζωή σου κυβερνῶ ἀπό ἕνα δορυφόρο.

Eἶμαι ἕνα τσιπάκι τόσο δα πού θά σ΄ ὁδηγήσει στή σκλαβιά
πάρε ὅ,τι ποθεῖς στόν κόσμο αὐτό, μοῦ αρκεῖ νά ζεῖς χωρίς Θεό.

Πολλά θά γίνουν γύρω σου χωρίς νά ἔχεις γνώμη
κι ἀπό παντοῦ θά κλείσουνε τῆς ξεγνιασιᾶς οἱ δρόμοι
θά γίνω ὁ προστάτης σου, στά χέρια μου ὅλοι οἱ νόμοι
καί ἄνεργοι θά μείνουνε παντοῦ οἱ ἀστυνόμοι...


ΑΝΤΙ – ΝΤΙΡΕΚΤΙΒΑ (Ντιρεκτίβα = Κοινοτική ὁδηγία...)


Kαράβι στή σύγχρονη τήν τρικυμία τή νέα σου ρότα νά βρεῖς
καί πέταξε ὅλη σου τήν ἱστορία σοῦ λέν οἱ δυνάμεις τῆς γῆς.
Oἱ ἥρωες χάθηκαν ἀπ΄ τά βιβλία σημεῖο κι αὐτό τῶν καιρῶν
Θρησκεία, Πατρίδα γιά σᾶς δέν ὑπάρχει μιά θέση
στό νοῦ τῶν παιδιῶν.


Ἀλλάξαν πολύ οἱ καιροί μας τό λάθος τό λέμε σωστό
μᾶς πνίγουν ἀργά τή φωνή μας μά ἐγώ δυνατά τραγουδῶ.
Mέσα μου θά ἔχω αἷμα καί δάκρυ ἑλληνικό,
Ἑλλάδα μου σέ ἀγαπῶ
ἀτσαλένια πίστη καί στή σημαία μου Σταυρό,
Ἑλλάδα μου σέ ἀγαπῶ...


Ἀπό τήν ἄλλη ὅμως, στήν προσπάθειά τους κάποιοι, ἴσως κακοπροαίρετα, νά συντονιστοῦν σέ αὐτήν τήν συχνότητα, ἀπό ἄλλα ὅμως μήκη κύματος, δημιούργησαν στ᾿ αὐτιά κάποιων ἄλλων κακοπροαιρέτων, μερικούς παράταιρους ἤχους, τά γνωστά «παράσιτα», τά ὁποῖα ὅμως οὔτε κἄν ἀπόηχο δέν ἄφησαν στίς καρδιές τῶν καλοπροαιρέτων, ὅσων ἄκουσαν τά τραγούδια καί πρόσεξαν τούς στίχους.
Καί γιά νά γίνω σαφής, ἀναφέρομαι σέ ὁρισμένους ἐκκλησιαστικούς κύκλους οἱ ὁποῖοι κρίνουν κατ᾽ ὄψιν, ἐλάχιστους βέβαια, πού παρερμήνευσαν καί ἀντέδρασαν ἐπειδή δυστυχῶς ἡ προκατάληψή τους συντονίστηκε μᾶλλον μέ τήν ἀρνητική προαίρεσή τους καί θέλησαν νά ἀποσυντονίσουν τήν προσπάθεια αὐτή τοῦ Γέροντα, νά βρεῖ δηλαδή δίοδο μέσα ἀπό τή μουσική πού ἀκοῦν οἱ νέοι καί νά τούς ἐνημερώσει γιά ὅσα διαβλέπει ὅτι μέλλουν νά συμβοῦν ὕστερα ἀπό καιρό. Εἰς μάτην ὅμως, γιατί ὁ Κύριος πού τήν καλή προαίρεση ἐπιβραβεύει καί τήν ἀγαθή διάθεση ἐπαινεῖ, Ἐκεῖνος καί τό ἔργο εὐλόγησε καί τό Γέροντα στήριξε. Οἱ σκοποί ἐπιτεύχθηκαν, οἱ νέοι ἄκουσαν, τά μηνύματα σκορπίστηκαν σέ μήκη καί πλάτη, στήν Ἑλλάδα καί στό ἐξωτερικό. Οἱ «ἐλεύθεροι» μοναχοί, ὅπως τούς ἀποκαλοῦσε ὁ Γέροντας -γιατί ἐλεύθερος στήν ψυχή καί στό φρόνημα πρέπει νά εἶναι κάθε μοναχός- τό 2000 ἔφεραν εἰς πέρας τό ἔργο πού τούς ἀνατέθηκε καί μία δεκαετία μετά, ἐπιβεβαιώνονται ὅσα οἱ στίχοι τῶν χριστιανικῶν τραγουδιῶν ἔλεγαν.

