Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη

11/9/2009

 

Η πληροφορία για την κοίμηση του Γέροντα Ιωσήφ μου έφτασε μέσω διαδικτύου στις 10:30 π.μ. Έπρεπε να φύγω γρήγορα διότι το καραβάκι που είχε βάλει η Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου αναχωρούσε στις 3:30 μ.μ. από την Ιερισσό.

Τότε παρακάλεσα τον Γέροντα και του είπα: «Άγιε Γέροντά μου, αν με θέλεις στην εξόδιο ακολουθία σου, κάνε ένα θαύμα να προλάβω»…και ο Γέροντας το έκανε.

Άλλη φορά θα περιγράψω αυτό το θαύμα του. Διότι ζω έξω από την Ναύπακτο, πάνω σε ένα βουνό και θέλω 7 ώρες για να φτάσω στην Ιερισσό.

 

Όταν έφτασε τελικά το καραβάκι στην Μονή Βατοπαιδίου, ότι είχε ξεκινήσει η ακολουθία. Οι μοναχοί με οδήγησαν ενώπιον του σκηνώματος του Γέροντα, το οποίον ήταν μέσα σε ένα ταπεινό και απλό φέρετρο. Βλέπω τον Γέροντα Ιωσήφ κεκοιμημένο, αλλά να χαμογελά! Τον πλησιάζω…το πρόσωπό του έβγαζε φως…ήταν λαμπερό. Σκύβω να ασπασθώ το χέρι του και μετά το πρόσωπό του, έπαθα σοκ, ήταν χέρι ζωντανού ανθρώπου. Δεν είχε παγώσει, αλλά διατηρούσε και κανονική θερμοκρασία! Θεέ μου…Σε ευχαριστώ που ήρθα στην εξόδιο ακολουθία ενός Αγίου…Ψέλλισαν τα χείλη μου και βούρκωσαν τα μάτια μου. Αμέσως μετά πήγα να τον ασπασθώ, όπως κάνουμε σε παρόμοιες περιπτώσεις στο μέτωπο, αλλά με ευλάβεια τον ασπάζομαι και στα δυο μάγουλα. Ήταν «ζωντανός»! Μα, τόσο ζεστός! Ήταν σαν να φιλούσες ένα παιδί, τόσο ζεστό, τόσο ευκίνητο, τόσο μαλακό!

 

Η όλη ατμόσφαιρα της Μονής ήταν κατανυκτική, όλοι κοιτούσαν το χαμογελαστό και φωτεινό πρόσωπο του Γέροντα, ήταν κάτι που τελικά δεν το έβλεπα μόνο εγώ, αλλά όλοι οι ηγούμενοι, όλοι οι πατέρες, όλοι οι λαϊκοί. Περισσότεροι από 1000 άνθρωποι βρεθήκαμε από όλα τα μέρη της χώρας μας, αλλά και από την Κύπρος μας. Κοινή διαπίστωση όλων ήταν τελικά ότι, όλα όσα προανέφερα, δεν τα ζούσα στην προσωπική φαντασία μου. Διότι μετά την ακολουθία, όλοι μιλούσαν για τα θαυμαστά αυτά γεγονότα… όλοι έλεγαν: «Σήμερα κηδεύσαμε έναν άγιο» και η ταπεινότης μου συμπλήρωσε: «όπως τον κηδεύσαμε, έτσι θα είναι το σώμα του και όταν θα γίνει η ανακομιδή του λειψάνου του».

Μετά την ακολουθία με πλησιάζει ένας μοναχός και μου λέει: «Την ευχή σας Γέροντα, είμαι ο πατήρ Αθανάσιος που διακονούσα καθημερινά τον Γέροντα Ιωσήφ, σας καταθέτω τούτο, ο Γέροντάς μας, σας αγαπούσε πάρα πολύ και σας βεβαιώνω ότι δεν υπήρξε μέρα που δεν προσευχήθηκε για σας και την συνοδεία σας. Δεν έχετε και ένα γυναικείο Μοναστήρι; Ναι του λέω. Προσευχόταν και για τις μοναχές σας καθημερινά. Μόνικα δεν λένε την Γερόντισσα; Ναι του απαντώ, ξαφνιασμένος!». Λέω ξαφνιασμένος, διότι προσωπικά ουδέποτε γνώρισα ή είδα τον Γέροντα από κοντά. Πώς να μην ξαφνιαστώ με όσα άκουγα;

Μετά από λίγα λεπτά με πλησιάζει ο Ηγούμενος της Μονής, Γέροντας Εφραίμ και μου λέει: «Πατέρα Νεκτάριε, ο Γέροντας πριν κοιμηθεί μου έδωσε αυτόν τον φάκελο να τον δώσω σε εσάς και μου είπε να τον μνημονεύεις στις προσευχές σου και στις Θείες Λειτουργίες, όπως προσευχόταν κι αυτός για σένα διότι σε αγαπούσε πολύ». Ζούσα το ένα θαύμα μετά το άλλο. Έτσι έφτασε και το κομποσχοίνι που έκανε προσευχή ο Γέροντας Ιωσήφ στα δικά μου χέρια. Είθε δια των δεήσεων του Γέροντα Ιωσήφ, ο Ελεήμων Κύριός μας να ελεεί όλους τους ανθρώπους.