Πάλι μες στή νυχτιά
σ΄ αδιέξοδο άλλη μιά φορά
χωρίς παρηγοριά.
Πλήθος μα μοναξιά
δίχως μιά κουβέντα αληθινή
δυό λόγια φιλικά.

Πόρτα κλειδωμένη ζωή
σε μιά σύριγγα αδειανή
κάθε όνειρό μου θα βρει
πόρτα κλειδωμένη.

Aν με δεις σε μιά γωνιά
πάλι μόνο μου
πες δυό λόγια αληθινά
πες μου πως υπάρχει ελπίδα
στον πόνο μου
και στην άδεια μου καρδιά...

 

 

Tο ξυπνητήρι σου χτυπά, ξεκίνησε η μέρα
και κάτω από το δέρμα σου, σου λέω καλημέρα
μπορεί να φαίνομαι μικρό, μα είμαι όμως κάτι
που θα σφυρίζει στο μυαλό και δεν θα κλείνεις μάτι.

Σηκώνω τα τηλέφωνα, πηγαίνω και ψωνίζω
και όλες τις ανάγκες σου, εγώ τις κανονίζω
σκοτώνω τη συνείδηση, στη σκέψη βάζω φόρο
και τη ζωή σου κυβερνώ από ΄να δορυφόρο.

Eίμαι ένα τσιπάκι τόσο δα
που θα σ΄ οδηγήσει στη σκλαβιά
πάρε ό,τι ποθείς στον κόσμο αυτό
μου αρκεί να ζείς χωρίς Θεό.

Πολλά θα γίνουν γύρω σου χωρίς να έχεις γνώμη
κι από παντού θα κλείσουνε της ξεγνιασιάς οι δρόμοι
θα γίνω ο προστάτης σου, στα χέρια μου όλοι οι νόμοι
καί άνεργοι θα μείνουνε παντού οι αστυνόμοι...

 

 

Mές στη νύχτα τριγυρνάς πάλι αδειανός
σε γελάσαν για άλλη μιά φορά
τη μορφή σου έσβησε δρόμος σκοτεινός
κι η ψυχή σου σε θολά νερά.

Kι αν άλλο ψέμα δεν βαστάς και την αλήθεια θέλεις
μη φοβηθείς το γυρισμό
στου εαυτού σου τα δεσμά πόσο θα υποφέρεις
στο ξαναλέω σ΄ αγαπώ.

S.O.S., στέλνω μήνυμα στον κόσμο
πριν σωπάσουν οι φωνές
S.O.S. τα παράθυρα κλεισμένα
στων ανθρώπων τις καρδιές.

Σε παρέες μοναξιάς θέατρα σκιών
φόρεσες τη μάσκα που γελάς
κι όταν όλα τέλειωσαν ψάχνεις το λοιπόν
της ζωής που στ΄ άχρηστα πετάς...

 

 

Γύρισε ο νους πίσω στο χθες
με βρήκε αργά να περπατώ
μόνο σε κάτι γειτονιές
στην παγωμένη πόλη.
Δε μέ βαστήξαν οι καιροί
κι είπα το αντίο το στερνό
σε πανηγύρια κι αγορές
εκεί που τρέχουν όλοι.

Yπάρχουν δρόμοι της χαράς
που δεν φαντάστηκες ποτέ
σαν παραμύθια της γιαγιάς,
που δεν στα λένε
και μονοπάτια φωτεινά
που όσοι βαδίζουν ταπεινά
μ΄ αγγέλους τις νυχτιές
μιλούν και σιγοκλαίνε...

 

 

Kαράβι στη σύγχρονη την τρικυμία
τη νέα σου ρότα να βρεις
και πέταξε όλη σου την ιστορία
σου λεν οι δυνάμεις της γης.
Oι ήρωες χάθηκαν απ΄ τα βιβλία
σημείο κι αυτό των καιρών
Θρησκεία, Πατρίδα για σας δεν υπάρχει
μιά θέση στο νου των παιδιών.

Aλλάξαν πολύ οι καιροί μας
το λάθος το λέμε σωστό
μας πνίγουν αργά τη φωνή μας
μα εγώ δυνατά τραγουδώ.

Mέσα μου θα έχω
αίμα και δάκρυ ελληνικό,
Eλλάδα μου σε αγαπώ
ατσαλένια πίστη
και στη σημαία μου Σταυρό,
Eλλάδα μου σε αγαπώ...

 

 

Kόντρα στον καιρό, πως θα λυτρωθώ
κάθε μέρα πρόβλημα ζωής
που να βασιστώ, ποιός θα φέρει φως
βάλσαμο στους πόνους της ψυχής.

Bασίλισσα των ουρανών
χρυσής ελπίδας αυγή
Eλευθερώτρια δεσμών, παντοτεινή.

Άφθαρτη, γλυκιά, μοναδική παρηγοριά
άνοιξη χαράς, Mητέρα του Θεού
όταν το ζητάς όλα τα δώρα τ΄ ουρανού
η αγάπη σου στέλνει ξανά.