Οἱ νέοι πρῶτοι ἐκτίμησαν αὐτήν τήν προσπάθεια, δέχθηκαν τά μηνύματα, ἀγάπησαν τά τραγούδια καί σέ ἕνα νεανικό ξέσπασμα οἰκείας προσέγγισης καί ἄδολης ἁπλότητας, τούς ἔδωσαν τό προσωνύμιο «Παπαροκάδες». Ἄν καί ἤχησε γιά μερικούς καί σχολιάσθηκε ὡς προσβλητικός τίτλος, ἐν τούτοις δέν θόλωσε τή μεγάλη διάκριση καί ταπείνωση τοῦ Γέροντα, πού δέχθηκε ἀπό τούς νέους ἀκόμη καί τίτλους καί προσωνύμια, ἄν αὐτό θά τούς ἔκανε νά ἔρθουν κοντά του καί ἀκούσουν αὐτά πού ἔχει νά τούς πεῖ. «Ἄκουσε αὐτά πού ἔχω νά σοῦ πῶ γιά τό Θεό καί ἐμένα πές με ὅπως θές...» ἀποπνέει ἡ ὀρθάνοιχτη καρδιά τοῦ Γέροντα κατά τό «Ἀγάπα τό Θεό καί κάνε ὅ,τι θές» πού εἶπε ὁ Ἅγιος Αὐγουστῖνος. Καί ἄν θέλουν νά τό πῶ ἀλλιῶς, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ δέν σπιλώνεται ἀπό τίτλους καί προσωνύμια, οὔτε νοιάζεται γιά τήν ἔξωθεν εἰκόνα, πολλῶ μάλλον δέν προσδιορίζεται οὔτε χαρακτηρίζεται ἀπό αὐτά, ἀλλά ἀπό τήν καθαρότητα πού ἐκπέμπουν τά μάτια του ἀκτινοβολώντας τήν ἁγιότητα τῆς ψυχῆς του. Καί ὁ Γέροντας Νεκτάριος, μέσα ἀπ᾿ τή γαλαζοπράσινη ματιά του, φαίνεται πόσο συντονισμένος εἶναι πάνω ἀπ᾿ ὅλα μέ τήν συχνότητα τοῦ Οὐρανοῦ... Ἀπό ἐκεῖ λαμβάνει ὅ,τι ἐκπέμπει. Ἀπό ἐκεῖ ἀντλεῖ τόν ἀδαπάνητο πλοῦτο τῆς ψυχῆς του, πού δέν τελειώνει ἀκριβῶς ἐπειδή συνεχῶς τροφοδοτεῖται ἀπό τήν ἀδιάλειπτη σχέση του μέ τό Θεό πού γεμίζει τήν ψυχή του καί τήν κάνει νά ξεχειλίζει σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους γύρω του...

Τό ξεχείλισμα αὐτό τῆς ἀγάπης τοῦ Γέροντα, τόν ὤθησε καί σ᾽ αὐτό τό καινοτόμο πλησίασμα τῶν νέων καί αὐτή ἡ προσπάθεια στάθηκε καί ἀφορμή γιά νά πάρει ἀπρόσμενες διαστάσεις δημοσιότητας καί νά βρεθεῖ ὁ Γέροντας πολλές φορές σέ τηλεοπτικά κανάλια, σέ μιά σειρά ἀπό ἐμφανίσεις, συνεντεύξεις, ἐκπομπές.

Ὁ Γέροντας ὅμως, πάντα ἔνιωθε ὅτι εἶναι ἕνας ψαρᾶς τοῦ Χριστοῦ, πού ἀγρεύει ψυχές, γιά τήν δική Του Ἀγάπη. Δέν τόν σαγηνεύουν τά δίχτυα, οὔτε τά δολώματα τῆς ψαριᾶς, παρά μόνον ἡ ἀποστολή του ἐνώπιον τοῦ Ἰησοῦ. Χρησιμοποίησε ὅλα αὐτά τά μέσα, καθαρά καί μόνο μέ ἱεραποστολικό σκοπό, πέρα ἀπό κάθε προσωπική ἀξίωση, προβολή ἤ ἰδιοτέλεια καί πολύ περισσότερο δέν τά εἶδε ὡς αὐτοσκοπό. Ἦταν μόνο μία στάση στό μακρύ ἱεραποστολικό ταξίδι του, πού ὅμως κάποια στιγμή θά συνέχιζε τήν πορεία του, ἀφήνοντας πίσω ὅλα ὅσα κάποιος ἄλλος μπορεῖ νά μήν ἤθελε ν᾽ ἀποχωριστεῖ. Μόλις ἔδειξε στήν πράξη τούς σύγχρονους τρόπους κατηχήσεως τῆς νεανικῆς ψυχῆς ἀπό τήν Ἐκκλησία, μόλις εἶπε ὅσα εἶχε νά πεῖ πρός τούς νέους, γύρισε πίσω στή βάση του ἐφαρμόζοντας, ὅπως ὁ ἴδιος λέει συχνά, τό γνωμικό «καιρός τοῦ λαλεῖν καί καιρός τοῦ σιγᾶν»...