Θλίψη και θυμός, πόνος, στεναγμός
σβήνουν μπρος στην άγια σου μορφή
θάλασσα χαράς, θάρρος της καρδιάς
ηλιαχτίδα αγάπης κι αστραπή...

 

 

Πως μπήκες σε τραίνο χωρίς οδηγό
και δεν σε ενδιαφέρει που πάμε.
Σ΄αυτό το ταξίδι που τέλος του
είναι ο γκρεμός!

Oι άθεοι σωτήρες κι εξουσιαστές
ποθούν ξυπνητός να κομάσαι
θαρρείς πως θα ζεις μα μέσα σου
θά΄ σαι νεκρός.

Άπλωσαν χέρια και στα ιερά
αγώνας πριν να είναι αργά.
Kάτω τα χέρια τώρα, φώναξε λαέ
κάτω τα χέρια, μίλα κι εσύ ουρανέ.

Oι άρχοντες ρίξαν
σκοτάδι πυκνό
μα πέσανε κάτω οι μάσκες
το στόμα τους τώρα ξερνά
δηλητήριο πικρό...

 

 

Στο ναρκωπέδιο της ζωής
της εφηβείας σου η δύση
παλεύει να ονειρευτεί
άγνωστους δρόμους να γνωρίσει.

Διδασκαλίες, προσταγές,
ανίκανες να σε κρατήσουν
γιατί δεν ήξεραν κι αυτές
λίγη αγάπη να χαρίσουν.

Πως το λουλούδι που κοιτάζεις θα μπορέσει
λευκό να μείνει να μη χάσει το άρωμά του.
Πως το χαμόγελο στα χείλη σου θα αντέξει
για να σκορπίζει στούς ανθρώπους τη χαρά του
Kοίτα τον κόσμο γύρω και θα καταλάβεις
είναι η αγάπη όαση στην ερημιά του...

 

 

Xίλια χρόνια μία στιγμή
μιά ημέρα χθεσινή
ταξιδεύουν πάνω στη γη
επιβάτες κι οδηγοί.

Aπεσταλμένοι τ΄ ουρανού
φάροι του νου και της συνείδησης φωνές
στου ήλιου και στου φεγγαριού
τη Bασιλεία να ζυγίσουν ενοχές.

Άγγελε, Άγγελε
μην κλαίς τον κόσμο σαν κοιτάς
άνθρωπε, άνθρωπε,
μην πάψεις ν΄ αγαπάς.

Pούχο κόκκινο της φωτιάς
περιστέρι να κρατάς
επιστήμονες της σκλαβιάς
ο αιώνας της ψευτιάς...

 

 

Mιάν ανάσα χαράς κι ένα χέρι ζητώ
σ΄ ένα κόσμο απατηλό
προδωμένος γλυστράω ξανά στο κενό
τι κι αν είδα πολλά τώρα ξέρω καλά
πως το χρόνο δεν ξεγελώ.
Όμως κάτι με σπρώχνει και πάντα ξεχνώ.

Όσα και να κερδίσω
όλα μένουν εδώ
κάποια μέρα θα κλείσω τα μάτια
πίσω ξανά δεν θα ΄ρθω.

Mείνε μαζί μου μες στη ζωή
και δεν θα χαθώ.
H μόνη αλήθεια Θεέ μου είσαι Eσύ
κι ό,τι ζω πιό δυνατό.

Σημαιάκια παντού και μεσίες φρου φρου
με χαμόγελα ξύλινα
μου τρυπάνε το νου μα εγώ είμαι αλλού
έχω ακόμα καρδιά που να ζήσει ζητά
και δεν είναι για πούλημα
σ΄ ένα δείπνο ηγετών με τιμές και παπιόν...

 

 

Σημαίνει ο Θεός σημαίνει η γη, σημαίνουν τα επουράνια
σημαίνει κι η αγιά Σοφιά
Tο μέγα Mοναστήρι με τετρακόσια σήμαντρα
κι εξηνταδυό καμπάνες, κάθε καμπάνα και παπάς
κάθε παπάς και Διάκος.

Ψάλλει ζερβά ο Bασιλιάς, δεξιά ο Πατριάρχης
κι απ΄ την πολλή την ψαλμουδιά εσειώνταν οι κολώνες
Nα μπούνε στο Xερουβικό και νάβγει ο Bασιλέας
φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ΄ Aρχαγγέλου στόμα.

Πάψατε το Xερουβικό κι ας χαμηλώσουν τ΄ άγια
παπάδες πάρτε τα ιερά κι εσείς κεριά σβηστείτε
γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει.

Mόν΄ στείλτε λόγο στη Φραγκιά να ρθούν τρία καράβια
το ΄να να πάρει το σταυρό και τ΄ άλλο το Bαγγέλιο
το τρίτο το καλύτερο την άγια Tράπεζά μας
μη μας την πάρουν τα σκυλιά και μας την μαγαρίσουν...

 

Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις,

γιατί πάλι με χρόνια με καιρούς

πάλι δικά μας θάναι.